Alpe d'HuZes - de aanloop

Tsja, daar zit je dan als lezer van mijn weblog te wachten op alle berichten uit Frankrijk. Mijn voornemen om dagelijks te bloggen tijdens de Alpe d'HuZes-week is er echter bij ingeschoten. Ik heb heel lang lopen verzinnen maar kan ook geen slap excuus bedenken voor mijn blogstilte. We gaan de hele week dus maar eens samenvatten in 2 blogs. Ga er maar eens even lekker voor zitten, pak wat te drinken, zak chips erbij, voetjes op de bank, kussentje in de rug en laptop op schoot (voor de desktopbezitters een goede reden om nu over te stappen). 
Mosterd na de maaltijd? Uiteraard hebben jullie al het een en ander kunnen lezen op bijvoorbeeld  Amber's weblog maar er zijn zoveel verschillende soorten (Franse, Engelse, Beierse, Zaanse) Hier is dus mijn mosterd.
Het verhaal begint op vrijdag 28 mei 2010 om 4 uur 's nachts als we met een overvolle camper wegrijden richting het zuiden. Eigenlijk begint het al een paar uur eerder met een stressende Amber die als ik bij haar aanbel een wake-up call krijgt en nog moet inpakken.
Na een paar uurtjes minder slaap dan gepland is verhuisbedrijf Cabaret & Co. echter onderweg naar Le Bousquet d'Orb met aan boord een 2-tal megagrote flatscreen tv's tezamen met een giga-hoeveelheid spullen voor het weekje in het chalet in Oz-en-Oisans.
Wel een verhuisbedrijf met een mobiele catering! Dat is dan wel weer een voordeel en onderweg kunnen we elkaar dus heel makkelijk van de nodige hapjes en drankjes voorzien. Alleen voor het laden (tanken) en het lossen (plassen) wordt nog gestopt en het is dan ook een heel relaxte rit van zo'n 1200 km en na 14 uur rijden zijn we nog steeds zo fris als een hoentje! We arriveren in het zonnige zuiden waar het met de warmte al een heerlijke zomerdag lijkt. Een mooie eerste dag die onverwacht nog een gouden randje krijgt als Amber's moeder en Theo later die avond onverwachts ook in Le Bousquet arriveren. Een mooie ontmoeting en zo wordt de eerste dag met een gezellige avond afgesloten.
Het zijn de Zuid-Franse vogeltjes die mij zaterdagmorgen uit mijn slaap zingen. Net als in Nederland onverstaanbaar mooi en begeleid door de achtergrondgeluiden van een ontwakend mediterraan dorp. Geen verkeerd begin van de ochtend en bovendien met het vooruitzicht op vers stokbrood en croissants, een zonnig terras, koffie en goed gezelschap. Alpe d'HuZes en verschrikkelijk afzien op een berg vol fietsers lijkt nog heel ver weg.
Hoewel het in deze omgeving soms wel zo lijkt te zijn staat ook hier echter de tijd niet stil en na een wandeling met Amber en Crady naar de bakker en het aansluitende ontbijt staat het vertrek naar Oz-en-Oisans toch echt voor de deur. Om een uur of 11.00 wordt er met een warm "tot gauw" afscheid genomen en gaan we op weg richting de Franse Alpen. Een grappig idee dat we waarschijnlijk de enige Ad6-ers zijn die op dat moment in noordelijke richting rijden. Via een stortvloed van sms-jes (uiteraard voor 99% via Amber) worden we op de hoogte gehouden van de vorderingen van onze overige teamleden die ook bijna allemaal onderweg zijn. Waarschijnlijk moe en slaperig, iets waar wij totaal geen last van hebben. Je moet er een stukkie voor om rijden, maar je ziet dat elk nadeel een voordeel heeft!
In Echirolles, een klein voorstadje van Grenoble (het Franse equivalent van Capelle en Rotterdam) wordt het nodige geregeld voor mobiel internet, want de gedachte aan een chalet zonder mogelijkheden om online te gaan bezorgt zelfs op een heel warme zaterdag koude rillingen bij enkelen (ik noem geen namen). Daarna is het nog een krap uurtje richting onze thuisbasis voor een week en de camper kruipt de laatste 7,5 km, ondanks dat hij/zij verlost is van zijn digitale vracht, al kreunend en steunend naar boven. Met verhitte motor komen we om 17.00 uur en op 1300 meter hoogte tot stilstand. Het is even slikken als we zien dat het pad naar ons chalet bestaat uit een trap met 86 treden waar de 3000 kg camperinhoud over naar boven moet. Heb ik toch per ongeluk 4 weken eerder de goede foto genomen! Een koud kunstje voor de afdeling fitness/spierbundels van Sportcentrum de Viergang. Deze is echter niet afgevaardigd en door de groep fietsers uit Pijnacker en omgeving (die je ruim moet denken!) is elke kilo teveel er afgetraind dus is de eerste zware klimtraining een feit en begint het zweten al vroeg. Met een surplus aan motivatie en met vereende krachten valt het uiteindelijk mee en zitten we even later met z'n allen op een zonnig balkon aan een welverdiende opfrisser. Het grootste deel van Team de Viergang druppelt die avond binnen met een overdosis aan zin om er een fantastische week van te maken.
Carla levert al gelijk een topprestatie en tovert een overheerlijke pastamaaltijd op tafel, ze ontpopt zich al gelijk als de "wizard of Oz" en de trend is gelijk gezet! De eerste avond is al gelijk supergezellig en dat belooft wat voor de komende dagen. Hoe laat het is geworden ben ik vergeten maar zoals een goed Frans spreekwoord luidt :  "le temps passe vite quand on s'amuse" dus denk ik dat de zondag al was begonnen!      
Na een krakende nacht (hoe lichtvoetig je ook bent, het is onvermijdelijk in een houten chalet) valt de zondagochtend met bakken uit de hemel. Figuurlijk dus geen reden om in de wolken te zijn, gek genoeg zijn we het letterlijk wel! Het geplande eerste fietsritje wordt dus even uitgesteld en vervangen door allerlei andere activiteiten. Een deel gaat wandelen, een ander groepje met de auto naar Bourg. De vacature "assistent boodschappenhaler" staat nog open dus even later ben ik met Ilona en Inge, onze fietsende violistes, op weg naar de supermarkt in Bourg d'Oisans. Een goed moment om mijn Frans te oefenen bedenk ik mij, maar ik waan mij in de Albert Heijn en het is alleen maar Nederlands wat de klok slaat. Omdat de Franse francen al lang zijn vervangen door de multinationale euro's kan ik mij alleen nog "uitleven" met de Franse kassameisjes die zich op de Franse moederdag hebben opgeofferd om de Nederlandse invasie in goede banen te leiden. Merci beaucoup mes chéris!
Met een volle wagen rijden we richting DE berg want de dames hebben zin in een prelude met 21 opmaten als mentale voorbereiding voor het echte werk op donderdag. In mist en regen komen we boven en wordt gelijk even de camperplek geïnspecteerd die aan het team is toegewezen. Na 3 goedkeurende blikken en knikken en een korte pauze rijden we weer naar beneden en snel richting chalet voordat de nu nog bevroren vis in de boodschappentas echt zwemles krijgt.
Gelukkig blijkt de zon sterker dan de donkere wolken die langzaam worden verdreven en de middag kan worden gereserveerd voor ons eerste fietsritje. Eerst nog even wat pannenkoeken bakken voor de nodige koolhydraten. Populair fietseten en samen met de restjes pasta is iedereen goed volgetankt en kan eindelijk de fietskleding uit de propvolle tassen bevrijd worden. Met je fiets op je nek en met ongemakkelijke fietsschoentjes is het slecht afdalen langs een trap met zoveel treden en de warming-up lijkt meer op een balanceeract uit Cirque du Soleil. Met het geluid van klikkende pedaaltjes nog nagalmend in het dal duiken we 1 voor 1 de eerste afdaling in. De geplande route bestaat uit een rondje rond het stuwmeer met als apotheose de klim naar Oz. Een rondje van ongeveer 25 km maar wel met een pittige klim van 7,5 km aan het einde, een beetje onregelmatig met steile en minder steile stukken maar zeker een goeie opwarmer voor de Alpe die de volgende dag beklommen zal worden. Ik rij net als alle anderen m'n eigen tempo en heb gelukkig mijn goeie Hollandse benen ondergeschroeft en ben in een krap half uurtje boven. Ik daal nog even een stukje af en klim met de anderen weer een stukje omhoog. Het ziet er goed uit en iedereen komt goed boven. Uiteraard zou je bijna zeggen want het zijn allemaal kanjers en de ontgroening (voor de meesten dan) op de Alpe zie ik dan ook met vertrouwen tegemoet.
Tegen de avond groeit het aantal bewoners naar het definitieve aantal van 17 mensen plus 3 honden en dat met ook nog eens met bijna even zoveel fietsen maakt het een drukke boel. Maar om nog maar eens een spreekwoord uit de mouw te schudden "hoe meer zielen, hoe meer vreugd" dus het wordt er alleen maar beter op!
De Marokkaanse maaltijd met couscous e.d. is wederom een schot in de roos en Inge en Ilona laten zien dat zij behalve met de viool ook virtuozen met de pannen zijn en ook het koken onder de knie hebben. Hoeveel tovenaars komen er in het verhaal eigenlijk uit Oz?
De aansluitende verkleedpartij en fotosessie voor een krantenartikel is hilarisch en we moeten bijna dweilen voordat we aan de koffie kunnen. De avond wordt verder gevuld met nog meer lachsalvo's en slap geouwehoer en de buikspieren winnen het glansrijk van die van de benen als het gaat om spierpijn.
Maandag is bedoeld als Alpe d'Huez-dag maar de ochtend wordt alweer gevuld met bakken hemelwater. In de nacht zijn de kranen vol opengezet en ons geduld wordt danig op de proef gesteld. Het wachten wordt ingeruild voor nog maar eens een fotosessie met iedereen eindelijk in de zo felbegeerde en beloofde Viergang-shirtjes. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen en iedereen is er heel blij mee. Art heeft het relatief makkelijk met zijn XXXXXXXXXXL (die zelfs nog wat te klein is voor al zijn spierbundels!), voor de rest is het vechten voor een S, M of L maar iedereen heeft uiteindelijk een nagenoeg passend shirt.
De zon gaat schijnen en om een uur of 1 gaan we op weg naar de berg die ons zoveel pijn zal gaan bezorgen. De start is een valse! 3 man tegelijk met materiaalpech, dat is voor mecanicien Ton zelfs even teveel van het goede. Gebroken spaak, schakelproblemen en verkeerde remblokken zijn niet ter plekke te verhelpen dus de fietsenwinkel in Bourg wordt noodgedwongen bezocht. Het merendeel van het team gaat alvast van start, gespannen maar met goede zin. Het lijkt wel de ontgroening van een groepje 1e jaars studenten.
Om 15.30 rij ik samen met Richard en Hans richting de voet van de ruim 13km lange klim. De 21 bochten kan ik al geruime tijd dromen, ik krijg er zelfs al geen nachtmerries meer van, maar de opdracht is deze keer net even anders. Mijn vorige beklimmingen (ik denk een stuk of 15?) stonden altijd in het teken van een aanval op mijn beste tijd of kwamen aan het eind van een vermoeiende cyclo (La Marmotte). In mijn herinneringen heb ik 'm nog nooit fris en in een relaxt tempo omhooggereden. Die opdracht heb ik mij vandaag zelf wel gegeven en ik moet zeggen dat het mij prima bevalt! Lekker tempo omhoog, handjes ontspannen boven op het stuur, beetje kletsen met Richard (Hans volgde prima en op kleine afstand maar te groot om niet te moeten schreeuwen), beetje van het uitzicht genieten, lekker in het zonnetje met het geluid van fluitende vogeltjes langs de bergwand. Echt genieten! Op deze manier wordt een zware klim (en dat is de Alpe d'Huez!, laat dat duidelijk zijn) toch een heel stuk aangenamer.
Ergens bij bocht 4 zien we felgekleurde shirts, al dan niet bedekt door een transparant windjack, naar beneden komen. Team de Viergang in formatie en op volle kracht in de afdaling! De kanjers hebben de top al bereikt en zijn, zo te zien met een lach op hun gezichten, alweer op de terugweg. Wij moeten nog even. Tussen de weilanden met de koeien nog even aftellen van 3 naar 1, het dorp door met de extra lus en voor het Palais du Sports komen we tot stilstand. Een heerlijke klim met de hartslag heel mooi tussen de 145 en 155. We verbazen ons dan ook over de tijd die we nodig hebben gehad. 1 uur en 5 minuten! Dat geeft goede moed voor de belangrijke donderdag en geeft vooral voor Richard wat speelruimte in zijn strakke schema om 8x (!) de Alpe te bedwingen. We rijden even een klein stukje terug om Hans in zijn laatste kilometer te begeleiden en nog geen 10 minuten later staat er nu een trio voor het sportpaleis. Missie nr.1 geslaagd, opdracht voltooid! Ook voor ons kan de afdaling beginnen.
Zo'n 20 minuten later rijden we het gezellige straatje in Bourg d'Oisans binnen waar de rest van het team al in het zonnetje op een terras zit te genieten van een welverdiende cappuccino, cola en andere dorstlessers. Het lijkt wel een Babylonische spraakverwarring met het heen en weer vliegen van ervaringen en indrukken. Een onverstaanbare waterval van woorden voor de plaatselijke bevolking die echter vriendelijk blijft glimlachen naar de fietsende exponent van het toerisme waar de locale economie op draait.
Team de Viergang heeft de Alpe d'Huez bedwongen en alleen Edwin is nog onderweg. Met een volledig nieuwe schakelgroep op de fiets en 300 euro lichter (die hoeft hij in ieder geval niet omhoog te brengen en dat scheelt weer!) is hij nog aan het klimmen. Het bewijs van zijn geslaagde poging krijg ik even later per mms binnen. Hij wordt door ons als pechvogel van de dag uitgeroepen als blijkt dat hij tijdens de afdaling in bocht 11 een klapband heeft gekregen. Gelukkig blijft hijzelf onbeschadigd (alleen zijn portemonnee doet nog wat zeer) en wordt door Art later met de auto opgehaald.
Door al het oponthoud wordt het avondeten een latertje. Dat weerhoudt "team Irene" er niet van om weer een heerlijke pastamaaltijd op tafel neer te zetten! Dat het natafelen wat korter is dan normaal kan de pret niet drukken. Het is weer een mooie dag geworden en de generale repetitie is in ieder geval een succes.
Het opdoen van zoveel indrukken en ervaringen en het niet-bloggen tijdens de Ad6-week heeft het nadeel dat er ook momenten spoorloos verdwijnen. Een aantal bestanden zijn op raadselachtige wijze van mijn cerebrale harde schijf gewist. Zo kan ik de inhoud van de dinsdagochtend niet meer vinden! Dus maar even het bandje doorspoelen naar de middag en de klim van de Col d'Ornon. Niet iedereen heeft zin in een klim van 11km zo kort voor de belangrijke donderdag en sommigen kiezen dan ook voor een rustig ritje rond het stuwmeer en een terrasbezoekje in Bourg.
Het is weer prachtig weer en de vooruitzichten zijn goed voor de komende dagen. De stemming zit er dus goed in als we met een groepje van een stuk of 8 richting de populaire trainingscol rijden. Veel Ad6-ers zijn bezig met hun laatste klimtraining.
We rijden allemaal weer in ons eigen tempo omhoog en "genieten" bovenop van iets wat de naam cappuccino heeft. We vergeven het de eigenaar die, ondanks dat hij zwaar in de stress schiet van zoveel fietsers op zijn terras, toch vriendelijk blijft.
Na een fotoshoot rond het bord van de col gaan we gezamenlijk naar beneden. Ik probeer nog even mijn snelheidsrecord op het eerste rechte stuk van zo'n 2 km te verbeteren maar blijf steken in de flinke wind die hier net even tegen staat. Te weinig kilo's rond mijn botten om er doorheen te beuken dus ik hou mijn benen stil en geef mijn poging lachend op. Lekker belangrijk bedenk ik me ineens en knijp hard in mijn remmen als de eerste bocht ineens snel op mij afkomt.
De rest van de afdaling doen we het rustig aan en we rijden weer terug richting Oz voor nu echt de laatste klim. Even later gaat de weg alweer omhoog en wordt de groep weer als een harmonika uit elkaar getrokken. Ik rij met Richard omhoog en nog iets later alleen als hij in het groen verdwijnt voor een sanitaire stop. Ik rij rustig door en ga op de pedalen staan. Het gekke idee komt ineens boven om de hele klim staand af te maken. Slaat eigenlijk nergens op maar ik voel me goed en ik probeer me te ontspannen terwijl ik in een regelmatig ritme omhoog ga. Eigenlijk ook wel een goede oefening en ik merk dat mijn hartslag aardig constant blijft. Het lukt me en met een tijdelijk nutteloos zadel ben ik na ruim een half uur boven waar ik voor de eerste hotels in de remmen knijp. Deze keer voel ik mijn handen meer dan mijn benen. Dooie vingers van het steunen. Oefening volbracht maar niet geschikt bevonden voor verdere toepassing.
Het is later geworden dan gedacht en we moeten ons allemaal haasten om op tijd te vertrekken richting de Alpe waar we met z'n allen gaan eten.
Het wordt een avond met paella, een drukke eetzaal, indrukwekkende toespraken en een aansluitende corveedienst. Om 22.00 uur zit ons werk erop, met z'n 4-en rijden we in het donker terug. Nog 1 dag te gaan. De spanning stijgt.
De woensdag is een rustdag, een eetdag, een Zus-dag. Nadat we de verjaardag van Jolanda tijdens het ontbijt hebben gevierd waaiert de groep uit en na de ochtendkoffie is het ineens stil in het chalet. Ik besluit de handen maar eens te laten wapperen en begin aan de grote schoonmaak. Als alles is opgeruimd worden de pannenkoekenpannen tevoorschijn gehaald. Net als ik aardig op weg ben om een leuk stapeltje te creëren komt een hongerige meute in delen weer binnenwandelen en zie ik mijn inspanningen, met stroop of suiker, in de keelgaten verdwijnen. In no-time is de stapel veranderd in een leeg bord. Het opvreten van een berg blijkt dus geen probleem te zijn! Als ze dat donderdag ook zo doen wordt het een eitje! Ik blijf koppig doorbakken en mijn duurvermogen komt goed van pas. Als de honger eindelijk gestild is ligt mijn baktempo weer hoger dan die van het eten en groeit de stapel weer. Met een lamme arm van het beslag kloppen til ik een in alufolie verpakte koolhydratenbom in de koelbox. Energie voor de volgende dag.
Ik maak nog wat fietsen schoon en installeer nog wat stuurbordjes en bikechips voordat ik aanschuif bij het avondeten wat deze keer door Domenica en Edwin is verzorgd. Pasta, pasta, pasta zijn de toverwoorden. Stapelen, bunkeren, volgooien, todat het je neus en oren weer uitkomt. Het smaakt weer super maar wat wil je dan ook met een Italiaanse chef-kok!
Na het eten worden alle spullen verzameld en wordt de camper volgeladen met de blauwe mandjes vol kleding en sportvoeding. Ik vertrek even later met Hans, Edwin en Vincent richting de Alpe waar we de camper op onze gereserveerde plek parkeren. Edwin en Vincent blijven op de berg achter en ik rij met Hans terug naar het chalet. Om 22.30 zijn we terug en bijna iedereen slaapt al. Ik zoek ook snel m'n mandje op (niet van Albert Heijn), klets nog even wat met Amber, die om deze tijd eigenlijk nooit en dus ook nu nog niet in dromenland is, en val daarna toch redelijk snel in slaap. Morgen gaat het gebeuren!