Shimano Fiets Challenge

Zondag 4 mei 2008.
De Shimano Fiets Challenge, de eerste cyclo van het jaar voor mij.
Na een niet zo optimale nachtrust (spanning?) zocht ik om ± 7.30 uur een parkeerplekje dichtbij de start, wat prima lukte. Net op tijd, want even later werden alle voertuigen door de organisatie bij de start geweerd en naar een nabijgelegen grasveld gedirigeerd wat voor deze dag als parkeerplaats gold.
Daarna goed gegeten, rugnummer opgespeld, zonnebrandcrème op armen, neus en benen gesmeerd en op het gemak richting de start gefietst.
Onder begeleiding van opzwepende muziek, onder een stralende zon en strakblauwe hemel klonk om 9.00 uur precies het startschot.
We fietsten al snel Vaals uit en gingen gelijk de Vaalserberg op, dus van een rustige warming-up was geen sprake. De hartslag ging evenredig met de berg omhoog en het was even zoeken naar een goed ritme. Gelukkig was het stijgingspercentage bescheiden en ging het op een gegeven moment in een lekkere cadans tot aan het drielandenpunt bovenop. Daar kon het gas erop en werd het tijd om de goede groep met het beste tempo te vinden.
Al snel werd duidelijk dat dit geen gewone toertocht was, dit was gewoon keihard koersen! Vlot vormde zich een groep van zo'n 30 man waarin ik gelijk een spoedcursus pelotonrijden voor de wielen kreeg. Met alles erop en eraan, vertragen, versnellen, waaier rijden, kop-over-kop, valpartijen (ja dat helaas ook, gelukkig bleef het mij bespaard), het was even wennen maar al gauw was het genieten want ik kon het tempo makkelijk volgen en werd er hard aan getrokken!
Door het hoge tempo kwam de eerste verzorgingspost, na 45km rijden, wel wat snel (de bidons waren nog amper aangesproken) en die werd dan ook zoals verwacht door iedereen hard voorbijgereden. Daar zijn heel wat bananen en krentenbollen blijven liggen.
De concentratie werd volledig in beslag genomen door het rijden in de groep, de weg en het recreatieverkeer (heeft iedereen tegenwoordig een motor?) dus de mooie omgeving werd amper in mij opgenomen, alleen rugnummers zijn me bijgebleven. Toch herkende ik wel hele stukken van het gebied wat we doorkruisten, waarvan ik verschillende beklimmingen al een week eerder tijdens Klimmen-Banneux-Klimmen was tegengekomen al dan niet in de tegenovergestelde richting. Heuvels waarbij de groep regelmatig uiteen viel in kleinere stukken en in de afdaling weer samenklonterde tot een geheel waarna de gashendel weer werd opengedraaid.
Ik klom goed, mijn benen hielden mij steeds in het voorste gelid als de weg omhoog ging, af en toe moest ik mij zelfs beheersen om niet te hard omhoog te gaan. Het laatste stuk van de tocht moest er echter nog flink geklommen worden, dus ik kon mezelf gelukkig dwingen om de krachten wat te sparen.
In de groep ging het nog steeds fantastisch, de snelheid bleef er goed op en daardoor ontstond er vanzelf een dilemma bij het naderen van de tweede verzorgingspost (na ongeveer 105km). Stoppen of doorrijden? Iedereen zat natuurlijk met een goede tijd en klassering in het achterhoofd. Na een snelle inspectie van een aantal fietsen zag ik al snel dat, net als bij mezelf, bij de bidons de bodems aardig in zicht kwamen dus er moest toch echt nodig getankt worden! Het laat zich al raden, de helft van de groep reed door, de andere helft veroorzaakte een lichtelijke chaos rondom de watertank. Gelukkig werd het geen ordinair duwen en trekken en kon iedereen weer snel in het zadel. Snel werden er weer kleine groepjes gevormd en werd de achtervolging ingezet.
Voor Reijmerstok was het grootste deel weer bij elkaar en ging het wat rustiger richting de Loorberg, iedereen zat zich duidelijk te sparen. Omdat ik me nog sterk voelde en liever de 30 man achter me dan voor me zag finishen nam ik mij voor de Loorberg relatief rustig omhoog te fietsen en op de Camerig, kort daarna, de gaskraan volledig open te draaien. Zogezegd, zo gedaan. In Slenaken werd nog even behendig door het massatoerisme gelaveerd en kon de laatste 20 km beginnen. De groep viel uiteraard weer uit elkaar en verschillende liet ik wegrijden, in de afdaling naar Schweiberg en op de weg naar Epen kwam alles zoals verwacht weer bij elkaar.
Daarna de Camerig, ik voerde het tempo steeds verder op en op 2 of 3 na liet ik de rest van de groep al snel achter me. De lengte van de klim gaf mij een aardig gaatje wat ik makkelijk tot aan de laatste klim, wederom de Vaalserberg nu vanaf de Belgische kant, kon vasthouden. Het laatste stuk ging wat minder soepel, maar ik had nog kracht over om ook deze laatste bult tot een goed einde te brengen. Een fantastische rit kwam na 150km en 4 uur en 43 minuten onder geweldige omstandigheden tot een einde. Met een blij gevoel ging ik over de laatste piepende mat, heerlijk gereden en veel sneller dan ik vooraf had gedacht.
Na de finish werkte ik snel 4 bekertjes sportdrank en een banaan naar binnen en genoot ik nog even van de hele entourage rondom de eindstreep. Na een 10 minuten daalde ik weer af naar Vaals en werd de auto opgezocht. Een ervaring en een mooi sportboek over de geschiedenis van de Rotterdamse Zesdaagse rijker (presentje voor elke deelnemer) reed ik om 14.45 uur Vaals uit richting de Randstad.
Wat een dag, wat een weer, wat een rit! Super! Volgend jaar weer!

De mooiste momenten (eerlijk gezegd de enige bewegende beelden die van mij op video zijn vastgelegd) zitten nog in de videomontage. Ik zal deze zo snel mogelijk hier plaatsen. Onderstaand al wel vast wat sfeerbeelden van het evenement om wat inspiratie op te doen voor volgend jaar. Doe ook mee!