Bikkels

Het regent. Grote regendruppels tegen het raam. Ze knallen met windkracht 6 tegen het glas. Fietsweer? Niet echt en het warme dekbed wil me haast niet loslaten. Nou ja, meer degene die er onder ligt. Tot zover m'n privéleven. :-)
Het begint te regenen op m'n iPhone. Afzeggingen. 3Ly is de eerste. Begrijpelijk want het bloed trekt zich al uit haar ledematen terug als ze de zuivelafdeling van AH bezoekt. Dit fietsweer wil ik haar niet eens aandoen!
Teammaatje Arthur meldt zich met een beginnend koudje c.q. griepje af. Met dit weer voelen de bacillen zich als vissen in het water en die moeten we in Art z'n geval dus niet aanmoedigen. Ik weet dat teammaatje Ruud klaar staat, bikkel uit Nootdorp en voor niets of niemand bang, maar stuur 'm voor de zekerheid een sms'je. 15 weggegooide eurocenten want natuurlijk staat hij klaar!
Om kwart voor 9 ga ik op weg. Op de nieuwe Ridley, noodgedwongen want de Wilier staat aan de andere kant van Zuid-Holland. Maar nat worden is niet erg, niet voor mij en niet voor een fiets. Richting Pijnacker staat de wind pal tegen en mijn lichte carbon frame met de brede(re) buizen (al kan je daar bij dit materiaal eigenlijk niet van spreken) wappert onder mijn handen alle kanten op. Met dit weer misschien een nadeel maar het is ook gewoon een kwestie van wennen.
Na precies 20km ben ik bij de 4gang waar ik Ruud uit de warme hal naar buiten moet slepen. Hij checkt nog even zijn banden en ik zeg nog bij vertrek, begeleid met een lach, dat hij het niet moet flikken om vandaag een lekke band te krijgen......
Arriverende binnensporters kijken ons verbaasd aan. Verklaren ons voor gek. Begrijpelijk.
Voor de 2e keer ga ik op weg, nu met Ruud in mijn wiel die duidelijk nog warm moet worden. Waar ben ik aan begonnen is op zijn gezicht te lezen, maar na 5 minuten is de blik veranderd. Op oneindig en het verstand op 0 net als wat ik een uur eerder al heb gedaan. De meeste wind gaat langs ons heen en de meeste regen valt naast ons op de straat. En bovendien doen we het voor onszelf. Heel veel cliché's maar we besluiten dat we met deze kilometers het verschil met de rest gaan maken!
Ondanks het slechte weer gaat het eigenlijk best goed, we hebben het niet koud en we fietsen een lekker tempo. Af en toe is het onduidelijk of we een fietspad opdraaien of de sloot inrijden maar we voelen nog steeds asfalt onder de banden al is het aantal diepe of minder diepe plassen niet te tellen.
Via Hazerswoude, Boskoop en Bodegraven komen we aan bij de Reeuwijkse Plassen waar we voor de wind even richting de 40 gaan. Een paar surfers op het water gaan zelfs nog harder. Altijd baas boven baas.
Ruud heeft goeie benen en af en toe denk ik : moet het nou zo hard. Uiteraard spreek ik mijn gedachten niet uit en doe een tandje bij. Zijn goeie benen komen echter abrupt tot stilstand als hij lek rijdt. Met een lekke voorband is het moeilijk sturen en gaat hij bijna in een bocht rechtuit! In mijn ooghoek zie ik de sloot rechts naast de weg en wacht op de plons ware het niet dat er in de bocht een oprit naar een boerderij is. "Droog" komt Ruud tot stilstand.
 

Het eerste reservebandje gaat om het voorwiel en gezamenlijk trekken we de buitenband om de velg. Toch een soort van gezellig samen iets in de buitenlucht doen! Een graad of 2 kouder en een minuut of 5 later zijn we weer onderweg. Het duurt even voor we weer in ons ritme zitten, Ruud stopt nog even een keer om toch maar weer zijn (natte) handschoentjes aan te doen maar dan zijn we echt weer "en route".
Bij Papekop volgen we de fietsroute naar Woerden, dwars door de weilanden en ook dwars door de wind. Even voordat we de A12 willen passeren slaat de pech voor de 2e keer toe. Lek! Nu is de achterband van Ruud aan de beurt. Op een open plek en we besluiten naar het viaduct te lopen wat we even verderop zien liggen. Hier waaien we uit ons jasje en is bandje verwisselen een lastige maar vooral ijskoude opgave.
Wandelen op fietsschoentjes ziet er raar uit maar met alleen wat ganzen in het weiland en een verdwaalde hardloper als toeschouwers durven we het wel aan. Ons fietsgemiddelde is door de wandeling natuurlijk flink naar de klote (pardon!) maar we nemen het maar voor lief.
Onder het beschermende viaduct gaat het 2e reservebandje om het achterwiel. We werken gelijk wat koolhydraten naar binnen want het kacheltje moet van binnen wat opgestookt worden. Het stilstaan zorgt ervoor dat we het koud krijgen. Ruud bibbert als een juffershondje. Is het de kou die toeslaat, of snakt hij naar een warm sigaretje? Het is in ieder geval lastig om samen met Shaky Shakerson de klus te klaren.
Vlak voor Linschoten rijdt Ruud voor de 3e keer lek en nu is de voorband weer de boosdoener. Zonder reservebandjes is plakken de enige optie, gelukkig heb ik plakspullen bij me, maar waar vind je een droog plekkie om dit te doen? In Linschoten blijkt alle horeca gesloten en voor de pui van de plaatselijke keurslager doen we onder een afdak en poging om het lek te dichten. Echt 100% droog krijgen we de binnenband niet maar het lijkt te lukken al zijn we er niet echt zeker van. Met de kou in onze botten zijn we eigelijk nergens meer zeker van. Blijft die band nou hard of niet?
We gaan weer verder. Onze 4e start als ik snel tel. Hopelijk nu echt de laatste.
Het blijkt ijdele hoop want 2 kilometer later voelt Ruud voor de 4e keer het asfalt door het rubber heen. Wéér de voorband en de moed zinkt zo langzamerhand in onze natte schoenen.

We komen tot stilstand voor een grote boerderij. Achter een raam ziet de boerin (de moderne versie) onze vertwijfelde blikken en laat ons binnen in de warme stal achter het huis. Althans een stuk warmer dan buiten.
Even later komt de eigenaar ook even kijken hoe we aan het worstelen zijn met de bandjes. Voor Ruud, die niet meer lijkt te kunnen stoppen met bibberen, heeft hij een dikke jas en het helpt zowaar. Terwijl we de binnenbandjes droog proberen te krijgen kijken 2 ezels die in de stal bivakkeren ons met verbaasde blikken aan (voor zover je deze dieren dergelijke verstandelijke vermogens kan toedichten). Een blik van : wie in deze stal zijn nu eigenlijk de ezels?
Om het voorwiel gaat weer een geplakt binnenbandje maar volgens Ruud is hij nog steeds lek als hij z’n oor tegen de opgepompte band drukt. Ik hoor niks. Ik hoor alleen de regen die nu nog harder tegen de stalruiten slaat. Ze hebben gelijk. Het zijn 4 ezels in een ouwe stal.

De binnenband gaat er weer uit en een 2e geplakt exemplaar is zijn vervanger. Geldt dit nu als de 5e keer lek of niet?
We gaan weer op weg, de stal uit en de kou en regen in, als blijkt dat de voorband het houdt. Voor hoelang weten we niet maar onze koffiestop in Oudewater is zo dichtbij dat we het erop wagen. Ik gooi gelijk het tempo erin want ik snak naar een warme bak koffie met appeltaart!
Net als ik denk dat het ergste nu voorbij is hoor ik Ruud weer achter mij roepen. Weer gooit de voorband roet in het eten. We zijn het zat want zo komen we nooit thuis. Opgeven is geen optie en dat waren we ook niet van plan maar het materiaal wil vandaag echt niet meewerken.
Bij huisnummer 48 staat een man op zijn oprit te wassen. Gezien de bakken met regen die uit de hemel komt een raar moment voor zo'n klusje. We spreken hem aan en we mogen in zijn garage nog een plakpoging wagen. De 2 binnenbandjes lijken Ruud wil in 1e instantie nog niet met het thuisfront bellen maar gaat uiteindelijk overstag. We krijgen koffie en een paar handdoeken van de eigenaar die erg behulpzaam is. Terwijl Ruud voor de blower in de garage enigszins probeert op te drogen bel ik met Simone die in Zoetermeer met een vriendin aan de lunch zit. Onze reddende engel springt gelijk in de auto richting ons adres wat niet door haar navigatie wordt herkend. Telefonisch binnenloodsen dan maar wat boven verwachting erg goed lukt. Door het ronde raampje van de garagedeur zie ik na een krap half uurtje de grote zwarte Audi A4 station verschijnen. De verlossing is nabij!
Even later zitten Ruud en ik in verwarmde stoelen bij een snelheid van 120km per uur bij te komen. Goed voor het gemiddelde alleen tellen deze kilometers helaas niet mee.
In de achterbak liggen 2 fietsen en zit Simone dubbelgevouwen in de weinige ruimte die overblijft. Ooit een ploegleider gezien die zich zo opoffert? Hulde!! :-)
In no time zijn we weer in Nootdorp waar we bij Ruud nog even een bakkie doen en nog wat verder opwarmen. Hij mag 63km noteren en ik mag 83 bij m'n totaal optellen. We mogen ze eigenlijk wel dubbel rekenen en ik kom tot de eindconclusie dat het toch geen 4 ezels waren in die stal, maar gewoon 2 ezels en 2 bikkels!
Het rondje van 115km blijft staan tot volgende week. Wie gaat er mee?

30 graden

Ja daar verlang ik wel naar zo'n zomers temperatuurtje. Korte-broeken-weer! Bruine-gladgeschoren-benen-weer, want wat er nu uit m'n broekspijpen steekt daar mag wel een grasmaaiertje overheen! Ik verlang naar de zomer maar het is pas februari en al mijn bloglezers zullen wel in een diepe winterslaap zijn gesukkeld. Want het is stil geweest sinds de jaarwisseling. Stilte voor de storm? Wat bloggen betreft moet ik nog ernstig op gang komen, het fietsen is inmiddels lekker opgepakt en gaat de goeie kant op. En dat mag ook wel want ik wordt de laatste tijd zo goed verzorgd en verwend door m'n lief dat ik moet uitkijken dat de kilos er niet ongemerkt bij komen. 

Afgelopen zondag moesten er dan ook kilometers gemaakt worden en dat er een beetje wind stond was slechts een klein detail. En bovendien werd het ook wel weer eens tijd om fietsvriendinnetje Amber op de fiets te krijgen. Die had nog net onthouden dat een fiets 2 wielen heeft maar meer kon ze zich eigenlijk niet herinneren. Dus geen smoesjes (zie haar blog) en om 10 uur klaar staan! Soms moet je als trainer een beetje streng zijn.

Ik ging om half 10 van huis weg uit Leidschendam...........eh......dat moet ik denk ik nog een keer opschrijven. Ik ging dus om half 10 van huis weg uit Leidschendam......potverdikkie nou staat het er weer! Wat is er met Capelle gebeurd? Laten we zeggen dat ik tegenwoordig 2 startplaatsen heb. Het ene weekend.....het andere weekend.....het leven is toch vol leuke verrassingen. 

Maar goed, laten we het hier over fietsen hebben.

Naar Zoetermeer is het dus precies 10km, dat weet ik dan ook sinds zondag. Een mooie warming-up en dan had Amber mooi de tijd om haar Cube af te stoffen......

Ietwat slecht voorbereid kwam ik even voor 10-en aan (geen pompje bij me en de route moest ik ook nog even snel uit mijn database toveren maar daar heeft niemand iets van gemerkt) en even later, toen er nog 3 windschermen (Ruud, Leon en Aad) zich hadden aangesloten, konden we op weg. Het zou een rondje tussen de 60 en 70 km worden zei ik zelfverzekerd.

Hartje winter, een zachte dat wel, maar zeker nog lang geen 30 graden. Alhoewel........het was ongeveer de hoek die we maakten met het asfalt want probeer maar eens rechtop te fietsen met windkracht 7 uit het zuidwesten!! Het viel dan ook niet mee en af en toe zwabberden we alle kanten op. Ongeveer zoals onderstaand filmpje van een onbekend maar stoer groepje fietsers, opgenomen op zaterdag toen het nog wat erger was en de volle kliko's door de straten vlogen!

Maar gelukkig was het zondag wat beter en ondanks dat de sterke wind af en toe een gat in ons groepje blies was het toch goed te doen. Gezien de richting van de storm werd het dus een rondje Westland. Uiteraard eerst afzien en daarna de beloning in ontvangst nemen.
Vanaf Maasland richting Pijnacker kregen we die beloning in de vorm van een geweldige duw in de rug (nee Amber, het was NIET mijn hand!) en kon ik zelfs een keer 62 km/uur op de teller afklokken! Een duidelijke overschrijding van de maximum snelheid, maar goed dat er geen flitspalen op het fietspad staan! Die jongens met die 4 letters hebben me het laatste jaar al meer dan genoeg gepest. Al lijkt het me dan weer wel erg leuk om met zoiets in "Wegmisbruikers" terecht te komen! Een bon voor te hard rijden op de fiets is natuurlijk de ultieme bekeuring voor een fietsfanaat. Ik zou 'm inlijsten en aan de muur hangen!
Na zo'n 60km arriveerden we lekker uitgewaaid in de Viergang waar we onze welverdiende koffie en (voor sommigen) pannenkoek naar binnen werkten. Maar duidelijk geen pannenkoeken die op de fiets hadden gezeten! Met dit weer gaan fietsen is gewoon stoer!
Nog hartje winter en nog geen 30 graden maar wel lekker gefietst en ik vind alles best als die verrekte sneeuw in ieder geval nu maar definitief wegblijft. Een beetje wind neem ik dan op de koop toe. In Leidschendam had ik mijn eigen pannenkoekenbakster die met heel veel liefde ondertussen stond te bakken. Uiteraard kon ik haar niet te lang laten wachten en vertrok ik even later voor een toetje van 12km. Alles bij elkaar opgeteld kwam ik uiteindelijk uit op 82km en kon ik aanvallen!
Is het nou dat fietsen of de liefde die zo hongerig maakt.....ik ben er nog niet uit en blijf het onderzoeken! :-) Ik hou jullie op de hoogte en vanaf nu, en dat beloof ik, weer regelmatig.

Een ijskoude start

IEDEREEN EEN GEWELDIG 2011 TOEGEWENST !!!
En om maar ijskoud met de deur in huis te vallen hier vast wat foto's van de nieuwjaarsduik.

Op de grens

Zal je net zien. Koop ik een nieuwe racefiets, barst vadertje Winter in alle hevigheid los met hoeveelheden sneeuw die niet zouden misstaan in het gemiddelde wintersportland!

Pekel, zout, zand op de weg. Dikke lagen sneeuw met centimeters diepe en bevroren sporen. Platgereden spekgladde stukken. Op m'n mountainbike naar het werk toe was het al dagelijks een drama dus laat staan op het smalle rubber van de racefiets! Huisarrest dus voor mijn Ridley. Voordeel : hij staat er nog steeds glimmend en fonkelnieuw bij!

Maar het winterse sneeuwlandschap levert ook mooie plaatjes op! 2e kerstdag gingen we met 18 mannen en vrouwen op stap met de MTB in en rond Pijnacker. Een goed alternatief voor het traditionele Schaijk dat we deze keer links (of rechts) lieten liggen.

En het werd een heerlijke rit in een koud maar prachtig landschap met een heerlijk zonnetje erbij! Over het algemeen was er prima te fietsen met af en toe wat moeilijker stukken maar zelfs het vallen was geen probleem, sneeuw is een prima schokbreker!
Na afloop lekker soep en stokbrood met een groot deel van de groep aan een lange tafel. Wil je het nog gezelliger maken zo'n 2e Kerstdag?

Op oudejaarsdag stond er nog even een fotoshoot op het programma van ons team bij onze hoofdsponsor Telstar Uitgeverij. Voordat we ons op de oliebollen en het vuurwerk zouden storten moesten we nog even onze beste eigenschappen als fotomodel tonen. In onze supermooie nieuwe kleding werden we gezamenlijk of solo in verschillende standjes en van verschillende kanten genomen. Eh........fototechnisch gezien is dit een hele normale zin maar ik realiseer me dat dit voor bepaalde lezers rare beelden oproept! :-)
Maar even serieus, allemaal prachtige mensen natuurlijk maar hoe je ook ga staan, voor- of achteruit of desnoods op je kop er was natuurlijk maar 1 echte ster deze middag! Ik zal een hint geven : op de groepsfoto staat hij vooraan.......... :-)

Het lijkt natuurlijk alsof ik mijn fiets heb uitgezocht om goed bij de teamkleding te passen. Maar het zou zomaar kunnen dat het gewoon andersom is. Heb mijn teamleden natuurlijk zonder dat ze het door hadden richting de kleuren van mijn fiets gepushed, haha!

De laatste actie van 2010. Een fantastisch mooi 2010 waarin ik zonder het winnen van de Staatsloterij zo ongelooflijk veel rijker ben geworden. Sportief gezien een geweldig jaar en daarbij ook nog veel mooie lieve mensen ontmoet en geweldige vrienden erbij gekregen. En als klap op de vuurpijl ook nog een nieuwe liefde in m'n armen mogen sluiten. Een jaar wat moeilijk te evenaren lijkt maar m'n gevoel zegt me dat 2011 misschien wel nóg mooier wordt!

De eerste rit

Twee dagen na dato en ik weet nog steeds niet hoe ik het onder woorden moet brengen. Ik stotter en hakkel al 35 uur op m'n toetsenbord en alle letters komen er uit alsof ik zwaar dyslectisch ben geworden!
Wat een ritje op een fiets al niet teweeg kan brengen!
Afgelopen vrijdagavond m'n nieuwe Ridley opgehaald in Haastrecht bij Slingerland Fietsen. Hele fijne zaak trouwens, veel keus, goede service en ze hebben gewoon verstand van zaken! Een aanrader!
Daarna snel naar huis en de rest van de avond met opengevallen bek zitten staren. Allemaal natte plekken op het tapijt van het kwijlen zag ik later. Apathisch, flabbergasted, in totale verwarring daarna naar m'n bed gestrompeld en in slaap gevallen. Totaal gehypnotiseerd door een fiets! Daar kan Rasti Rostelli nog een puntje aan zuigen!
Zaterdag enigzins weer bij m'n positieven wakker geworden. Eerste reflex was het gordijn opentrekken. Bewolkt weer maar wel droog. Geen sneeuw zoals in de rest van Nederland. Toch sprake van een microklimaat in Capelle? De wijnboeren komen in lange rijen straks de (stads)grenzen over!
Maar goed, we hadden het over fietsen. Of nee, eigenlijk nog niet maar dat stond wel in de planning voor de zaterdag. Twijfel borrelde een beetje op (of ik had nog niet ontbeten, dat kan ook) en daar is maar 1 remedie voor : de Buienradar! Snel de laptop aan, surfplank uit de kelder gehaald en surfen maar op het web! (de verwarring van de avond daarvoor was nog niet geheel verdwenen)
Op het beeld cirkelden de sneeuwwolken een beetje om de Randstad heen maar na een kritische blik naar buiten en de geconstateerde pekel op de fietspaden besloot ik toch maar een ritje te gaan maken op de Wilier. M'n ouwe trouwe makker. Zoals ze ouwe paarden een mooie laatste oude dag geven zo is mijn Wilier ook gepensioneerd en dient nu als winterfiets voor nog een paar mooie laatste ritjes door mooi Nederlandsch winterlandschap.
Het duurde wel tot (te) laat in de middag om de beslissing te nemen. Een Ridley die me smekend aankeek en een Wilier met een blik van : hé gaan we nou nog? Het was een moeilijke keuze. En er was een ongelofelijke hoeveelheid zelfbeheersing nodig maar om kwart voor 3 stond ik dan uiteindelijk met de AOW'er buiten. Nog net niet als een rollade maar wel goed ingepakt tegen de koude wind en klaar voor een rondje.

Ik zal geen uitgebreide routebeschrijving geven want ik zit hier in de nachtelijke uren te bloggen en anders kan ik morgenochtend gelijk door naar m'n werk. Ik kwam in ieder geval op 61km uit na ruim 2 uur rijden.
Had me een beetje verkeken op de wintertijd en dat het snel donker wordt. De laatste 20 minuten het noodlot ietwat getart of beter gezegd oom agent een beetje uitgedaagd door zonder licht over 's heren wegen te fietsen. Gelukkig ben ik boetevrij thuisgekomen. Ridley kwaad en beledigd thuis aangetroffen. Veel sussende en liefkozende woorden nodig gehad die avond.
Gelukkig duurde het weekend ook deze keer weer 2 dagen en zondag was het bovendien stralend helder blauw en zonnig weer dus er stond een blij fietsje al vroeg naast m'n bed. Wanneer gaan we? Wanneer gaan we? Opstaan! Huphuphup!
Uiteraard niet aan toegegeven en eerst een bakkie en een ontbijtje. Nog een beetje pesten door nóg een bakkie te nemen en wat te mailen e.d. maar om even over 12-en was het dan zover. De "maiden trip" van misschien wel de 1e Ridley Noah RS op het Hollandse asfalt ging van start!
Ja, en nu ik er over moet gaan vertellen val ik weer stil........................m'n vingers haperen bij de gedachte aan het moment dat de eerste pedaalslagen werden gemaakt. Wat een waanzinnig gevoel! Elke trap was raak en werd omgezet in voorwaartse snelheid. Flitspalen langs de weg schoten volledig in de stress. Wat kwam daar in Godsnaam voorbij? Het schakelen ging zo soepel dat iemand met Parkinson er absoluut gek van zou worden op deze fiets! Klein tikkie, kort klikkie en RAM daar vloog 'ie weer een dijk op!
Later las ik op weeronline.nl dat het buiten -2 graden was geweest. Niks van gemerkt! Ik had net zo goed in korte broek en korte mouwtjes kunnen gaan rijden zo'n warm gevoel kreeg ik. This bike is hotter than HOT!
Het werd bijna 1 lange intervaltraining want ik kon het niet laten om steeds effen een sprintje te trekken. Even op de pedalen staan en zoefff daar ging 'ie al weer! Alles wat je doet op deze fiets wordt omgezet in snelheid. Ik moest zelfs niet teveel m'n tenen bewegen want dan ging het te hard!
In één woord geweldig! Wat een geweldige fiets en wat een genot om hier de komende tijd op te mogen rijden. Hoezo twijfelen of ik die Bianchi moest nemen. Bianchi wie??? Nooit van gehoord!
Superlatieven te kort dus maar wel 1 nadeel. Ja, toch moet dat ook wel even genoemd worden. Er is 1 nadeel en dat is dat je er spierpijn van in je nek krijgt. Maar ik weet hoe het komt. Ik zal het uitleggen.
De route die ik reed ging langs de IJssel naar Gouda en dan via Krimpen weer terug. En daar heb je allemaal van die leuke dijkhuisjes die net iets lager liggen dan het asfalt, waar ik dus reed. De ramen van de huizen komen zo precies op rijhoogte te liggen. En jullie voelen hem al aankomen..........bij elk huis dat ik passeerde was 't constant naar links kijken en de weerspiegeling van mijzelf en de fiets bewonderen. Ik werd gek van mezelf! Maar kon me niet beheersen. Oooh wat mooi.........oooh wat mooi..........oooh wat mooi..enz.enz. Ik kwam langs een autoshowroom met zo'n hele lange van glas voorziene gevel. Ik ben geloof ik 4 keer heen en weer gereden. Hééééérlijk. Narcisme in ultima forma!
Maar aan elk rondje komt uiteindelijk een einde en hoewel ik eigenlijk nooit meer wilde afstappen en direct wou doorfietsen tot aan de poolcirkel, moesten de remmen uiteindelijk ook nu weer ingeknepen worden.
Na 60km en weer ruim 2 uur fietsen was ik klaar. Wow, wow, wow. Meer woorden heb ik niet voor nodig. Wat een gevoel. Beter dan sex? Ik begin (bijna) te twijfelen! :-)

Het is nu bijna 36 uur later en eindelijk is het me dan gelukt om het op papier te zetten. Een blog met de meeste uitroeptekens ooit geloof ik en misschien denken jullie wel : die is gek! Ik neem het jullie niet kwalijk en misschien is het wel wat overdreven neergezet maar het benaderd beangstigend dicht de werkelijkheid! Ik hou nou eenmaal van fietsen en als je dan op zo'n mooie dag op zo'n mooi stukje techniek mag rijden dan is dat bijna kunst en daar kan ik mateloos en eindeloos van genieten. Geluk zit in hele kleine dingen en op zo'n zonnige zondagmiddag voel ik me dan even heel gelukkig!
Het is dan uiteindelijk ook hier gaan sneeuwen en de wijnboeren hebben Capelle inmiddels met de eerste TGV weer rap verlaten. De Ridley staat ontspannen tegen een muurtje in m'n woonkamer. Wachtend op het volgende ritje. Dat dát met dit weer nog even kan duren zal ik 'm maar niet vertellen.