Slappe hap

Er zijn wel eens van die dagen dat de motivatie ver te zoeken is. Vandaag was zo'n dag. Op weg naar huis van werk was ik in een vermoeiende tweestrijd verwikkeld met mijzelf. Wel gaan fietsen, niet gaan fietsen. Thuisgekomen was de strijd gewonnen door de fietser. Gelukkig.
Snel de fietskleding opgezocht, omgekleed, een Bullit Energydrink achterovergeslagen en de deur uit.
Het hield echter niet over, het was slappe hap en dan vooral tussen de oren. Ik was van plan om wat krachttraining te doen in de Heinenoordtunnel. Maar daar aangekomen hing er een koude, benauwende mist onder het oppervlak en klom ik omhoog als een kleuter! Weer boven de grond reed ik een sauna binnen, althans zo voelde het aan. De broeierige warmte zorgde ervoor dat m'n brillenglazen besloegen. Nadat ik weer zicht had sloeg ik na de tunnel linksaf in plaats van om te keren voor de tweede poging. Ik draaide een rondje door het dorp Heinenoord en besloot weer richting Capelle te gaan, dit had niet veel zin. Ik maakte er tussendoor maar een soort fartlek-training van. Een tempootje hier, een sprintje daar, een klimmetje zus en een afdalinkje zo. Na verloop van tijd begon ik het zelfs leuk te vinden.
Na nog een keer de tunnel (ik moest toch weer terug naar de andere kant) ging het weer richting Van Brienenoordbrug die ik nog even voluit opsprintte.
Na 55 km en 1 uur 45 min. was ik weer thuis, geen training om over naar huis te schrijven, maar altijd nog beter dan op de bank hangen zullen we maar zeggen. Hopelijk gaat het de volgende keer weer wat lekkerder.