Snowbiking

Ik was er klaar voor, de racefiets was er klaar voor, fietsmaatjes waren er klaar voor, de beloofde zon was er klaar voor. De plannen waren mooi, een ritje met de racefiets door de duinen van Scheveningen naar.......? Ik viel vrijdagavond na een avondje hondenoppas dan ook met goede hoop en met volle maan en heldere hemel in slaap.
Vanochtend echter dreigde de in de nacht gevallen sneeuw roet in het eten te gooien en hield ons achter de buienradar gekluisterd. Viel er wel te fietsen op de dunne gladde bandjes? Kon er überhaupt vandaag buiten gefietst worden? Was het misschien met de MTB wel te doen? Teveel vragen en onduidelijkheid dus er werd dan ook een verkenner op pad gestuurd! Arend-Jan Meijer was het slachtoffer en bleek ook nog eens onheilsprofeet toen zijn bericht kwam dat het voor racefietsers een "mission impossible" was.
Geen racefiets dus maar het was te mooi weer om binnen te blijven dus de MTB werd uit de kast, de schuur of van stal gehaald (het is maar net waar je 'm verstopt) en om even voor 1 uur reden we de sneeuw in zonder AJ die inmiddels al zijn ouwe sokken aan het opsporen is zodat hij ook een MTB kan kopen.
En wat bleek? Het was no problemo met de dikke noppenbanden in de sneeuw! Het was genieten, de frisse buitenlucht, mooi winterlandschap, goed gezelschap. Kilometers met driedubbele woordwaarde! De beelden spreken voor zich zou ik zo zeggen :

Uiteraard werd er ook nog even serieus getraind en werd er bij het mountainbike-parcours nog even wat tempowerk heuvelop gedaan.Na een kilometer of 30 was het tijd voor een tussenstop en een beloning voor al dat beulswerk, onderaan de skiberg bij Bergschenhoek. We hebben het geprobeerd, al was ons verzet heel zwak, maar we konden uiteindelijk de verleiding niet weerstaan om even een glühwein met apfelstrudel naar binnen te werken. Wellicht dat we hier het hele trainingseffect finaal om zeep hebben geholpen maar de pseudo Tiroler gezelligheid was het waard! Dat we na de halve-literglazen überhaupt nog thuis zijn gekomen is een wonder. M'n helm zat achterstevoren, Amber dacht dat ze daarna op 2 lekke banden reed en het zou best kunnen dat we gejodeld hebben al kunnen we ons daar allebei niets van herinneren.
Na 47km zagen we de bordjes "Roezrtemee" staan en vonden het wel raar dat ze tijdens ons ritje de plaatsnamenbordjes hadden veranderd. Gelukkig bleken de adressen nog wel te kloppen en na ruim 2 uur en een kwartier waren we weer terug met gezonde Hollandse koppen die uit onze winterjassen staken. Heerlijk gereden en een prachtige fietsdag.