De eerste rit

Twee dagen na dato en ik weet nog steeds niet hoe ik het onder woorden moet brengen. Ik stotter en hakkel al 35 uur op m'n toetsenbord en alle letters komen er uit alsof ik zwaar dyslectisch ben geworden!
Wat een ritje op een fiets al niet teweeg kan brengen!
Afgelopen vrijdagavond m'n nieuwe Ridley opgehaald in Haastrecht bij Slingerland Fietsen. Hele fijne zaak trouwens, veel keus, goede service en ze hebben gewoon verstand van zaken! Een aanrader!
Daarna snel naar huis en de rest van de avond met opengevallen bek zitten staren. Allemaal natte plekken op het tapijt van het kwijlen zag ik later. Apathisch, flabbergasted, in totale verwarring daarna naar m'n bed gestrompeld en in slaap gevallen. Totaal gehypnotiseerd door een fiets! Daar kan Rasti Rostelli nog een puntje aan zuigen!
Zaterdag enigzins weer bij m'n positieven wakker geworden. Eerste reflex was het gordijn opentrekken. Bewolkt weer maar wel droog. Geen sneeuw zoals in de rest van Nederland. Toch sprake van een microklimaat in Capelle? De wijnboeren komen in lange rijen straks de (stads)grenzen over!
Maar goed, we hadden het over fietsen. Of nee, eigenlijk nog niet maar dat stond wel in de planning voor de zaterdag. Twijfel borrelde een beetje op (of ik had nog niet ontbeten, dat kan ook) en daar is maar 1 remedie voor : de Buienradar! Snel de laptop aan, surfplank uit de kelder gehaald en surfen maar op het web! (de verwarring van de avond daarvoor was nog niet geheel verdwenen)
Op het beeld cirkelden de sneeuwwolken een beetje om de Randstad heen maar na een kritische blik naar buiten en de geconstateerde pekel op de fietspaden besloot ik toch maar een ritje te gaan maken op de Wilier. M'n ouwe trouwe makker. Zoals ze ouwe paarden een mooie laatste oude dag geven zo is mijn Wilier ook gepensioneerd en dient nu als winterfiets voor nog een paar mooie laatste ritjes door mooi Nederlandsch winterlandschap.
Het duurde wel tot (te) laat in de middag om de beslissing te nemen. Een Ridley die me smekend aankeek en een Wilier met een blik van : hé gaan we nou nog? Het was een moeilijke keuze. En er was een ongelofelijke hoeveelheid zelfbeheersing nodig maar om kwart voor 3 stond ik dan uiteindelijk met de AOW'er buiten. Nog net niet als een rollade maar wel goed ingepakt tegen de koude wind en klaar voor een rondje.

Ik zal geen uitgebreide routebeschrijving geven want ik zit hier in de nachtelijke uren te bloggen en anders kan ik morgenochtend gelijk door naar m'n werk. Ik kwam in ieder geval op 61km uit na ruim 2 uur rijden.
Had me een beetje verkeken op de wintertijd en dat het snel donker wordt. De laatste 20 minuten het noodlot ietwat getart of beter gezegd oom agent een beetje uitgedaagd door zonder licht over 's heren wegen te fietsen. Gelukkig ben ik boetevrij thuisgekomen. Ridley kwaad en beledigd thuis aangetroffen. Veel sussende en liefkozende woorden nodig gehad die avond.
Gelukkig duurde het weekend ook deze keer weer 2 dagen en zondag was het bovendien stralend helder blauw en zonnig weer dus er stond een blij fietsje al vroeg naast m'n bed. Wanneer gaan we? Wanneer gaan we? Opstaan! Huphuphup!
Uiteraard niet aan toegegeven en eerst een bakkie en een ontbijtje. Nog een beetje pesten door nóg een bakkie te nemen en wat te mailen e.d. maar om even over 12-en was het dan zover. De "maiden trip" van misschien wel de 1e Ridley Noah RS op het Hollandse asfalt ging van start!
Ja, en nu ik er over moet gaan vertellen val ik weer stil........................m'n vingers haperen bij de gedachte aan het moment dat de eerste pedaalslagen werden gemaakt. Wat een waanzinnig gevoel! Elke trap was raak en werd omgezet in voorwaartse snelheid. Flitspalen langs de weg schoten volledig in de stress. Wat kwam daar in Godsnaam voorbij? Het schakelen ging zo soepel dat iemand met Parkinson er absoluut gek van zou worden op deze fiets! Klein tikkie, kort klikkie en RAM daar vloog 'ie weer een dijk op!
Later las ik op weeronline.nl dat het buiten -2 graden was geweest. Niks van gemerkt! Ik had net zo goed in korte broek en korte mouwtjes kunnen gaan rijden zo'n warm gevoel kreeg ik. This bike is hotter than HOT!
Het werd bijna 1 lange intervaltraining want ik kon het niet laten om steeds effen een sprintje te trekken. Even op de pedalen staan en zoefff daar ging 'ie al weer! Alles wat je doet op deze fiets wordt omgezet in snelheid. Ik moest zelfs niet teveel m'n tenen bewegen want dan ging het te hard!
In één woord geweldig! Wat een geweldige fiets en wat een genot om hier de komende tijd op te mogen rijden. Hoezo twijfelen of ik die Bianchi moest nemen. Bianchi wie??? Nooit van gehoord!
Superlatieven te kort dus maar wel 1 nadeel. Ja, toch moet dat ook wel even genoemd worden. Er is 1 nadeel en dat is dat je er spierpijn van in je nek krijgt. Maar ik weet hoe het komt. Ik zal het uitleggen.
De route die ik reed ging langs de IJssel naar Gouda en dan via Krimpen weer terug. En daar heb je allemaal van die leuke dijkhuisjes die net iets lager liggen dan het asfalt, waar ik dus reed. De ramen van de huizen komen zo precies op rijhoogte te liggen. En jullie voelen hem al aankomen..........bij elk huis dat ik passeerde was 't constant naar links kijken en de weerspiegeling van mijzelf en de fiets bewonderen. Ik werd gek van mezelf! Maar kon me niet beheersen. Oooh wat mooi.........oooh wat mooi..........oooh wat mooi..enz.enz. Ik kwam langs een autoshowroom met zo'n hele lange van glas voorziene gevel. Ik ben geloof ik 4 keer heen en weer gereden. Hééééérlijk. Narcisme in ultima forma!
Maar aan elk rondje komt uiteindelijk een einde en hoewel ik eigenlijk nooit meer wilde afstappen en direct wou doorfietsen tot aan de poolcirkel, moesten de remmen uiteindelijk ook nu weer ingeknepen worden.
Na 60km en weer ruim 2 uur fietsen was ik klaar. Wow, wow, wow. Meer woorden heb ik niet voor nodig. Wat een gevoel. Beter dan sex? Ik begin (bijna) te twijfelen! :-)

Het is nu bijna 36 uur later en eindelijk is het me dan gelukt om het op papier te zetten. Een blog met de meeste uitroeptekens ooit geloof ik en misschien denken jullie wel : die is gek! Ik neem het jullie niet kwalijk en misschien is het wel wat overdreven neergezet maar het benaderd beangstigend dicht de werkelijkheid! Ik hou nou eenmaal van fietsen en als je dan op zo'n mooie dag op zo'n mooi stukje techniek mag rijden dan is dat bijna kunst en daar kan ik mateloos en eindeloos van genieten. Geluk zit in hele kleine dingen en op zo'n zonnige zondagmiddag voel ik me dan even heel gelukkig!
Het is dan uiteindelijk ook hier gaan sneeuwen en de wijnboeren hebben Capelle inmiddels met de eerste TGV weer rap verlaten. De Ridley staat ontspannen tegen een muurtje in m'n woonkamer. Wachtend op het volgende ritje. Dat dát met dit weer nog even kan duren zal ik 'm maar niet vertellen.