Alpe d'HuZes - de apotheose

Donderdag 3 juni 2010
De grote dag! Om even voor 3 uur gaat de wekker. Het wakker worden is een kunst op zich en niet voor iedereen even makkelijk maar al gauw volgen de krakende voetstappen elkaar steeds sneller op. Het chalet komt langzaam tot leven. Zenuwachtig heen en weer geloop. Heb ik alle spullen bij me? Nog even naar de WC?
Ontbijten in het holst van de nacht is een aardige opgave en geen dagelijkse bezigheid maar toch wordt het nodige naar binnen gewerkt. De havermoutpap is altijd goed te verteren en dat tezamen met een banaantje, een pannenkoek en wat plakken ontbijtkoek vormt de bodem voor alle zoete zooi die er gedurende de dag nog ingekieperd zal worden.
Mooi op tijd vertrekken we met z'n allen naar beneden waar de fietsen uit de bus en auto's worden geladen. De 8 officiële deelnemers gaan fietsend richting de start om zo een beetje de spieren los te rijden. Ook wel "warm rijden" genoemd maar dit is in dit geval niet echt de goede uitdrukking met temperaturen niet ver boven het vriespunt. Onder een heldere hemel vertrekken de 8 helden op hun als kerstbomen verlichte fietsen richting Bourg d'Oisans. Met een lege bus ga ik snel richting Alpe d'Huez en naar de camper die al de avond ervoor op een mooie plek achter de finish is geparkeerd. Om kwart over 4 sluit ik aan bij de colonne auto's die langs de nog in duisternis gehulde berg omhoog kruipt. Veel brandende kaarsen in de bochten bezorgen me zelfs in de verwarmde cabine koude rillingen. Dat het een bijzondere fietsdag zal gaan worden staat al vast en ik kan niet wachten om er aan te beginnen.
Bovenop de Alpe is het nog kouder en er zit zelfs ijs op de ruiten van de auto's! Dat wordt goed aankleden in de afdaling en de rugzak van Edwin gaat mee om alle dikke kleding van m'n teammaatjes weer mee omhoog te nemen. Fietsend wel te verstaan, want ondanks het feit dat ik geen geregistreerde deelnemer ben zal ik ook proberen om de berg 6x te bedwingen!
De verdeling van de taken is in ieder geval goed geregeld : Carla en Edwin zorgen voor de verzorging bij de camper, Jolanda en Petra staan beneden om daar de nodige hulp te bieden.
Om 5.20 uur is het zover. In gedachten hoor ik het startschot onderaan de berg. It giet oan!!!
Michael Boogerd komt uiteraard als 1e fietser boven. Richard zit goed vooraan en als ook Johan boven is stap ik op mijn fiets. Even later suis ik met 60 km/uur langs de lange rij verlichte fietsers naar beneden. Ruim 2700 mannen en vrouwen zijn begonnen met een klim, ik begin met een afdaling. Verschil moet er wezen.
Het is vreselijk koud en ik kom ondanks de 4 lagen kleding verkleumd beneden. Met mijn half bevroren vingers kan ik nog net een sms'je naar Carla sturen en melden dat iedereen zich boven dik moet aankleden.  Nadat iedereen beneden is en alle overbodige kleding in de rugzak op mijn rug is gestopt ga ik om 8.00 uur ook aan de eerste klim beginnen.
klim 1 : Enthousiast ga ik van start en rol met een klein verzetje en met een hoog tempo, om een beetje op temperatuur te komen, richting de "bocht van de ratelende kettingen". Iedereen schakelt hier naar een passend verzet om het eerste stuk van ruim 10% goed te doorstaan. Mijn kleinste versnelling is 38x27. Misschien wat overmoedig met m'n "double" richting Frankrijk afgereisd maar ik weet niet beter. Het is me met dit verzet altijd gelukt dus waarom vandaag niet?
Met een aantal extra kilo's die op m'n rug drukken gaat het eerste stuk nog niet echt makkelijk en moet ik duidelijk in m'n ritme komen. Koude spieren of moet ik er gewoon door het extra gewicht een procentje bijtellen? Na zo'n 10 minuten begint het te lopen (geen paniek, ik ben niet van de fiets gestapt!) en kan ik het tempo wat opvoeren. De ergste kou is uit de lucht en de zon komt al bijna boven de bergtoppen uit. Het zal best warm worden en in mijn herinneringen zie ik weer de groepjes fietsers samengeklonterd rond de bergstroompjes die langs de wanden naar beneden komen. Verzamelplaatsen voor verhitte zielen bij temperaturen die hier met al dat asfalt makkelijk zomaar de 35 graden kunnen bereiken. Hoe warm en ongemakkelijk het nog zal worden is van later zorg. Voorlopig let ik op mijn hartslag die netjes rond de 145 schommelt. Ontspanning.
Ondanks de extra ballast passeer ik veel fietsers en wordt ook ík flink aangemoedigd door de vele enthousiaste supporters langs de kant. Vooral in de genummerde bochten is het druk en een gezellige boel met veel muziek. Het stimuleert enorm, zelfs iets teveel en af en toe betrap ik mijzelf erop dat ik versnel zodra er veel mensen in beeld verschijnen. Het levert bewonderende blikken en opmerkingen op die ik 100 meter verder moet bekopen met een ademhaling die even op hol slaat. Ik laat me opnaaien en mijn gestreelde ego brengt me uit m'n ritme. Ik roep mezelf tot de orde en keer weer terug in het ritme dat me 6x omhoog moet brengen.
Een door mij gepasseerde Ad6-er doet een trapje bij en komt naast me rijden. Hij is toch wel erg benieuwd wat er in de rugzak zit. Er fietsen wel meer deelnemers met een rugzakje op maar het formaat wat op mijn rug ritmisch heen en weer beweegt roept toch vragen op. Begrijpelijk want hij steekt zelfs boven m'n helm uit als ik in Huez mijzelf in een ruit weerspiegeld zie. Ik vertel hem dat ik de kleding van mijn teammaatjes weer omhoog breng. De vergelijking met een sherpa op een zware bergexpeditie, die Arend-Jan later maakt, is niet eens zo ver naast de waarheid. Hij knikt en wenst me succes, ik doe hetzelfde en zie hem langzaam in mijn ooghoeken uit het beeld wegzakken.
Leuke opmerkingen worden vanachter de vangrail mijn kant op geslingerd. "Ga je kamperen?" of "Heb je al je eten meegenomen?". Ik doe ze met een glimlach af en concentreer mij op de volgende bocht. De nummers lopen snel terug, het gaat lekker.
Onderweg haal ik mijn teammaatjes 1 voor 1 in (niet allemaal want Richard en Johan zijn al te ver vooruit) en geef ze in het voorbijgaan een bemoedigend schouderklopje of een paar opbeurende woorden. Voor hen fiets ik deze eerste klim. Ik ben nog lang niet aan het afzien dus mag ik van mijzelf deze eerste beproeving opdragen aan een groep fantastische, gemotiveerde, gezonde mensen die zich inzetten voor het goede doel. Stuk voor stuk kanjers en ik ben nu al trots op "mijn" team! Op m'n bagagedrager is het krap en misschien wat oncomfortabel met z'n achten. Het is maar tijdelijk want straks als ik boven ben mogen ze plaatsmaken voor Theo die dan alle ruimte krijgt inclusief een luxe ligstoel boven mijn achterwiel.
Het laatste stuk zet ik nog even aan en ik passeer Dave, onze kanjer uit Castricum, vlak voor de laatste rotonde naar de finish. We roepen elkaar even wat bemoedigende woorden toe en gaan in eigen tempo door. De sfeer op het finishplein is fantastisch, een groot feest is zich aan het ontwikkelen en hier wil ik nog wel 5 x bovenkomen! Kippenvel! Ik flits langs roze en blauw over de matten die voor mij echter niet piepen. Het valt niemand op want ik ben net als alle anderen in Alpe d'HuZes kleding gehuld en ondanks dat ik mijn missie in anonimiteit probeer te volbrengen wordt ik net zo hard toegejuicht. Mijn eerste klim gaat in 1 uur en 5 minuten. Net zo hard of rustig als de maandag ervoor dus ik ben tevreden. Bij de camper doe ik snel de rugzak af, neem wat te eten, vul mijn bidon en ga rap weer naar beneden. De temperatuur is inmiddels een stuk aangenamer en onder een strak blauwe hemel suist de wind om m'n oren.
klim 2 : Afdalen heeft altijd een risico en gelukkig ben ik altijd nog zonder kleerscheuren beneden gekomen iets wat helaas vandaag niet iedereen lukt. In bocht 10 passeer ik een fietser die in de berm ligt met zo te zien flinke verwondingen en veel bloed. We worden door politie en omstanders gemaand om rustig af te dalen. Ik knijp toch ook wel een beetje geschrokken in m'n remmen en ga voorzichtig de bocht door. Beneden even een kort praatje met Jolanda en Petra en daarna weer omkeren voor een herhaling van zetten. Bij het schaken zouden ze uitgespeeld naar huis gaan maar ik ben net begonnen! Nu zonder rugzak gaat het al een stuk beter en de bochten komen snel. Ik denk aan Theo die vermoeid thuis zit na een stamceltransplantatie en die een paar dagen eerder uit het ziekenhuis is ontslagen. Ook hij staat onderaan zijn berg die hij weer moet beklimmen op weg naar een gezonde toekomst. Hij gaat deze 2e klim mee op de bagagedrager en hij mag even uitrusten. Ik ga door en zal voor hem door de pijn heen fietsen die ongetwijfeld langzaam in mijn benen zal kruipen. Ook denk ik aan zijn vrouw Elly en moeder van Amber die er graag bij was geweest om ons te steunen en aan te moedigen. Ook haar gezondheid laat haar momenteel in de steek en ik doe voor haar ook een trapje extra om haar te steunen. Geen webcam, bikechip of twitteraar die het registreert en ik ben onzichtbaar op de website. Ik heb wel eens wat gelezen over een collectief bewustzijn en ik hoop dan ook dat mijn inspanningen en gedachten op die manier hun weg vinden. Ik ben op zich vrij nuchter en misschien wel wat sceptisch maar vandaag weet ik zeker dat de "gedachtenkracht" helpt! In bocht 6 of 7 zie ik bekende gezichten langs de route. M'n oom en tante zijn op weg naar hun meer zuidelijke vakantie speciaal langsgekomen om het team aan te moedigen. Ik heb geen naambordje aan mijn stuur hangen maar eindelijk wordt ik bij naam aangemoedigd! Nu weet ik wat de overige fietsers ervaren, het stimuleert enorm en ik vlieg de laatste bochten door richting top. Na iets minder dan 1 uur en 4 minuten ga ik weer over de matten en kom iets verderop voor de 2e keer tot stilstand voor onze camper waar het inmiddels een stuk drukker is geworden met supporters en aanhang.
klim 3 : Ik probeer de stops niet te lang te maken omdat ik daar in principe slecht tegen kan. De benen lopen vol en het duurt altijd weer wat langer voordat het ritme er weer in zit. Alle voorraden worden dus weer aangevuld en ik vertrek weer naar het beginpunt. Een repeterend déjà-vu en telkens begint het tellen weer opnieuw. Het lijkt wel of ik Monopoly aan het spelen ben, telkens weer terug naar Start en als ik dan ook nog eens steeds 200 euro zou ontvangen voor het goede doel zou dat helemaal top zijn. Maar helaas wil niemand dit spelletje met me meespelen. In de afdaling zie ik weer wat teamleden voorbijkomen maar de herkenning is soms te kort of te laat om wat te roepen. In een van de laatste bochten zie ik Amber die al geconcentreerd met haar 3e klim bezig is. Ik daal verder en laat het gas het laatste stuk even helemaal los als ik zie dat er relatief weinig verkeer en fietsers zijn. Met ruim 60 in het uur neem ik de laatste bocht en trap de benen even los op het stuk naar de rotonde. Ik eet wat en keer weer snel in de richting van de berg om de 3e klim te beginnen.
Het is inmiddels al 11.00 uur geweest en het begint al een stuk warmer te worden. Korte broeken en korte mouwtjes verschijnen steeds meer en de grote familie met de rood/wit/blauwe Ad6-kleding komt steeds meer tevoorschijn. Een lang lint van bewegende ruggen in dezelfde kleur slingert zich langzaam omhoog. Een mooi gezicht en de eensgezindheid en motivatie straalt er vanaf!
Ik denk even aan het thuisfront en zelfs aan m'n werk. Iets wat me normaal nooit overkomt in een vakantie. Meestal ben ik alles vergeten als ik een meter over de drempel ben gestapt maar nu is het net even anders. Vlak voor mijn vertrek hoorde ik dat bij de vrouw van 1 van mijn collega's voor de 2e maal borstkanker was geconstateerd. Net weer terug in het normale dagelijkse ritme van het gezinsleven na een borstamputatie komt de klap hard aan. Hoewel ik haar niet goed ken fiets ik toch deze 3e keer voor haar, mijn collega en alle andere voor mij onbekende kankerpatiënten en hun naasten omhoog.
Na zo'n 25 minuten klimmen, bij bocht 14, haal ik Amber in die ik al in mijn afdaling had gespot.  Mijn beenritme gaat omlaag als ik mij aanpas aan haar tempo. Ik kan moeilijk van haar verwachten dat zij aanpikt in mijn wiel en ik moet dus even zoeken naar de juiste cadans en balans. Haar helm bungelt onhandig aan haar stuur voor haar naambordje. Dat scheelt een berg aanmoedigingen (in negatieve zin) en ik neem dan ook de helm van haar over en besluit de rest van de klim met haar mee te fietsen. En het scheelt echt, ze wordt gelijk weer van alle kanten aangemoedigd en we moeten er om lachen. De muziek en de enthousiaste aanmoedigingen geven ons een denkbeeldig duwtje in de rug en hoewel de inspanningen al duidelijk te voelen zijn gaan we goed omhoog en verdwijnen de bochten gestaag in de diepte. Het uitzicht is trouwens fantastisch en het is opvallend hoe je in vrij korte tijd al zo ver boven de daken van Bourg d'Oisans uitstijgt.
In de laatste bochten tussen de weilanden met koeien door worden we lastig gevallen door vliegen. Herinneringen aan het bos op de Mont Ventoux schieten door mijn hoofd en voordat ik mijn gedachten langs mijn stembanden kan leiden heeft Amber het al kort maar krachtig samengevat : "Kutvliegen!" hoor ik schuin achter me. En daar zit geen woord Frans bij!
Het laatse stuk door het dorp, het tunneltje en de laatste lus naar de finish gaan bijna als vanzelf. Het langzaam aanzwellende geluid van het volgestroomde plein rond de eindstreep slaat in de benen die automatisch sneller gaan trappen. De laatste hobbel over, langs de rotonde en we schieten het laatste stuk op. Met onze handen in de lucht gaan we onder de blauwe boog door. Op mijn tellertje staat dat ik er 1 uur en 31 min. over heb gedaan. Wat een kick krijg je iedere keer weer als je boven bent! Kouwe rillingen lopen over mijn rug. Heerlijk!
Amber besluit om een wat langere pauze te nemen maar ik ga na wat te hebben gegeten weer gelijk door voor de volgende episode. Carla heeft alles onder controle bij de camper en heeft zelfs wat macaroni en bouillon voor me. Het smaakt fantastisch na al het zoete spul wat er de eerste uren al in is gegaan. De verzorging is in ieder geval helemaal top en ook Edwin draagt zijn steentje bij met het masseren van iedereen (supporters en publiek uitgesloten!).
klim 4 : Door het velen trekken aan mijn stuur (met mijn verzet moet ik toch wat meer op kracht omhoog dan op souplesse) heb ik mijn stuurlint helemaal losgewerkt en ik besluit toch maar om even snel mijn stuurlint te laten vervangen. De mecanicien bij de finish neemt er echter de tijd voor en ik sta op hete kolen te wachten tot hij klaar is. Ik begin mijn bovenbenen nu toch ook wel te voelen en ik wil verder voordat ze helemaal vollopen! De 20 minuten lijken wel een uur te duren maar eindelijk kan ik weer naar beneden. De anonimiteit wordt nog wat opgeschroefd met een zwart stuurlint i.p.v. het felle geel en met mijn handen stevig om de remmen laat ik de wind in mijn oren weer langzaam toenemen tot stormkracht. Het dalen gaat steeds in ongeveer 18 minuten maar ik kijk er steeds meer tegenop. De handen beginnen te verkrampen en het constante versnellen en weer afremmen gaat me steeds meer tegenstaan. Omgekeerde wereld.
De warmte is nu echt drukkend als ik weer bergopwaarts fiets. Ik kan er goed tegen en vind het eigenlijk wel lekker zo. Ik haal Ilona in die er duidelijk anders over denkt. Ze heeft het zwaar met een pijnlijke rug en de gestegen temperatuur. Ik moedig haar aan en weet dat ze het gaat redden. Klein maar dapper! Even verder haal ik Michael Boogerd in, en ja, u leest dat goed! Voordat iedereen denkt dat ik stiekem epo heb getankt moet ik er wel bij vertellen dat hij druk bezig is om de zieke Teun van Vliet omhoog te duwen. Prachtig om te zien hoe ook zelfs oudprofs zich met hart en ziel inzetten voor het goede doel. Ik moedig ze dan ook aan in het passeren, kijk even in de vermoeide ogen van Teun en krijg een groet terug. Een mooi moment en het geeft me weer wat kracht om verder te gaan. Ik voel de vermoeidheid van m'n spieren maar het is nog geen belemmering en ik kan nog steeds een mooi tempo aanhouden. Ik bereik dan ook weer sneller dan gedacht het plein waar het feest steeds groter lijkt te worden. Wederom ga ik na 1 uur en 5 minuten langs de in het roze rondspringende dames. Ook zij leveren een topprestatie en zijn onvermoeibaar in hun aanmoedigingen die zij heel de dag volhouden. Respect.
klim 5 : Het eten en drinken is prima gegaan maar in de afdaling voel ik dat de darmen nu toch nodig even geleegd moeten worden. Het is inmiddels kwart voor 4 als ik de toiletten opzoek bij de start. Ik zal jullie de details besparen maar opgelucht kom ik weer naar buiten. Dat scheelt weer wat gewicht wat ik naar boven moet brengen! Samen met Inge halen we ons telraampje weer te voorschijn en beginnen we weer met het aftellen. Om 5 voor 4 beginnen we allebei aan onze 5e klim. Geweldig hoe ook zij omhoog fietst op haar kanariegele Giant! In gemiddeld iets meer dan 1.30 uur is zij al 4x boven gekomen. Ik moedig haar nog een keer aan en fiets weer verder in mijn eigen tempo dat langzaam wat begint in te zakken. De benen zijn hun kracht aan het verliezen en het wordt zwaar. Ik denk aan de kanjers die het ongetwijfeld ook zwaar hebben. Dave die ook al met zijn 5e beklimming bezig is en misschien zelfs al weer boven is. Wat een ongelofelijke inspanning wordt er door hem geleverd. Hij is een voorbeeld voor velen en bewijst dat je na 3 x kanker te hebben gehad nog tot heel veel in staat bent. Ik zou eigenlijk moeten afstappen om een diepe buiging voor hem te maken, maar weet dat ook hij zal vinden dat ik gewoon door moet fietsen. Ik rij door en neem hem mee in gedachten. Het helpt me verder de berg op en zorgt ervoor dat andere gedachten even worden verdrongen.
Het is de zwaarste beklimming tot nu toe en af en toe flitsen er momenten voorbij dat ik het fietsen niet leuk meer vind. Zeldzame gedachten in het brein van een fervent fietsliefhebber! Ik probeer er niet aan toe te geven en concentreer mij op de enthousiaste mensen langs de kant en de muziek in de verschillende bochten. Het helpt en het laatste stuk gaat weer wat beter en als ik weer op de top arriveer is het tijdsverschil met de vorige beklimmingen niet eens zo groot. De 5e klim is in 1 uur en 11 minuten voltooid en even na 5 uur sta ik weer bij de camper. Ik laat me snel door Johan masseren die er al 6x op heeft zitten. Ik hoor dat Hans, Ilona en Amber in hun 5e beklimming zitten, dat Rob met zijn 6e beklimming bezig is en dat Richard voor zijn 7e beklimming onderweg is! Het doorzettingsvermogen van mijn teammaatjes motiveert me om ook de 6e klim te gaan doen. Om 10 voor half 6 ga ik weer op weg. De benen voelen na de massage weer goed aan en ik maak snelheid om voor de laatste keer met de fiets af te dalen. Het eerste stuk is nog niet steil maar de snelheid gaat al aardig omhoog. Een paar meter voor me rijdt een fietser en ik haal hem langzaam aan de linkerkant in. Zonder aan te geven gaat hij plotseling naar links en remt af. Ik schreeuw maar het onvermijdelijke is al in gang gezet. Ik rem nog hard maar knal met ruim 40 in het uur bovenop hem en val daarna met een klap op het harde asfalt! Half op mijn zij en mijn rug en ik voel in een flits ook mijn achterhoofd (gelukkig beschermd door m'n helm) op de grond stuiteren. De tijd lijkt even stil te staan en ik voel een scherpe pijn in mijn rechterheup en elleboog. Mensen staan al snel om mij heen en onbekende gezichten verschijnen boven mij. Ik durf me niet te bewegen, bang om het niet te kunnen. Ik zie de 6e klim in rook opgaan en even berust ik in de gedachte dat dit het einde van mijn missie is.
Als mijn windjack wordt uitgetrokken zie ik dat de schade aan mijn elleboog meevalt, een schaafwond en het gewricht is pijnlijk maar ik kan 'm gewoon buigen. Ik vraag snel of mijn fiets nog in orde is en iemand controleert of alles nog functioneert. Mijn fiets blijkt het helemaal te doen en als ik ook gewoon mijn been nog blijk te kunnen bewegen komt de hoop en de spirit weer naar boven. Ik wil verder! Ik wordt omhoog geholpen en na 10 minuten sta ik weer op mijn benen. "Opgeven is geen optie" schiet door mijn hoofd en ik kruip weer op mijn zadel. Mensen applaudisseren en roepen woorden als "bikkel" of "held". Ze dringen niet tot me door en hebben geen betekenis voor me. Ik moet door om mijn opdracht af te maken. Het is inmiddels half 6 en ik realiseer me dat ik moet opschieten om nog vóór 18.00 uur aan de laatste klim te kunnen beginnen.
In de afdaling dringt het langzaam maar duidelijk tot me door dat ik geluk heb gehad. De klap dendert nog even door en even komen de tranen naar boven. Emoties komen langzaam los nu het einde in zicht komt.
Ik ben toch nog redelijk snel beneden en kijk op mijn horloge als ik weer ga klimmen. 17.53 uur staat er op het scherm, precies op tijd.
klim 6 : De inspanning van het klimmen zorgt ervoor dat de pijn van de val naar de achtergrond wordt verschoven. Mijn bovenbenen voelen nog steeds goed aan maar ik merk wel dat ik niet de kracht en het vermogen kan produceren van eerder op de dag. Na de eerste bocht haal ik Arend-Jan in die nog voor een 7e keer omhoog gaat. Wat een topper! Gewoon nog een keer gaan omdat je na 6 keer nog niet echt stuk zit. Logica van de koude grond maar een instelling die respect en bewondering verdient. Super!
Daarna zie ik dat Tom Oosterwegel ook met zijn laatste klim bezig is. Ik passeer hem en ondanks de vermoeidheid herkennen we elkaar nog wel en we roepen elkaar nog wat toe al ben ik vergeten wat.
De laatste klim doe ik voor Amber en Crady. Zonder Amber had ik hier niet eens gefietst en was ik waarschijnlijk op dit moment ergens in de Alpen op een andere berg hard bezig om de pedalen rond te krijgen. Als spil van het team heeft ze veel werk verricht en heel veel dingen geregeld en dat terwijl ze elke keer met het verdriet rond haar stiefvader, haar moeder en haar zieke hond werd geconfronteerd. Ze fietst een aantal bochten hoger op de berg en misschien haal ik haar nog in. En fietsen voor een hond met botkanker? Jazeker! Ze hebben de steun hard nodig als je weet dat de band en de onvoorwaardelijke liefde tussen de hond en zijn baasje op een gegeven moment door die meedogenloze ziekte verbroken zal worden. Ik heb ze beiden in mijn hart gesloten en als ik aan ze denk komen de tranen weer naar boven. Ze vertroebelen mijn uitzicht op de genummerde borden.
Ik welke bocht ben ik inmiddels? Ik heb even geen idee maar voel dat het met de benen nog best goed gaat. Zelfs een stuk beter dan de 5e klim en het geeft me de moed om door te gaan. Mensen komen al weer wandelend de berg af, de bochten zijn een stuk stiller maar ook de auto's zijn verdwenen. De rust keert langzaam terug op de berg nu de laatsten naar boven gaan. Net voor bocht 2 zie ik Amber omhoog gaan die met het laatste stuk bezig is. Ze heeft het zwaar maar ik weet dat ze het gaat redden. Aan karakter ontbreekt het haar niet, mentaal is ze misschien wel het sterkste van het hele stel en bovendien rijdt Edwin naast haar om haar af en toe met een duwtje te steunen. Ik twijfel of ik de laatste deel met haar naar boven zal fietsen maar m'n benen doen zeer en ik moet door en ben bang om helemaal stil te vallen als ik mijn tempo onderbreek. 100 meter later heb ik al spijt maar ik ga verder.
Op het laatste stuk pik ik aan bij 2 mannen die mij langzaam inhalen. Dat zal me toch zeker niet gebeuren in de laatste kilometer? Ik blijk nog wat reserves over te hebben en kan nog wat versnellen. Het laatste stuk voelt aan als een zegetocht en het lijkt wel of er nog meer mensen langs de kant staan. Ik ben trots als ik voor de laatste keer over de streep ga. Trots op het team, trots op alle Ad6-ers, trots op de onvermoeibare supporters en hun aanmoedigingen, trots op iedereen die deze dag tot een succes heeft gemaakt. Ook trots op mezelf, ik het het 6x gehaald en ik zie dat ik de laatste klim in 1 uur en 15 minuten heb voltooid. Voor m'n gevoel leek het veel langer maar klaarblijkelijk heb ik toch nog ergens wat extra's vandaan getoverd. Bij de camper aangekomen komen de emoties pas echt los en over m'n stuur gebogen komen de tranen voor de 3e keer en ik laat het gaan. Normaal ben ik niet zo emotioneel maar vandaag is alles anders.
Eén voor één komen de laatste fietsers van ons team binnen. We feliciteren elkaar, er worden foto's genomen. Met een rug als een houten plank stap ik van mijn fiets en ik strompel naar de massagetafel waar ik met enige moeite op klim. Bont en blauw maar met een voldaan gevoel bekijk ik het enthousiasme van de mensen om me heen. Wat een superdag en wat is er door iedereen een geweldige prestatie neergezet! De missie van Team de Viergang is meer dan geslaagd.
De chaos van kleding, voeding en afval rond en in de camper is gedurende de dag steeds groter geworden maar met vereende krachten is alles in no-time weer aardig opgeruimd en we laten onze parkeerplek weer schoon achter als we een uurtje later allemaal vertrekken richting ons chalet. Moe maar voldaan arriveren we in Oz en we laten de pizza goed smaken die later op tafel komt. Geen strenge diëten en regels meer. We hebben het verdiend!
De dag waar we zo lang naar uit hebben gekeken is ineens voorbij. Nu de mooie herinneringen zo lang mogelijk proberen vast te houden. Maar eerst slapen, laaannnnggg slapen.