Marmotte 2008

Zaterdag 5 juli 2008.
De dag van de Marmotte, de rit waar ik de afgelopen 10 maanden naar toe heb geleefd, veel voor heb gedaan en misschien nog meer voor heb gelaten. Dit is DE dag waarop het allemaal moet gebeuren. Het verhaal:

6.00 uur
Ik ben al minimaal een half uur wakker als mijn reiswekkertje irritant en arrogant afgaat. Alsof ik me zou verslapen op deze dag!
Met een met pasta volgepropt lichaam (vrijdag=vreetdag) bestaat mijn eerste lichamelijke inspanning uit een gang naar de WC (een exercitie die nog 6 maal wordt herhaald). Even wat ruimte scheppen voor een ontbijt bestaande uit 2 pannenkoeken met jam en een kom yoghurt met muesli.
Ik krijg het maar moeilijk weg, de batterijen zijn al volledig opgeladen, er kan amper nog wat bij! Om 7.20 uur rijden we naar de start in Bourg d'O. (zo'n 2,5km) en sluiten 10 minuten later "losgereden" aan in de rij wachtenden. De eerste groep is dan al onderweg en ook de tweede startgroep wordt net losgelaten. Na zo'n 30 frisse en zenuwachtige minuten mogen we dan eindelijk beginnen, startnummer 4555 is op weg!
7.58 uur
Onder begeleiding van een vrolijk alpenorkestje ga ik over de startmat en druk ik mijn stopwatch in. Het dorp uit gaat de snelheid lekker omhoog en ik kan gelijk al aansluiten bij een stuk of vier mannen in oranje. Nederlanders uiteraard.
Over het versgelegde asfalt gaat het met een gangetje tussen de 35 en 40 richting Allemond. De benen voelen goed aan en de adrenaline suist door mijn lichaam.
8.13 uur
Na 15 minuten en 28 sec. arriveer ik onder aan de stuwdam in Allemont waar de eerste 3 bochten omhoog gaan, een opwarmertje voor de "klimspieren". Boven op de stuwdam geef ik mijn fietsshirt met lange mouwen en mijn camera af aan onze "ploegleider" (korte uitleg: mijn oom is gelijk met mij van start gegaan, de begeleiding wordt verzorgt door mijn tante) en langs het stuwmeer rij ik naar de voet van de eerste klim, naar de top van de Col du Glandon.
In de eerste meters schuift de grote groep renners als een harmonika in elkaar en het is zoeken naar de gaatjes om te passeren. Een harmonika met veel klanken, Spaans, Frans, Italiaans, Engels, Nederlands en af en toe een zachte Belgische g. Amerikanen, Australiërs, Duitsers, Scandinaviërs en zelfs een Japanner kom ik tegen!
En hoe roep je dan dat je er langs wil, ik hou het maar op Allez! Allez!
Het gaat heerlijk omhoog, ik voel mijn benen amper en ga al snel heel veel renners voorbij. In de euforie van de eerste kilometers moet ik mij bewust afremmen om niet te hard van stapel te lopen. Na Le Rivier d'Allemond gaat het even naar beneden, "de put" in en kan er snel wat gedronken worden. Snel, want voor het weet sta je geparkeerd op het steile stuk (12 tot 14%) weer omhoog. Een aardig schakelmoment wat niet bij iedereen even goed lukt, gezien het aantal dat langs de kant in gevecht is met de ketting.
Ik blijf in een heerlijk ritme langs het grote stuwmeer en al snel komt de top van de Glandon in beeld. Na 1 uur 51 min. ben ik boven en sluit ik aan in de rij ongeduldige renners die over de matten geleid worden.
9.50 uur
Op 1 uur 52 min. 29 sec. wordt ik afgeklokt op de Col du Glandon. Snel vul ik 1 bidon met water, pak een kop thee aan die ik zo snel als mijn keel toelaat (iets te warme thee!) naar binnen giet en duik de afdaling in (die ik 7 dagen eerder al heb geoefend en dat blijkt duidelijk een voordeel).
De eerste meters gaan steil en hard naar beneden. Mijn vertrouwen is zo groot dat ik mij als een steen laat vallen en ik duik de bochten in (eerst snel kijken of er geen tegenliggers zijn en dan kort door de binnenbocht) waarbij ik af en toe 5 of 6 renners tegelijk passeer! Ik heb alles onder controle en geniet van de snelheid. Na 28 minuten en 30 seconden ben ik al beneden in St. Etienne-de-Cuines en kan het bijna niet geloven als ik op mijn horloge kijk. Het is snel gegaan, probleemloos en zelfs nog bijna 5 minuten rapper dan een week eerder!
10.19 uur
In het dorp worden we rechtsaf gestuurd en gaat het richting St.Michel-de-Maurienne en de Col du Telegraphe. Tijd om te eten.
Echt trek heb ik nog niet maar werk toch een pannenkoek met ham (voor de maagvulling) en een gelletje naar binnen. Ondertussen kijk ik voor en achter me, op zoek naar een mooi groepje om bij aan te sluiten. Er passeren een stuk of 5 renners en ik sluit aan in het laatste wiel.
Met z’n zessen lopen we langzaam in op een wat grotere groep voor ons waarbij we aansluiten op het moment dat we het viaduct over de snelweg oversteken. Met een lekker tempo van zo’n 30-32 km/uur gaat het verder en is het goed herstellen tot aan de volgende klim.
11.03 uur
In St.Michel-de-M. rij ik voorbij de waterpost (ik heb nog genoeg) en sla bij de stoplichten rechtsaf, daarna door het tunneltje waar de klim naar de Col du Telegraphe begint. Ik zit gelijk weer in een goed ritme en ga soepel naar boven. Ook deze klim heb ik een paar dagen eerder verkend en ik weet dat er halverwege een wat vlakker stuk zit waar ik een tandje zwaarder kan rijden.
Het eerste stuk rij ik bewust met een wat lagere hartslag (± 155) zodat ik halverwege het tempo wat kan opvoeren. Ondanks de schaduwstukken is het nu toch vrij warm geworden en de watervoorraad slinkt zienderogen. Na zo’n 4 km klimmen worden er grote flessen water uitgedeeld, zo te zien niet door de organisatie, maar ik grijp net naast de laatste exemplaren. De rechterkant van de weg ligt bezaaid met lege en ook nog halfvolle flessen. Sommigen stappen af om een fles te pakken, ik twijfel maar rij door. Op de top van de Telegraphe is een waterpost en besluit daar bij te tanken.
11.55 uur
Na 52 minuten en 15 sec. en een klim van ongeveer 12km kom ik boven op de top van de Telegraphe. De 2 bidons worden snel gevuld en na een paar minuten daal ik af in de richting van Valloire. Ik werk nog een mueslireep naar binnen en schiet na een afdaling van bijna 5 km langs de auto’s het dorp binnen.
12.07 uur
Ik wordt over de matten geleid waar de tussentijd weer wordt geregistreerd. Ik ben nu 4 uur en 9 minuten onderweg en zie dat mijn gemiddelde snelheid zo rond de 23 km/uur ligt. Het gaat super en ik begin me al te verheugen op een mooie eindtijd. Maar niet te vroeg juichen, het zwaarste gedeelte moet nog beginnen. De Galibier met een nog witte kruin is een monster en daar kan je zo maar vele minuten verliezen.
Net voor de ravitaillering zie ik schuin voor me een renster in het blauw en de tekst “meindertfiets.nl” op de fietsbroek. Dat komt me bekend voor en als ik naast haar fiets herken ik weblogger Marieke van Zitvlees.nl. Het verbaast me dat ik haar hier tegenkom. Met bijna een uur startverschil en op de hoogte van haar klimcapaciteiten heb ik al gelijk een vermoeden dat het met haar niet zo goed gaat. Als ik daar naar informeer blijkt inderdaad dat ze niet in goede doen is, misselijk al vanaf de Glandon. Ik stel me voor en heb het idee dat ze me wel herkend maar dat het niet helemaal tot haar doordringt, ze is begrijpelijk niet in de stemming voor een gezellig kletspraatje. Ik heb met haar te doen maar ik moet door en vul snel een bidon bij een van de waterkranen. Ik wens haar nog succes en klik me weer vast in de pedalen.
Het stuk tot Plan Lanchat is gemeen, “vals plat”, lang en warm en ik zie veel renners die het moeilijk hebben. En dat terwijl het steile stuk met de besneeuwde haarspeldbochten nog moet beginnen.
Ik hou het tempo er goed in, de Marmotte is nu in een belissende fase. Als ik goed door dit stuk heen kom, ligt er een echt goeie tijd op me te wachten. Tijdens de laatste 2 km van de klim heb ik een klein dipje, ik heb het zwaar maar weet het tempo toch nog boven de 10 km/uur te houden iets wat me eerder die week hier niet lukte. Op het laatste stuk langs de sneeuwwanden staan veel aanmoedigende Nederlanders en dat helpt me de laatste meters naar boven.
13.34 uur
Na 1 uur en 26 minuten klimmen vanuit Valloire sta ik op 2642 meter boven de zeespiegel, het hoogste punt van de Marmotte en met een schitterend uitzicht over de witte toppen van de omringende bergen. Op deze hoogte is het ondanks het schitterende weer pittig fris en ik trek m’n windjack aan voordat ik weer naar beneden ga. Nog even snel een bidon vullen en ik daal af richting de Col de Lautaret.
Er staat een harde wind en af en toe brengt een windvlaag me wat uit balans terwijl de snelheid oploopt tot soms wel 70 km/uur. Zonder risico maar wel zo snel mogelijk bereik ik de Col de Lautaret waar ook weer veel vrienden, kennissen en familieleden (ik herken niemand) langs de kant staan. Onvolledige zinnen en woorden suizen langs mijn oren als ik door de wind heen langs hen flits verder richting Bourg d’Oisans waar de laatste klim van de dag ligt te wachten.
Ik sluit aan achter wat renners die mij passeren wat een stuk scheelt met de wind. De snelheid ligt steeds zo rond de 50 per uur ook als we af en toe een donkere tunnel passeren. De groep groeit tot zo’n 30 mannen en vrouwen en in de laatste lange tunnel gaat zelfs een motoragent met een duidelijk blauw zwaailicht voorop zodat volgen onze enige zorg is.
Ik werk nog wat laatste snel opneembare koolhydraten naar binnen en vlak voor Bourg passeer ik nog even de camping, een mooi moment om te capituleren voor een uitgeputte renner.
Ik voel me echter nog steeds super en even later rij ik dan ook de rotonde op waar het een drukte van belang is met veel supporters en muziek. De drinkvoorraad is minimaal en ik probeer tussen de mensen mijn tante te herkennen die volgens afspraak klaar staat met een volle bidon.
14.41 uur
Ik arriveer bij de voet van de Alpe d’Huez.
Ik ben nu 6 uur en 43 minuten onderweg, het is niet te geloven maar als het zo doorgaat ga ik onder de 8 uur rijden!
Mijn tante zit aan het begin van de klim lekker in het zonnetje en verwacht mij nog helemaal niet op dit tijdstip. Ze springt dan ook verrast op en geeft me snel een volle bidon aan. Ik geef alle overtollige ballast aan haar af en onder enthousiaste aanmoediging begin ik vol goede moed aan de laatste 13 km.
De eerste bochten zijn steil maar ik voel dat er nog genoeg kracht in de benen zit en al snel komt La Garde in zicht. Bij de waterpost pak ik een bekertje sportdrank aan. Hier wordt het even wat minder steil maar ik besluit niet zwaarder te schakelen maar rij met een wat hogere trapfrequentie verder en hou de snelheid tussen de 12 en 13 km/uur. Ik heb nog steeds energie over en fiets met mijn hartslag ruim onder mijn omslagpunt (170) maar durf het niet aan om harder te gaan. Nog steeds geloof ik niet dat het zo goed kan blijven gaan en dat die geniepige vent met die hamer ergens achter een boom in bocht nr. 3 of 4 zich staat te verschuilen.
Ik passeer veel renners, het is warm op de Alp en veel zoeken verkoeling in de schaduw of proberen zichzelf af te koelen in de waterstroompjes die van de rotsen af komen. Ik fiets door een slagveld, met zelfs wandelende renners en voel me de enige soldaat met een goed paard.
Met nog 2 kilometer te gaan kijk ik op mijn horloge en zie dat ik nog 20 minuten heb om binnen de 8 uur te rijden. Mijn hart slaat 3x over van vreugde met de wetenschap dat ik dit makkelijk ga halen. De laatste kilometers beleef ik in een roes van blijdschap, ik suis langs de hekken om de laatste rotonde en ga na 7 uur 50 min. en 34 sec. over de finish!
15.48 uur
De Marmotte zit erop, wat een superdag! Ik heb uiteindelijk de Alpe d’Huez in 1 uur 7 min. omhoog gereden.
Ik zou het liefst een rondedansje willen maken maar het is te druk na de finish en zonder bewegingsruimte hou ik het maar bij een ingehouden schreeuw.
Terwijl ik mij met mijn fiets richting pasta beweeg vraag ik mij af of ik dit ooit kan verbeteren na een dag waar alles zo mee heeft gezeten.
Met de beide benen weer op aarde geniet ik nog zo'n 1,5 uur van de sfeer op de finishplaats en besluit daarna rustig naar beneden te rijden. In de afdaling komen de emoties even los en rollen er wat tranen van geluk onder de brillenglazen door. Als ik denk aan alle energie die ik er in de afgelopen maanden in heb gestoken wordt het me gewoon even teveel. Even maar en daarna verman ik mijzelf en rij trots (maar dat ziet niemand) verder naar beneden.
Het slagveld is uitgegroeid tot een waar kerkhof van ambities en hoop. Voor velen is het zwoegen naar boven, maar ik heb bewondering voor iedereen die volhardt in het volbrengen van deze zware tocht.
Allemaal zijn we een winnaar vandaag.