Alpe d'HuZes - de afterparty

Geen irritant wekkergeluidje wat me wakker maakt maar de vogels buiten halen me uit m'n slaap. Het is de day-after en ik heb geen idee hoe laat het is. 7 uur? 8 uur? misschien wel 9 uur? Ik heb de nacht als in coma doorgebracht en lig waarschijnlijk nog steeds in dezelfde houding als op het moment dat ik de avond ervoor mijn kussen raakte. In het bed naast me is nog geen beweging te zien maar ik hoor wel dat er al enkelen echt aan de vrijdagochtend zijn begonnen. Badkamer- en ontbijtgeluiden zoeken hun weg door het chalet en worstelen zich in gedempte vorm door de dunne slaapkamermuren heen.
Buiten schijnt de zon al uitbundig en door het openstaande raam zie ik weer de heldere wolkenloze lucht en de nog besneeuwde bergtoppen die scherp tegen het blauw afsteken. Het doet bijna zeer aan m'n ogen. Het wordt weer een mooie warme dag zo te zien en dat komt goed uit want er staat vanavond een feestelijke barbecue op het programma!
Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed, sta op en merk dat er geen kans op instortingsgevaar is. De benen voelen goed, geen spierpijn, en zelfs de plank in mijn rug is verdwenen. Even douchen en een stevige ochtendmaaltijd en ik ben weer als nieuw! Toch opmerkelijk hoe snel je hersteld van een zware lichamelijke inspanning zoals het 6x beklimmen van de Alpe d'Huez. M'n gedachten dwalen nog even terug naar de dag ervoor. Wat een ongelofelijke dag is het geweest en het zal ook vandaag ongetwijfeld onderwerp van gesprek blijven! De tijd heeft een nieuw referentiepunt gekregen. Het is vandaag 1 dag na Alpe d'HuZes en straks praten en denken we in termen als 1 week of 1 maand ná Alpe d'HuZes.
Als ik beneden kom lijkt het wel of er een bom ontploft is. De chaos van kleding, mandjes, fietsen en andere spullen is compleet en het wordt voor iedereen nog een hele toer om z'n eigen dingen eruit te vissen. Maar vandaag zijn we vrij van verplichtingen en dat komt dus goed uit.
Een aantal van ons heeft besloten om vandaag al te vertrekken ondanks verwoede pogingen van de rest om ze te overtuigen dat vertrekken op zaterdag veel leuker is! Ze weigeren en er wordt even overwogen om ze aan stoelen en bedden vast te binden maar we willen het thuisfront, waar kids en familie ongeduldig wachten, niet tegen de haren in strijken. We laten Irene & Art, Jolanda & Johan en Carla & Richard dan ook met pijn in onze harten vertrekken. "Partir c'est mourir un peu" en zo voelt het ook.
Die middag doet iedereen zijn ding. Er wordt gewandeld, geshopt en boodschappen gedaan voor de barbecue. 's Avonds zijn we nog met 11 over, vlees wordt met kilo's tegelijk verwerkt en zorgt met de overheerlijke tiramisu ervoor dat mijn 7373 volgens mijn Polar verbruikte Ad6-kcal weer wat worden aangevuld. De alcohol doet de rest en zorgt ervoor dat de meligheid hoogtij viert. Denk trouwens niet dat hier kratten en flessen vol voor nodig zijn, want al die afgetrainde fietsers staan al op hun benen te wankelen als ze het etiket op de fles lezen! Er wordt zoveel gelachen dat sommigen moeite hebben om te stoppen en het is tot in de late uurtjes nog beregezellig. De volgende dag is alweer een uur onderweg als de laatste lachsalvo's verstommen en iedereen zijn bed weer opzoekt.
In tegenstelling tot de nacht ervoor heb ik nu voor geen meter geslapen! Onrustig en misschien wel omdat de zaterdag dan toch de dag is dat iedereen volgens plan weer richting Nederland afreist. Uiteindelijk verdwijnt dit plan ook weer gedeeltelijk van tafel, want Petra & Rob hebben besloten om er nog 24 uur aan vast te plakken. Tijdens de koffie wordt het voorstel om nog langer te blijven in de afgeslankte groep gegooid en Amber heeft er ook wel zin in. Ik twijfel, want ik vind het altijd wel lekker om de dag voordat ik weer aan het werk moet thuis te zijn om een beetje bij te komen. Het is echter zulk fantastisch weer dat ik het ook wel zonde vind om bij deze temperaturen een hele dag in de camper te zitten. Er is zoals gewoonlijk niet veel voor nodig om mij te overtuigen. Eén onweerstaanbare glimlach is genoeg en trekt me, niet erg verrassend, definitief over de streep (het vlees is na een 6-voudige afstraffing ontzettend zwak, haha). We sluiten aan bij de polonaise die dus nog een dag langer doorgaat.
We nemen afscheid van Inge & Ilona, Edwin, Hans H. en zijn zoon Vincent die in de warme auto's stappen voor de lange rit terug naar huis.
Domenica en Hans zullen wat later vertrekken. We gunnen de honden ook een mooie afsluiting van de week en gaan eerst nog naar de bergmeren boven Alpe d'Huez waar ze zich nog een keertje kunnen uitleven.
Via Villard-Reculas rijden we deze keer en slaan zo 15 bochten en nummerborden over. Tellen hebben we inmiddels genoeg gedaan! De hobbelige Route des Lacs is niet de meest comfortabele maar je krijgt er wel wat voor terug! Een prachtig uitzicht, ruige rotspartijen met af en toe nog sneeuw en met het vele water een mooie plek voor de honden om te zwemmen. Er worden veel foto's gemaakt en na een uurtje klimmen en klauteren hebben we toch wel trek gekregen, keren we terug en strijken neer op een terras. De eerste van de dag, en we beginnen toch weer te tellen!
Met de auto's dalen we wat later af en nadat we onze zwarte polsbandjes in bocht 10 aan het metalen gaas hebben gehangen nemen we afscheid van Do en Hans die naar hun F1-hotel in de buurt van Metz vertrekken. Een goede benaming voor een plek waar je niet veel langer dan de duur van een snelle F1 pitsstop wil verblijven! Wij gaan door naar terras nummer 2 in Mizoen (of Mizoën, zelfs de inwoners van het dorp kunnen aan de borden te zien niet beslissen). Het wordt een dagje genieten van de zon en de mooie omgeving, toch een stuk beter dan het ruim 1000 km volgen van een witte stippellijn! Terras nummer 3 volgt in Bourg d'Oisans en het kwartet wordt voltooid bij het hotel terug in Oz.
's Avonds tovert Petra uit de restjes nog een lekkere pastamaaltijd, worden er alvast wat spullen in de camper geladen en nog wat geblogt en gesurft. Daarna is het extraatje definitief voorbij en wordt het aftellen in dagen verruild voor het aftellen in uren. Met nog maar 4 bewoners is het stil in het chalet, onwerkelijk stil en het afkicken begint.
Van uitstel komt afstel. Een aantrekkelijk idee. En hoe graag we dat ook zouden willen, we moeten vandaag toch echt vertrekken. Het liefst een beetje vroeg maar onbewust lopen we te treuzelen en de zondagochtend komt maar traag op gang.
Het is al vroeg warm en als ik voor de 15e keer de 86 treden tussen de camper en het chalet overbrug met de eindeloze stroom bagage begint het zweet me aardig uit te breken. Op wonderbaarlijke wijze krijgen we alle spullen in de auto en camper. Vooral van Rob een aardige prestatie die na een uitzichtloos begin aan het eind opmerkelijk veel ruimte ter grootte van een zitplaats overhoudt! We zijn toch niemand vergeten?
Om half 11 vertrekken we en dalen we voor de laatste keer af. Eerst naar Oz-en-Oisans Village en nog verder naar Allemont. Uiteraard pakken we hier nog even een terras en de eerste koffiestop is al na 10km! Komen we ooit nog thuis op deze manier? :-)
Als de cappuccino uit de kopjes is verdwenen komt niet alleen de bodem maar ook het afscheid in zicht. Een kwartet wordt 2 duo's, het vertrek is onomkeerbaar en de laatste restanten van Team de Viergang laten Oz en omgeving om half 12 definitief achter zich.
De Alpe d'HuZes-week is afgesloten, we trappen het gaspedaal in voor de lange terugweg. Mooie herinneringen nemen we mee terug richting Nederland met de zon in de rug en regen en onweersbuien in het vooruitzicht. Back to business en op zoek naar een nieuwe uitdaging. Het boek mag dicht, het is mooi geweest.