Ereronde

Vanmiddag heeft Bas Mulder zijn lange en heldhaftige strijd tegen kanker definitief verloren. Hij was een van de boegbeelden van Alpe d'HuZes, iemand die het leven omarmde, een begenadigd fietser en met zijn niet aflatende vechtlust, optimisme, moed en doorzettingsvermogen een voorbeeld voor velen.
Ik kende hem niet persoonlijk maar zijn levensverhaal en zijn gevecht heeft diepe indruk op mij gemaakt en zijn liefde voor het leven is een onuitputtelijke inspiratiebron.
Met Bas in mijn gedachten stapte ik vanavond op de racefiets om samen met Harm een rondje door het Groene Hart te fietsen. Na een paar regenachtige dagen was het weer lekker om in het zonnetje te rijden. Ik voelde al snel dat dat de benen goed waren en het tempo ging dan ook snel omhoog. Via Moerkapelle naar Hazerswoude en daarna tegen de wind in richting Zoeterwoude. Wind die ik niet voelde, niet wílde voelen net als het opgestookte vuurtje in mijn bovenbenen. Pijn is een emotie die je met genoeg wilskracht uit kan schakelen en in dit geval was het niet eens pijn maar een gevoel van macht. De energie stroomde door m'n aderen en overmoeibaar stampte ik op de pedalen. Het kan haast geen toeval zijn dat juist op deze dag, op deze avond het fietsen zo makkelijk ging. Je voelt je machteloos als je berichten leest zoals vandaag maar het omzetten van die machteloosheid in kracht is één van de peilers waarop de Alpe d'HuZes gedachte steunt.
Via Benthuizen en de Rottemeren ging het weer naar huis terwijl een mooie zonsondergang de laatste kilometers van een gouden randje voorzag. Na ruim 2 uur en een kwartier door het mooie nazomerlandschap en na een ronde van 72 km kwamen de benen tot stilstand.
Een ereronde voor Bas Mulder, Alpe d'HuZes kanjer en een mooi mens.