10 Mille

Om de vernedering te voorkomen mooi-weer-fietser te worden genoemd sprong ik vanochtend om kwart voor 10 op de racefiets. Regenjack aan, overschoentjes en voor deze speciale herfstgelegenheid maar even de spatbordjes gemonteerd om de o zo gevoelige billetjes droog te houden! De buienradar gaf een bonte verzameling van regenbuien weer, verspreid over het land maar richting het Westland leek het mee te vallen dus werd koers gezet richting Vlaardingen.
Speciale aandacht vandaag voor de bochten, en dan specifiek de bochten met natte bladeren. Gezien de slechte ervaring van zo'n 3 jaar geleden was voorzichtigheid geboden. Een paar gekneusde ribben als gevolg van een val zoals in de herfst van 2006 (of was het toch 2007?) zat ik niet op te wachten. Lachen deed 2 weken lang pijn en dat is heel, heel erg frustrerend.
Ergens in het mooie Delfland zou ik vandaag de grens van 10.000 km passeren en het was puur toeval dat dit vandaag, op de 10e van de 10e, zou plaatsvinden. Na 52km zou de fanfare klaar staan, slingers, champagne, toespraak van de burgemeester. In mijn dromen was het allemaal prachtig, in de werkelijkheid verschenen de magische cijfers op mijn computer precies tijdens een flinke stortbui. In De Lier om precies te zijn, geen hond te bekennen toen ik zeiknat langskwam, alle feestelijkheden afgelast. Heb ik weer.
Geenszins teleurgesteld (ik sta niet zo graag in het middelpunt van de belangstelling) sloeg ik rechtsaf voor mijn 10000 en 1e kilometer van dit jaar en ging in de richting van Schipluiden waar het inmiddels weer droog was en ik verwoede pogingen deed om een beetje droog te waaien. Wat bijzonder aardig lukte. Alleen de natte inhoud van mijn schoentjes raakte ik moeilijk kwijt.
Langs de Schipluidense golfbaan en Abtswoude ging het vervolgens richting de Kandelaarbrug, waar ik de Delftse Schie overstak. Even onder de A13 door en daarna linksaf naar de Ackerdijkse Plassen. Met de zon voor me en een ongelooflijk zwarte lucht achter me kon ik natuurlijk wachten op mijn 2e douche van deze ochtend en hard doorfietsen hielp uiteraard helemaal niets! Maar het was nog niet zover, ik reed nog steeds in de zon. Nu inmiddels langs Berkel en Rodenrijs waar een kudde schapen langs het fietspad lag te herkauwen, nog onwetend van het natte schapenpak wat eraan zat te komen.
Bij de spoorlijn sloeg ik rechtsaf richting de Rottemeren. Geen favoriete fietsroute voor mij in het weekend vanwege de vele dagjesmensen maar gezien het weertype kon ik nu de gok wel wagen. Het fietspad langs het water was zoals verwacht leeg en slechts voor een paar overstekende eenden moest ik even remmen. Die storen zich niet aan al dat vocht, sterker nog, ze leven ervan.
De zon moest nu echt even plaatsmaken voor het hemelwater wat onder begeleiding van een heuse onweersklap over mij heen werd gegoten. Inderdaad "gegoten" want dit waren geen druppels meer, dit waren regenstralen! Nat was dus een understatement en zelfs de waterdichte overschoenen konden deze hoeveelheid water niet bijbenen. Sopgeluiden stegen op van mijn pedalen die onverdroten door bleven draaien. Blijven fietsen hield ik mij voor, "warm" blijven want schuilen heeft toch geen zin. Ironisch genoeg reed ik op dat moment langs het Elysium Centre for Well-Being met zijn warme bubbelbaden en andere lichaamsvertroetelingen. Het contrast deed pijn aan m'n ogen!
Toen ook deze bui voorbij was, ongeveer ter hoogte van de skiheuvel, had ik nog zo'n 12km te gaan en had de wind dus ongeveer 25 minuten de tijd om mij wederom droog te blazen. Nog even langs de Kralingsche Plas om wat jeugdherinneringen op te snuiven en daarna linksaf richting Capelle, met de wind in de rug.
De strijd met de elementen was na bijna 3 uur en 3 kwartier gestreden en ondanks of misschien wel dankzij het weer had ik het 109km lang prima naar mijn zin gehad. Het was nog even de vraag wie er het eerst onder de douche mocht en ik was de gelukkige.
10.000+ op de teller of niet, de fiets moest deze keer even wachten.

Fiets route 333999 - powered by Bikemap