Zand en keien

Met een reeds gesloten inschrijving voor Egmond-Pier-Egmond vanwege de reeds bereikte deelnemerslimiet van 3000 deelnemers en zo’n 1000 deelnemers aan de Rabo Beach Challenge van 6 december j.l. blijkt des te meer dat het rijden op het strand erg populair is.
Persoonlijk heb ik een bloedhekel aan al dat zand maar dat wil ik dan ook gelijk wel weer even nuanceren want een mooie strandwandeling in de herfst kan ik best waarderen. In de zomer zal je echter lang en vruchteloos naar me zoeken want dan zal je me er absoluut niet vinden.
Het zal toch zeker een jaar of 20 geleden zijn geweest (Portugal 1988 of 1989?) dat ik in zomeruitrusting (zwembroek, badhanddoek, zonnebrand) aan de kust te vinden was.
Op de mountainbike heb ik het, na het lezen van allerlei enthousiaste berichten, vorige winter een keer geprobeerd. Dat ik daarna niet in jubelstemming verkeerde heeft misschien ook wel een beetje aan het materiaal gelegen (verkeerde banden) of het weer (windkracht 6 tegen met sneeuwbuien) maar ik vond het helaas niet voor herhaling vatbaar. Neemt niet weg dat ik met veel plezier de strandverhalen op bijvoorbeeld Gert’s Blog lees en ook zal ik de deelnemers van Egmond graag bij Studio Sport bewonderen maar ik laat met respect deze zandbak aan mij voorbijgaan.

Ook trekken we straks in het voorjaar weer massaal naar de Vlaamse Wielerklassiekers en de wegen in Noord Frankrijk om het gevecht aan te gaan met de kasseistroken en de onmogelijk geplaveide heuvels. Wegen die reeds door de Romeinen zijn aangelegd en op z’n zachtst gezegd niet ideaal zijn om met een fiets over heen te rijden of zoals Tim Krabbé in “De Renner” schrijft : “de kasseien op de Muur van Geraardsbergen liggen erbij alsof ze er vanuit een helikopter door de Romeinen zijn neergesmeten”.
Toch stuiteren er jaarlijks weer vele duizenden wielertoeristen in navolging van de profs over de ongelijke stenen en worden er vele steile en schier onbegaanbare heuvels (vaak noodgedwongen te voet) beklommen.
Ik pas.
Wederom.
Net zoals het strand laat ik ook de kasseien links van mij liggen en laat ik deze kastijding van het menselijk lichaam aan mij voorbijgaan. De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix zijn voor mij vooral prachtige koersen om vanaf de bank op de buis te volgen, bij voorkeur via een Belgische zender.

Als tussenstation prefereer ik ’s winters het bos en de modder maar ik ben vooral toch een man van het gladde asfalt, de polderwegen en in ultima forma de Alpenreuzen. Dan ben ik in mijn element, als een vis in het water en geluk bestaat dan uit bordjes met stijgingspercentages, prachtige bergmeren en vergezichten met besneeuwde bergtoppen.
Het is december, koud en de jaarwisseling komt steeds dichterbij. Gelukkig maar want de zomer van 2009 kan voor mij niet vroeg genoeg beginnen.