Race tegen de klok

Als afsluiting van de 5 dagen in Frankrijk stond er vandaag een tijdritje gepland op de Alpe d'Huez. Een test van de vorm en van de benen. Die leken de laatste weken in goede doen maar het gevoel kan nog wel eens anders zijn dan de werkelijkheid. De harde feiten en cijfers zouden het gaan uitwijzen!

Het was even puzzelen welke kleding aan te trekken want de lucht was grijs, het was nog wel droog maar de regen hing in de lucht. Nog niet zwaar genoeg om te vallen.

Wel in korte broek maar met armstukken ging ik op weg richting Bourg d'Oisans, zo'n 10 kilometer vanaf het hotel, lekker infietsen en mentaal voorbereiden. Dave ging met de auto vooruit en zou gaan zorgen voor opzwepende aanmoedigingen en flitsende foto's!

Ik arriveerde aan de voet van de Alpe en was er klaar voor. De benen voelden goed, de stopwatch werd ingedrukt en ik was op weg! Aftellen van 21 naar 1, het liefst zo snel mogelijk.

Het tempo zat er al gelijk goed in en de eerste bocht kwam verrassend snel. Voor mijn gevoel was dat eerste stuk langer maar zoals ik al eerder memoreerde wijkt het soms af van de realiteit. Een goed teken in ieder geval en ook de volgende zware stukken gingen eigenlijk opvallend makkelijk. Zou de Alpe door al die jaarlijkse fietsers wat zijn afgesleten of had ik de vorm van de dag te pakken?

Ik zag mijn hartslag langzaam stijgen op mijn computertje en probeerde 'm stabiel iets onder of op de 170 te houden. Teveel boven die grens zou me vroeg of laat een probleempje op kunnen leveren in de vorm van een vervelende man met nog vervelender gereedschap.

Ik zat in een ritme, een heel lekker ritme! De benen maalden gestaag en krachtig door en de bochten vlogen voorbij. Ik was al snel onder de 10 met tellen en zag de appartementen en hotels van het skidorp rap dichterbij komen. In Huez durfde ik pas op mijn stopwatch te kijken maar ik zag dat het goed ging, heel goed! De altijd aanwezige fotografen (volgens mij slapen ze op die berg) haalden mij onbedoeld en onbewust uit m'n ritme en ongemerkt, om het er maar zo soepel mogelijk uit te laten zien op de foto's, ging het beentempo omhoog. Het leverde me een bocht later een klein dipje op maar gelukkig vond ik mijn cadans in de laatste 3 bochten terug.

Onder de enthousiaste aanmoedigingen van Dave, mijn enige en trouwe supporter, schakelde ik voor het laatste rechte stuk nog even spreekwoordelijk een tandje bij (wat in de werkelijkheid trouwens dus een tandje minder is!) en perste er nog een eindsprintje uit. Voor de 2e maal werd de stopwatch ingedrukt en mochten de benen tot rust komen.

Mijn eerdere gevoel van vorm en goede benen was niet alleen goed geweest, het bleek zelfs een understatement toen in mijn tijd zag staan in het knipperende display op mijn stuur. Ik had mijn persoonlijk beste tijd compleet aan gruzelementen gereden! Ik had de Alpe bedwongen in 52 min. en 19 sec. een tijd die ik zeker niet had verwacht en ik moest dan ook een vreugdekreet onderdrukken. Dit uiteraard in verband met de nog overvloedig aanwezige sneeuw en het bijbehorende lawinegevaar.

Na nog even een rondje te hebben gereden om de hartslag weer op het niveau terug te brengen waarbij praten goed mogelijk was kon ik aan Dave mijn windjack vragen en aanpakken en was het afdalen geblazen. Zo'n 20 minuten later schoot ik weer tussen de campings van Bourg door en was de tijdrit officieel beëindigd want volgens Dave telde 'ie pas als ik weer beneden was!

Met een voldaan gevoel reed ik de laatste 10km terug naar het hotel. Tevreden, méér dan tevreden na 4 mooie fietsdagen met veel nuttige hoogtemeters.
Morgen weer een lange rit naar huis en terug naar de vlakke Hollandse polder en m'n teammaatjes. Ik hoop dat ik ze niet te jaloers heb gemaakt........
Alpe d'Huez merci et à bientôt !