Tunnelvisie

Maandagavond, 20.40 uur België 1, Eeuwige Roem.
Een leuk programma waar Belgische ex-topsporters (met o.a. Roger de Vlaeminck en Jo Planckaert) het tegen elkaar opnemen in diverse proeven. Afgelopen maandag werd het doorzettingsvermogen getest oftewel het meten van de pijngrens.
In de laatste van de 3 proeven verbinden de sporters zich aan een elektroshocktoestel, een apparaat dat elektrische impulsen geeft. De sporters kunnen zelf de sterkte van die schokken kiezen en laten zien hoeveel doorzettingsvermogen ze hebben en hoeveel pijn ze kunnen verdragen. Op één na halen ze allemaal het maximum wat wel aangeeft dat topsport gewoon pijn lijden (en verdragen) is.
Gisteren deed ik het anders op de fiets.
Met een mooie heldere avond en een schone, droge weg was het weer tijd voor een rit onder de sterren. De een zoekt een viaduct of brug, ik ging richting de Heinenoordtunnel voor een specifieke krachttraining.
Dat de dagen al weer langer worden is goed te merken want ik kon de lampen tot na half 7 uit laten precies tot aan de tunnel die er mooi verlicht bij lag. Ik dook naar beneden voor de eerste serie van 4 en schakelde voor naar het grote blad en achter een tandje kleiner. Daarna de tunnel uit op de grote plaat en de macht en zeker aan de zuidzijde loopt het laatste stuk toch naar 6,5% dus dan beginnen je bovenbenen zo lekker te branden en proberen je longen zich door je ribben heen te persen. Dan bovenaan keren voor de volgende herhaling van deze zelfkastijding.
Omdat het een stuk makkelijker is om tijdens zo'n sessie aan je pijn toe te geven is het de kunst om je te focussen op je traptechniek of je ademhaling om door die pijngrens heen te fietsen. Een soort tunnelvisie (dat lukt je niet op een brug!) die ervoor zorgt dat je door kunt gaan.
Pijn is fijn, ja, ja.
Nou, de laatste 2 (van 8) herhalingen waren echt niet meer zo fijn en de beentjes waren duidelijk leeg. Ik dook voor de laatste maal van het licht het donker in (een negatief van overdag) en toen ook m'n ademhaling weer tot rust was gekomen kon ik aan de terugweg richting Capelle beginnen.
Op sommige onverlichte stukken was het erg donker en was ik blij dat ik goede verlichting bij me had zodat de auto's mij tijdig in de gaten hadden. Het was dan ook voorzichtig rijden, gelukkig was het in de buurt van Rotterdam beter verlicht en kon ik wat meer tempo maken.
Na precies 2 uur fietsen was ik weer thuis en stapte ik na 58km van de fiets af. Een lekkere training en de beentjes zou ik de volgende dag wel gaan voelen.
In de volgende aflevering van "Eeuwige Roem" draait alles om concentratie, ook een onmisbare eigenschap in de topsport. Ik moet nog even nadenken welke training ik daar aan vast ga koppelen.