Explosie

Na anderhalve kwakkelweek en 2 Tacx-trainingen in de afgelopen week mocht ik vandaag gelukkig weer zuurstof gaan snuiven. Het bos in met de mountainbike. Om 9.15 uur ging ik van start vanuit Wageningen met een stralende zon en een mooie rit in het vooruitzicht. Na de regen van de afgelopen tijd verwachte ik wel de nodige modder dus ik had het achterspatbord gemonteerd en een "mudcatcher" op de onderbuis. Dat moest genoeg zijn om het ergste tegen de houden. Na eerst een stukje Grebbedijk en Veerweg en het klimmetje van de Holleweg konden we na het oversteken van de Ritzema Bosweg het bos in. En wat voor bos! Een ware explosie van herfstkleuren zowel op de grond als aan de bomen. Ontelbare schakeringen van geel, oranje, rood en bruin met daar tussendoor nog wat oud zomergroen. Een El Dorado voor schilders en fotografen en natuurlijk ........ fietsers!
De route lag er onverwacht mooi bij. Veel bladeren uiteraard, maar veel minder plassen en modder dan verwacht. Op 1 grote modderplas na, waar we echt doorheen moesten en dan kan je dat maar beter zo snel mogelijk doen! Het was dus lekker doorfietsen en een ideale route voor zo'n eerste fietstochtje, niet al te zwaar, weinig klimmetjes, maar vooral veel prachtige bospaden en singletracks. Af en toe een stukje tussen de weilanden of asfalt en alles in een gebied grofweg in de driehoek tussen Wageningen, Bennekom, Ede, Wolfheze en Renkum.
De eerste kilometers gingen nog een beetje stroef maar daarna kwam de motor lekker op temperatuur. Na 16 km was er al een verversingspost, te vroeg naar m'n zin en ik reed dus door, ik was tenslotte net lekker op stoom. Onwetend van het feit dat er geen verversingspost meer kwam, alleen nog een controlepost, dook ik het bos weer in.
Het ging gedurende de rit eigenlijk steeds lekkerder en alle restjes van de verkoudheid kwamen al fietsend lekker los en verlieten vooral via de neus het lichaam. Goed richten is hierbij noodzakelijk, zeker als je in een groepje rijdt!
En vooral in de laatste 10km kwam ik in een mooi groepje terecht die er flink de sokken in hadden. Hoewel ik me voor had genomen gewoon de hele tocht m'n eigen tempo te rijden kon ik het toch niet laten om aan te haken. Ze reden stevig door en ook nog op eigenlijk het lastigste stukje van heel de rit. Ik kon goed volgen in het begin maar het werd steeds lastiger door het straffe tempo. Net toen ik wilde afhaken draaiden we echter het bos uit en was het voorbij. Er restte slechts nog een kilometer of 4 terug naar Wageningen en ik liet de 4 mannen dan ook gaan om lekker op m'n gemak het laatste stuk uit te rijden.
Na 53km en 2 uur en 20 min. was ik weer terug bij het clubhuis van TCW. Heerlijk gefietst en genoten van het bos en de zon. Nog even de ergste modder van m'n fiets spuiten en daarna vertrok ik tevreden richting Capelle.