Eerst maar eens op zoek naar wat warmere fietskleding want zomer gaat het in ieder geval niet meer worden! De zon die scheen wel maar buien lagen op de loer. Verraderlijk twijfelweer. Regenjack mee?
Met een schone fiets ging ik op weg. Een gepensioneerde fiets eigenlijk want hij heeft al in gedachten plaatsgemaakt voor een andere. In mijn hoofd rijden 2 kandidaten rond waar bij een Belg een lichte voorsprong heeft op een Italiaan. Maar de race is nog niet gereden. "Parijs is nog ver" zou Joop zeggen.
M'n ouwe trouwe Wilier moet dus op zijn ouwe dag nog even zijn diensten verlenen. En dat doet 'ie nog steeds goed.
Het ging richting het Westland want daar zag de lucht er toch het meest veelbelovend uit. En ook de wind kwam uit die richting dus dat kwam goed uit.
Ik heb ooit op m'n blog geschreven dat het aantal lekke banden wat ik in al die fietsjaren heb gehad op 1 hand te tellen waren. Nou, dat gaat sinds vorig jaar niet helemaal meer op. Ik heb nu toch beide handen nodig, misschien zelfs een voet erbij. Vandaag was het al na 10 minuten raak. Jullie hebben het misschien wel gemerkt, ineens meer zuurstof in de lucht. Graag gedaan, want die kwam uit mijn lekke voorband! Op de Bike Motion Benelux was het Open Nederlands Kampioenschap bandje verwisselen afgelast, maar ik had volgens mij toch kans gemaakt op een podiumplek. Supersnel verdween het reservebandje onder het Continentale rubber en was ik na 15 minuten weer op weg. Snel??? Ja, want je moet de 10 minuten voor het beantwoorden van een sms'je er even afhalen. Dat doe ik minder snel.
Zaterdagmiddag is trouwens een slecht fietsmoment. Tenminste als je door stedelijk gebied gaat. Veel mensen op weg, druk bezig om de boodschappen of weet ik veel wat in huis te halen. Met de auto natuurlijk. Druk, druk, druk, en dan letten we maar even niet op fietsers.
Een stukje van een kilometer of 2 door Hillegersberg leverde dus 2 keer een bijna volledig geblokkeerd fietspad op. Zich verontschuldigende bestuurders achter autoglas. Ik kon er nog net omheen dus kon er mee leven. Niet met het feit dat ik op een rotonde door een bejaard echtpaar in een gemotoriseerd koekblik op een haar na omver werd gereden. Kijk, dat zij levensmoe zijn moeten zij weten, maar ik wil graag nog even door als ze het niet erg vinden! Het is soms een wonder dat je zonder kleerscheuren weer thuiskomt. Gevaarlijke hobby hoor dat fietsen!
Gelukkig scheen ondertussen lekker het zonnetje op weg naar het mooie Westland richting Schipluiden. De stad uit, de stilte in, fietsen wordt dan ineens weer genieten, wat het ook is en behoort te zijn. Rust in de Randstad, daar tussen de weilanden kan je het gewoon opsnuiven. Zelfs m'n goed gesmeerde ketting was geruisloos en gunde mij m'n momentje van ontstressen.
Langs de golfbaan scheen de zon nog op de wuivende rietkragen maar even verder begonnen toch de eerste druppels te vallen. Een horizon vol dreigend zwarte wolken beloofde niet veel goeds en even later werd het dreigement dan ook omgezet in daden. Het begon flink te regenen.
Ook daar kon ik mee leven, het is tenslotte herfst. Een buitje moet je dan incalculeren. Gewoon lekker doorfietsen, in beweging blijven.
Via Delft reed ik het Westland (of eigenlijk Delfland) weer uit richting Nootdorp. Daarna Zoetermeer en langs de Rotte om Capelle weer in zicht te krijgen. Daar scheen de zon weer en waren de wegen droog. Over plaatselijke buitjes gesproken! Achter mij nog steeds die dreigende zwarte deken (zie foto) maar ik was binnen. Na 72 kilometer zat het herfstritje er weer op.
Na die lange 'snotperiode' toch weer heerlijk om buiten op de fiets te zitten. Zondag de mountainbike maar eens van stal halen om te kijken of ik dat niet verleerd ben. En even kijken of ik nog wat fietsmaatjes kan regelen om samen mee te modderhappen.
Om met de woorden van Youp van 't Hek te spreken : WE ZIJN BEGONNEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten