Een zaterdag tussendoor

Geen boeiende toertocht gepland voor dit weekend, maar gewoon een zaterdag tussendoor. De besluiteloosheid over de te fietsen route overleefde de nacht van vrijdag op zaterdag, maar vanochtend besloot ik uiteindelijk richting Ouderkerk a/d Amstel te fietsen en dus o.a. door de mooie Polder van de Ronde Hoep (what's in a name?). Later dan gepland ging ik om 9.30 uur van start met niet al teveel motivatie en benen van vanillepudding. Ik voelde me en fietste als een natte dweil, een gevoel wat pas wegging na ruim een uur worstelen, zo'n beetje in de buurt van Harmelen. Daarna ging het gelukkig steeds beter en kon ik toch nog een beetje genieten van de rit. Mijn intuïtie had me in ieder geval de goeie kant opgestuurd, eerst met de wind tegen of schuin tegen en na het "keerpunt" bij Ouderkerk a/d Amstel en de gehele terugweg wind mee of schuin mee. En de wind wakkerde nog aardig aan van 3 naar 5 dus dat was in ieder geval een goede belissing.
Via Leimuiden en de Braassemermeer kwam ik bij Hazerswoude-Dorp waar een brommer mij langzaam passeerde. En achter de brommer een wielrenster die moederlief of ander familielid c.q. kennis bereid had gevonden het tempo te maken. Uiteraard pikte ik even een graantje mee van deze liefdadigheid en sloot aan in het wiel van de renster. Op het mooie kaarsrechte fietspad van ongeveer 1,5 km met nieuw glad asfalt lag de snelheid zo rond de 40 en zo'n 200 meter voor de onvermijdelijke T-splitsing kwam de renster uit het zog van de brommer vandaan en ging in volle sprint. Bij het stoplicht eerder in het dorp had ik de aankondiging van de plaatselijke wielerronde al gelezen en terwijl ik meesprong in het wiel realiseerde ik me dat dit de training was voor de eindsprint, die ongetwijfeld al dagen in haar gedachten rondspookte. Terwijl ik haar in het laatste stukje nog even voorbijsprintte keek ik even opzij en lachtte haar goedbedoeld toe. Zag ik teleurstelling achter de donkere brillenglazen? De angst dat ik haar gelijk de uitkomst van de komende woensdag had laten zien? Ik sloeg linksaf, zij sloeg rechtsaf terwijl de brommer weer voor haar kroop. De volgende sprint zou ze in ieder geval winnend afsluiten.
Terwijl ik de snelheid weer terugbracht op het normale niveau constateerde ik dat het puddinggevoel van eerder definitief verdwenen was. De laatste 20km fietste ik dus weer vrij opgewekt richting Capelle en na 155 km en nog net binnen de 5 uur fietsen was het weer gedaan voor zomaar een zaterdag tussendoor.
Volgende week de Bilzen Classic, onbekend maar desalniettemin interessant genoeg om naar toe te gaan. Een verslag volgt uiteraard.