Buitenlandgevoel

Een vreemd gevoel om weer op de fiets te zitten zonder omringd te zijn door besneeuwde bergtoppen en steile rotswanden. De weg is weer vlak en ik heb weer uitzicht over de uitgestrekte akkers en weilanden waar de wind vrij spel heeft. Twee en een halve week in de Franse Alpen heeft er voor gezorgd dat ik op mijn favoriete trainingsrondje een buitenlandgevoel heb. Maar wennen gaat snel, te snel naar mijn zin. Werkelijkheid wordt getransformeerd in herinneringen en een verleden wat alsmaar groter wordt.
Ik vergeet ook prompt mijn fietscomputer op het stuur te installeren, het fietsen gaat dus puur op gevoel en mijn ademhaling is mijn enige leidraad.
Het is goed te merken dat de zomerperiode is aangebroken. Onderweg kom ik weinig tot geen fietsers tegen ondanks het mooie weer. Allemaal verkast naar het buitenland om letterlijk en figuurlijk grenzen te verleggen.
Het vaste trainingsrondje is geen maatstaf meer, de doelen liggen niet meer op het Hollandse zeeniveau maar in de ijle lucht van de Alpen, Dolomieten of Pyreneeën. We zijn uitgekeken op de molens, koeien en boerenlandschappen en vergapen ons één of meerdere weken aan kastelen, gorges, snelstromende rivieren, rotspartijen. De koelte van de steden ingeruild voor brandende hitte van de stoffige campings.
Het lichaam is toch wel geschrokken van zoveel verandering. De afgelopen week sloeg de vermoeidheid alsnog in volle kracht toe om langzaam weer uit het dal (eentje zonder berg) op te krabbelen. Duurde toch wel een paar dagen maar nu, op de fiets, komt het weer tot z'n positieven.
Een lekker rondje van 65 km in iets meer dan 2 uur. Voor m'n gevoel lekker ontspannen gereden en dan toch nog zo'n aardig gemiddelde geeft aan dat er toch nog heel wat inhoud van binnen verstopt zit.
Laten we dat de komende weken maar weer eens wat gaan uitbouwen tot iets moois. De fietskalender is nog lang en vol en daar zit vast nog wel iets leuks tussen.