Steven Rooks Classic

Na de Amstel Gold Race en KBK gingen we afgelopen woensdag voor de 3e keer op weg naar Limburg, dit maal om de Steven Rooks Classic te rijden traditioneel op Hemelvaartsdag.

Met z'n viertjes (Amber, Irene, Hans en ik) van Team de Viergang (toepasselijker kan haast niet) arriveerden we 's avonds bij het Townhouse Design Hotel in Maastricht. Een erg leuk, nieuw hotel en anders dan anders, want een pan soep bij de incheckbalie was nieuw voor mij, maar wel grappig! Ook de kamers waren prima al had ik met mijn hoogtevrees wel wat moeite met het grote hoge bed.

Nog even in de gezellige lobby gekletst met een bakkie koffie erbij en daarna slapen want er moest de volgende dag serieus gefietst worden.

Het ontbijt was vroeg en uitgebreid en en werden heel wat koolhydraten naar binnen gewerkt. Het kwam bij een enkeling letterlijk de neusgaten uit maar het was even nodig als basis voor 160 energieslurpende kilometers die we voor de boeg hadden. Limburgse en Belgische heuvels met de Redoute en de Bois d'Olne als ultieme kwelgeesten doe je niet op één beschuitje met jam!

Nadat we lekker even een beetje hadden ingefietst naar de start bij het MECC, een kilometer of 2 verderop, sloot Dave zich aan bij onze groep, werden de startnummers op de fiets gedaan en konden we onder aanmoediging van Steven Rooks himself, gekleed in uiteraard de bolletjestrui, op weg!

En hoe moet je dan zo'n tocht van zo'n 7 uur fietsen samenvatten? Je zou denken dat als je zo'n tijd met honderden fietsers om je heen rijdt, dat je dan allerlei anekdotes, leuke verhalen, spannende gebeurtenissen zou kunnen vertellen. Misschien zijn die er ook wel geweest maar op een of andere manier kan je ze moeilijk opslaan. Je bloed stroomt waarschijnlijk bij dit soort inspanningen zo snel dat je gedachten gewoon gelijk weer wegspoelen. Als zeepsop door een gootsteenputje. En probeer dat dan maar eens een dag later terug te halen!

Het ging natuurlijk vooral om het klimmen en daarvan kregen we in ieder geval genoeg voor onze kiezen. Na wat "opwarmertjes" aan Nederlandse kant werden op Belgisch grondgebied alle registers opengetrokken in de vorm van vooral de Redoute, de Transenster (oeps, die was ik vantevoren even vergeten te vermelden dames!), de Bois d'Olne en Les Waides.

Steile puisten maar iedereen kwam goed boven en er werd geen voet aan de grond gezet! Chapeau voor Amber en Irene die al die wandelende mannen toch maar even lieten zien hoe het wel moet. Klasse van Dave en Hans die als echte "grimpeurs" omhoog gingen.

Amber, Dave, Irene, Hans en Ton op de Redoute

Uiteraard blijven er behalve de onuitwisbare ervaringen van de klimkilometers ook wel andere dingen in die grijze massa achter, zoals die koeievlaai op de achterrem van Irene (hoe kwam die daar nou terecht?), of de lekke achterband van Amber (expres? als straf voor mijn vergeetachtigheid?) of de gemiste kans van de Belgische horeca om een paar duizend fietsers van eten te voorzien (1 slimme ondernemer draaide in ieder geval een wereldomzet) of dat het parcours af en toe meer op Parijs-Roubaix leek (mensen met een kunstgebit blijf lekker in Nederland fietsen!).

De 7e editie van de SRC bleek al met al weer eens een prachtige tocht te zijn, door een mooi landschap met indrukwekkende uitzichten en prima georganiseerd. Jammer dat het weer niet echt meewerkte maar de douche achteraf in het hotel bij de finish was top geregeld en een weldaad voor onze verkleumde botten.

De laatste grote test voordat we naar Frankrijk afreizen was meer dan geslaagd en we kunnen de grote uitdaging op 3 juni met vertrouwen tegemoet zien. Nu in de laatste 2 weken voor vertrek nog de conditie goed bijhouden, goed uitrusten en dan zijn we er klaar voor. Laat die Alpe d'Huez maar komen!