Henk Lubberding Classic 2010

's Heerenberg. Ik kom er niet vaak. Hooguit 1x per jaar voor de Henk Lubberding Classic en ook dit jaar stond ik weer aan de start. Met snode plannen.

Zat ik vorig jaar nog te slapen halverwege het peloton en was ik nog druk bezig met het verorberen van een energiedrankje, dit jaar zou ik het kaas niet van mijn brood laten eten en attent voorin gaan rijden. Makkelijker gezegd dan gedaan zou later blijken.

Na het vaste praatje voor de start door Henk Lubberding gaan we met een heerlijk zonnetje maar mét armstukken van start. Het is nog een b.b..b..b..b.b..beetje fris!

Een peloton van minstens 600 man trekt zich achter de wagen langzaam op gang. Minimaal 20 man politie op de motor voor en achter de massa en ook nog diverse auto's en een ambulance. Al het verkeer wordt aan de kant gezet en het lijkt warempel wel of ik in het tourpeloton zit.

De eerste 90 km zijn geneutraliseerd en dus wordt er meer gepraat dan getrapt. Een uit de kluiten gewassen theekransje maar wel eentje waarbij je goed moet opletten dan je niet met je hete kopje thee van je stoel dondert! Met zoveel zo dicht bij elkaar is het concentreren geblazen.

Henk Lubberding spreekt!

Ik heb mijn goede voornemen gestalte gegeven en rij 2 meter achter de wagen. Hier blijf ik voorlopig lekker zitten.

Langs de weg staan veel mensen te kijken. Klappen als we voorbij komen en nemen foto's. Ik verbaas me dat er zoveel hun bed uit zijn gestapt of achter de koffie vandaan zijn gekomen om een peloton te bekijken wat toch voor 90% uit voornamelijk nobody's bestaat. Misschien wat goede amateurs (op de startnummers staan de namen en ik denk er wat te herkennen) maar toch heel veel onbekenden en ook genoeg fietstoeristen. Wel een bontgekleurd gezelschap en misschien verklaart dat de aantrekkingskracht.

Voor we de Posbank gaan beklimmen besluit ik een sanitaire stop te houden. Toch een vrij gevoel om 1x per jaar legaal te kunnen wildplassen! Het gedoogbeleid van de politie is voor 1 dag aangepast. Ik zoek een mooie boom uit en geef de wortels een warme douche. Het duurt al met al een minuut of 2 en ik mag even later achteraan beginnen met mijn inhaalrace.

Met de 2 klimmetjes op de Posbank is het wat makkelijker om weer vooraan te komen en het kost me dan ook weinig moeite om mij weer op de eerste rijen te melden. Ik eet en drink wat en concentreer me weer op de rijders voor me. Er is 60km gereden en de spanning stijgt.

Na 85 km zal de wedstrijd worden vrijgegeven en het wordt langzaam een nerveuze bedoening. Renners proberen op allerlei manieren naar voren te komen en niet altijd op een even vriendelijke of nette manier. Het is lastig om vooraan te blijven maar met wat kunst en vliegwerk lukt het voorlopig mijn plek te verdedigen. Wel een verschil met vorig jaar want toen had ik daar helemaal geen last van. In de buik van het peloton heerste er toen relatieve rust. Nu lijkt het meer op buikkramp.

Over het fietspad proberen er wat renners naar voren te komen. Het fietspad buigt af en verdwijnt achter de struiken. Het peloton lacht als er piepende remmen en gevloek achter het groen vandaan klinken. Gegokt en verloren. Terug naar af en u ontvangt geen 200 euro.

En dan is het ineens zover. De auto geeft gas en 5 seconden later lig ik in volle sprint om in de voorste groep terecht te komen en te blijven. We draaien een dijk op en richting de Eltenberg gaat het hard, hééél hard. Dit herken ik dan weer wel van vorig jaar en het gaat weer ruim boven de 50 over de dijk bij Lobith.

Ik begin als 10e of 15e met klimmen als we de Eltenberg bereiken, het gaat makkelijk, het hooggebergte zit nog in m'n benen en ik ga als 2e de afdaling in. Op de steentjes is het even stuiteren en oppassen maar na 100 meter is het gladde asfalt weer terug. Er vormt zich een vrij grote groep in achtervolging op 1 ontsnapte dappere dodo.

't Peeske is het volgende klimmetje, zo'n 1300 meter lang en niet al te steil. Er wordt dan ook aan alle kanten gedemarreerd maar de hobbel in het landschap is niet lastig genoeg om de groep uit elkaar te scheuren. In de afdaling en net voordat we voor de 1e keer 's Heerenberg en de finish passeren vloeit alles weer samen. Het tempo zakt even en geeft me tijd om wat te drinken want m'n keel voelt aan als de Sahara tijdens een zandstorm. We dalen weer wat af en het tempo gaat weer omhoog. Het is gaatjes en achterwielen zoeken om vooraan te blijven maar wonder boven wonder lukt het me aardig tussen alle ervaren wedstrijdrijders.

Onderaan een afdaling duiken we een bocht in naar links. In het midden van de weg licht een vluchtheuvel en de groep moet zich gedwongen splitsen. Ik ga voorlangs en zie in mijn ooghoeken dat een renner vol op het obstakel klapt. Een fiets vliegt 2 meter door de lucht, een schreeuw.

Er is geen tijd om er over na te denken, zelfs niet eens om even om te kijken. Wielersport is keihard.

In Zeddam (tenminste ik denk dat we daar zijn) gaat het even kort en steil omhoog over kasseien. Lastig, klimmen en klappertanden tegelijk, maar ook dit duurt gelukkig maar kort. Op weg naar de 2e beklimming van 't Peeske zit ik nog steeds voorin de groep. Met de hartslag al ruim 3/4 uur in het rood, dat wel. Kan ik nog mee als het straks weer omhoog gaat?

Ik weet het niet helemaal zeker maar als we weer omhoog gaan is alles weer bijeen. Geen eenzame koploper meer maar een grote groep op kop. Ik zit nog steeds in die groep.

We dalen voor de laatste keer af, de laatste paar kilometer en we schieten het bos weer uit. De eerste huizen van 's Heerenberg komen al snel dichtbij. Ik ben ongemerkt wat achter in de groep geraakt en het lukt me niet meer om me naar voren te werken mede omdat de straat voor de laatste bocht is volgebouwd met chicanes! Het lijkt de formule 1 wel. Ook qua snelheid voelt het zo aan. Ik ga de laatste bocht door met zeker 20 man voor me. Sprinten voor de overwinning zit er niet in maar ik verdedig mijn plek tot op de finishlijn. Onder het oog van het vele publiek gooi ik nog even alles uit de kast en daarna mag ik mijn benen stil houden.

Geen idee wat m'n uiteindelijke klassering is maar ik ben supertevreden. Dit was echt koersen en ik heb me goed staande gehouden tussen al het licentiegeweld!

Op de weg terug naar de sporthal zie ik even later 2 renners wandelen met een gekreukeld wiel in hun handen. Ik realiseer me dat het niet meevalt om te rijden in een grote groep op hoge snelheid en ik kijk na deze rit dan ook met hele andere ogen naar een peloton.

Conclusie :

-de Henk Lubberding Classic is een gekke maar leuke koers

-wielrennen is fantastisch maar gevaarlijk

-ik mis 20 jaar wedstrijdervaring

-er zijn dames die vreselijk hard kunnen fietsen (zeker 1 in de kopgroep!)

-wedstrijdrijders zijn gestresst of gestoord of allebei (nou ja, niet allemaal natuurlijk)

-nog steeds goeie benen, hoe lang nog?

-het laatste uur met 42 gemiddeld inclusief 3 klimmetjes. Verbaas me dat ik dat kan!

-de HLC is top georganiseerd, dikke pluim voor alle betrokken mensen/instanties.

-volgend jaar weer? Dacht het wel!