Carpe Diem

Een doordeweekse dinsdag in november en met de voorspelde zon in het vooruitzicht leek me dat een uitgelezen moment om eens een dagje vrij te nemen. Zomaar, omdat je soms niet moet nadenken en gewoon op je gevoel af moet gaan. Pluk de dag!
Bij het ontbijt wordt de dagindeling snel gemaakt en als eerste moet er natuurlijk gefietst worden! Om 10.00 uur sta ik buiten, blauwe lucht, weinig wind, verpakt in winterkleding, stuur gedraaid naar het zuiden en klaar voor een overdosis fietsgenot.
Na een stief kwartiertje fietsen kom ik aan in Krimpen a/d Lek waar ik het pontje net voor mijn neus zie wegvaren. Heb ik onbewust te vroeg het tempo laten zakken en “per ongeluk” in m’n remmen geknepen? In de stralende zon geniet ik in ieder geval van de 10 minuten bonus met uitzicht op een glinsterende rivier. Ik voel het broeikaseffect onder mijn Cervelo-jack en vraag me af of ik mij niet te winters heb aangekleed. Straks als ik weer in beweging ben zal het kleffe gevoel wel verdwijnen.
Na een korte overtocht die me slechts € 0,70 kost (maar daarmee toch veruit de duurste vorm van openbaar vervoer is!) rij ik de Alblasserwaard in met zijn wereldberoemde verzameling wieken die tegen een felblauwe achtergrond weer fotogeniek op een rij staan te wachten op repeterend flitslicht.

November is echter een slechte tijd voor touringcars vol met Japanners en het is dan ook lekker rustig op het lange fietspad. Om te voorkomen dat de molens ontwenningsverschijnselen krijgen neem ik er, bij gebrek aan de gebruikelijke stroom toeristen, dan maar even een foto van. Is het een zucht van verlichting die ik aan de overkant van het water hoor? Of is het de wind die langs de rietkragen strijkt?
Het fotomoment is de 2e en voorlopig laatste stop want nu moet er maar eens serieus doorgefietst worden! Ik ben weer onderweg, langs dobberende bootjes en eindeloze weilanden met af en toe een verdwaalde koe. Nederland is vol, behalve hier. Ik zuig de rust en ruimte op als een droge spons en duik 10 kilometer verder de dikke mist in.

Ik had het op het nieuws gehoord maar hoopte dat het verder zuidelijk was blijven steken. De grijze deken heeft zich echter al tot Papendrecht weten op te werken en drukt zwaar op de horizon die ineens tot op 100 meter is genaderd. Bij elke pedaalslag schuift hij wat op en terwijl ik door mijn gekrompen wereld fiets vormen zich kleine waterdruppeltjes op mijn fiets en kleding. Zonder navigatie en beperkt zicht is het makkelijk verdwalen, maar ik ken hier elke meter asfalt, elk putdekseltje en kilometerpaaltje dus maak ik me geen zorgen en ga weer op zoek naar de zon. Bij Strijen heb ik het zuidelijkste puntje van mijn route bereikt en stop ik even om wat gecomprimeerde carbo's naar binnen te werken. Dit is geen dag voor een hongerklop, dit is een dag voor ongelimiteerde energie en levenslust!
Richting Oud-Beijerland wordt de mist langzaam steeds wat dunner en prikken de zonnestralen steeds vaker en in toenemende aantallen door het grijze gordijn heen. Er verschijnt weer een schaduw naast mij en even later kan ik mijn zonnebril weer uit mijn achterzak vissen. Ik droog op, druppels verdwijnen en de temperatuur klimt weer naar een comfortabele waarde. Er staat inmiddels 100 kilometer op de teller, nog zo’n 15 te gaan.
Bovenop de Van Brienenoordbrug zie ik de wazige skyline van werkend Rotterdam en geniet met die gedachte dubbel van de korte snelle afdaling. Nog zo’n 5 kilometer naar Capelle en dan moet ik stoppen. Ik wil eigenlijk verder maar ik moet. Er staan nog meer mooie dingen te gebeuren en na 114 km knijp ik dan ook definitief in de remmen. Ik geniet nog even na van de heerlijke fietsrit maar daarna is het snel douchen en eten. De start van de volgende etappe is al snel.......