Nr.1 en het einde

Na het weekje Limburg stond afgelopen week in het teken van het opladen voor de 11-Bergen Cyclo in Apeldoorn. Dus op dinsdag een intensieve interval op de Tacx en op donderdag een uurtje losrijden op de Tacx. Even de puntjes op de i gezet om fris en gemotiveerd aan de start te staan.
Ik had nog wat goed te maken t.o.v. vorig jaar toen ik onvoorbereid en na een weekje kwakkelen met een verkoudheid aan de start stond. Dit jaar stond ik vooraan met startnummer 1 en een ideaal wintergewicht van 75kg, met een goede conditie en gemotiveerd tot op het bot! Ik zou ze wel eens even laten zien dat vorig jaar een vergissing was. Dat het moeilijk zou worden stond al bij voorbaat vast. De vele regen van de afgelopen week had voor een "sappige" ondergrond gezorgd en die zou ongetwijfeld met elke ronde zwaarder worden. Eigenlijk net als vorig jaar, toen was het de sneeuw, nu was het de regen.
Om 11.00 uur klonk het startschot en mochten we los. Duwen en dringen om een goede plek te vinden voordat de singletracks eraan kwamen en we het bos indoken.
Het regende pijpenstelen en het water kwam van alle kanten, soms vermengd met aarde, soms met zand, na 5 minuten wedstrijd hadden we allemaal hetzelfde tenue en waren we alleen nog maar nummers. Het was zwaar, diepe geulen en plassen, pittige glibberige heuvels, zuigende bosgrond en spekgladde wortels en vooral modder, heel veel modder! Concentratie en stuurmanskunst waren een eerste vereiste.
Na een snelle start met de hartslag in het rood kon ik redelijk herstellen gedurende het rondje, de benen waren goed en ik kon goed snelheid blijven houden. Moest ik vorig jaar naarmate de wedstrijd vorderde steeds meer naar het kleinste blad voor schakelen, nu kon ik alles op het middelste voorblad blijven rijden ondanks een paar steile heuvels. De conditie was dus prima en ondanks de zware omstandigheden ging het best goed, af en toe een glijpartij maar verder kon ik mij zo rond de 25e plaats goed handhaven tussen al die jonge gasten.
De 7 oorspronkelijke rondjes werden er uiteindelijk 5 anders had de organisatie de laatste deelnemers 's avonds ergens in het bos onder de modder vandaan moeten peuteren. Uiteindelijk hadden 72 deelnemers deze aanslag op lijf en leden overleefd en kon de balans en het klassement opgemaakt worden. Met een 24e plaats overall en een 7e plaats in mijn categorie was ik helemaal tevreden aan de finish en kon ik even later mijn zwartepietenpak weer uitdoen. Ik had natuurlijk zo aan kunnen sluiten bij een plaatselijke Sinterklaas en wat pepernoten kunnen strooien maar ik had veel meer zin om een lekkere douche te pakken. De details hoe alles weer schoon is geworden zal ik jullie besparen maar ik kan vertellen dat echt overal, ja OVERAL, modder uit kwam! Met een paar pijnlijke ogen als aandenken kon ik mijn verlengde fietsseizoen afsluiten. Dit was het einde van een mooi fietsjaar en nu ga ik proberen om 2 weken te leven zonder fiets. Of dat gaat lukken is de vraag maar in principe zal ik op de 13 december, de eerste dag na het begin van mijn 48e levensjaar (!) weer op de fiets stappen voor een nieuwe periode.
Misschien dat het nu tijdelijk even wat rustiger wordt op mijn blog maar blijf lezen dan kunnen jullie ook volgend jaar weer meegenieten van alle zin en onzin in het dagboek van een fietser.

25 graden

Een lekker temperatuurtje om te overwinteren bijvoorbeeld in Zuid-Spanje of op Gran Canaria. Als ik 65 (of 67) ben neem ik mijn racefietsje mee, een Pinarello Geriatum met beryllium frame en een spraakgestuurde elektronische Campagnolo 14-speed groep. Ik zoek de zon op en ga dan heel de winter rondtoeren.
Vandaag was het in ons winderige polderland ook 25 graden, nee niet de temperatuur maar de slagzij die ik maakte met de storm in de zij. Ik en mijn fiets bewogen ons de helft van de route onder een hoek met het asfalt vooruit. Een ontspannen ritje was het niet en het eerste uur lag m'n hartslag dan ook ver boven de gewenste D1-zone. Het kwam niet eens door de snelheid of de kracht die ik moest leveren maar meer door de wind die mijn adem afsneed. Je moet eens een stukje gaan fietsen zonder adem dan zal je zien dat je hartslag ook van streek raakt!
M'n favoriete rondje door de Hoekse Waard was dan ook erg onregelmatig vandaag. Werken op de heenweg en tijd om de krant te lezen op de terugweg, want dat had ik misschien zonder trappen zelfs gehaald. Alhoewel, de Van Brienenoordbrug over zonder trappen, daarvoor moet het wel erg hard waaien!
Ik heb trouwens wel wat stukken onderweg gemist ("goh, ben ik hier al?") omdat er nogal wat gedachten door mijn hoofd schoten die de opname van de omgeving verstoorden. Een beetje zoals op "record" drukken zonder dat de video erin zit (ja, jongens en meisjes, vraag maar aan je vader of moeder wat dat was : "video").
Ik had vanochtend nog wat websites gelezen met betrekking op het KWF en Alpe d'HuZes en blogs van kankerpatiënten. Elke keer wordt ik weer getroffen door de strijdlust en het doorzettingsvermogen en is het ongelooflijk om te lezen wat een gevecht het is tegen deze verschrikkelijke ziekte. Het is een strijd op leven en dood en daarom is het zo ontzettend belangrijk dat er heel veel geld vrijkomt voor het onderzoek tegen kanker zodat het geen dodelijke ziekte meer is. Onderzoek naar medicijnen die het leven met kanker draaglijk kunnen maken en dat het "slechts"een chronische ziekte genoemd kan worden.
"Mijn" team De Viergang gaat op 3 juni 2010 de uitdaging aan om 6x de Alpe d'Huez te beklimmen en ik vraag dan ook alle lezers van mijn weblog om deze uitdaging te steunen door een mooi bedrag (elke euro telt!) te doneren via 1 van de deelnemers. Dit kunnen jullie doen door het volgen van onderstaande link :

Deelnemers pagina Alpe d'HuZes Team de Viergang

Hoe u precies geld kunt doneren wordt uitgelegd op de betreffende pagina en namens de deelnemers van het team bedanken wij u bij voorbaat voor uw steun en hulp in de strijd tegen kanker! Opgeven is geen optie, geld geven wel!

En al dit soort overdenkingen scheelde aardig wat kilometers in mijn fietsbeleving vandaag. De benen deden 61km, het hoofd deed een korter rondje.
Na ruim 2 uur was ik uitgefietst, uitgewaaid, uitgedacht en uitgehongerd. Nou ja, ik had lekkere trek zullen we maar zeggen.
Even later na het douchen stond ik voor de spiegel en het was gek, het was net of ik een beetje scheef stond.........

Limburg 2

Na het uitzwaaien van Team de Viergang stond ik er weer alleen voor. Achtergelaten door jaloerse blikken had ik nog wat dagen te gaan in het Limburgse land en ik was niet van plan om mij te vervelen!
Op de maandag de gladde bandjes maar eens gemonteerd om een lekker rondje op de weg te fietsen. Even geen modder om mijn oren of in mijn neusgaten, alleen maar zuurstof, pure Limburgse zuurstof. En daar fiets je, in combinatie met de vlaaien, goed op.
Inmiddels ben ik aardig bekend met de wegen in deze omgeving en zonder van tevoren vastgestelde route ging ik op weg. Eerst richting Valkenburg en Meersen, daarna via Ulestraten en Schimmert naar Wijnandsrade en vervolgens naar Klimmen en Ransdaal. Een route zonder al te veel hoogteverschillen, een soort van halve rustdag dus. Maar de benen schreeuwden om wat stijgingspercentage dus daarna via de Gulperberg toch maar richting Mechelen en Epen. Bij Epen omhoog naar Heijenrath kon ik het toch niet laten om even wat foto's te nemen en te versturen richting Zuid-Holland. Effen pesten en het werd me niet in dank afgenomen, haha.
Via Slenaken was het lekker uitfietsen richting Euverem en had ik er een mooi ritje van ruim 70km opzitten. Geen druppel regen gehad onderweg, dat werd bewaard tot de avond toen het bakken naar beneden kwam.
Onverwacht maar ook overwacht léuk kreeg ik de volgende dag fietsgezelschap. De Mergellandroute zou ik niet alleen gaan rijden maar met m'n oude fietsmaatje uit Rotterdam. De regen was inmiddels weer voorbij getrokken en we gingen droog op weg voor 130 pittige kilometers. Het zwaartepunt lag al in de eerste helft dus we gingen nog fris achtereenvolgens de Loorberg, Camerig, Vaalserberg (even een uitstapje naar het 3-landenpunt), Eyserbosweg, Fromberg en Keutenberg op. Op zo'n klein gebied aardig wat hoogtemeters en de 2e helft van de route waren we uiteraard wat minder fris. Het weer werd alleen maar beter, de weg droogde helemaal op, weinig wind en zo'n 12 graden, kortom ideale weersomstandigheden voor een lange rit en voor november zeldzaam goed. Bij Eckelrade besloten we om direct naar St.Geertruid te rijden en het vlakke stuk onder Maastricht over te slaan en het stuiteren op de grote keien bij Eijsden maar een keertje niet te doen hoe lekker dat ook is (!). We hadden alleen nog zin in de Wolfsberg en de kilometers begonnen inmiddels aardig te tellen. Na deze laatste korte puist ging het via Slenaken weer terug naar Euverem. Uiteindelijk kwamen we op 135 km uit (na correctie van de wielomtrek want mijn teller stond op 142) in precies 5 en een half uur.
15 jaar na dato hadden we hetzelfde ritje weer volbracht. Bedankt Harm voor het idee om deze rit weer te fietsen! Alleen afspreken voor 2024 is natuurlijk onzin, dus we gaan dit meer en eerder doen.
Na een broodnodige rustdag op woensdag stond er op donderdag nog een ritje gepland op de MTB.
Om 9.30 uur stapte ik op de fiets met stralend weer, absurd gewoon voor de 19e november, en dook na een stukje opwarmen op de weg na Gulpen het veld/bos in! Na 100 meter al gelijk stoppen om een paar foto's te nemen. Met de zon en de prachtige herfstkleuren waren de uitzichten fotogeniek. Dit zou gedurende de rit nog meerdere malen gebeuren dus het was een ritje van hollen en stilstaan!
Prachtige route door het Gulpdal en via de vaste route van Vijlen ging het ook o.a. door het Vijlenerbos en de moeilijke en steile afdaling naar Epen. Het was, ondanks de houten poten die uit m'n schoenen staken, genieten en het leek op sommige stukken uit de wind wel lente. De 45 km die er uiteindelijk werden gereden waren er eigenlijk veel te weinig en ik had de hele dag wel zo rond willen blijven fietsen. Maar de benen besliste anders en hadden het wel een beetje gehad na 5 dagen fietsen. Het einde van een hele mooie fietsweek in Zuid-Limburg die voor herhaling vatbaar is zoals 'ie elk jaar voor herhaling vatbaar is! Ik heb het geloof ik al eens eerder gezegd maar ontstressen hebben ze hier denk ik uitgevonden. Voor wie twijfelt om hier ook eens te gaan fietsen zou ik zeggen : kijk even naar onderstaande foto's dan weet je volgens mij genoeg.

Limburg 1

Lekker even een weekje ertussen uit naar het mooie Zuid-Limburg. Daar was ik wel even aan toe zeg! Zaterdagochtend vertrokken richting Gulpen en natuurlijk 's middags gelijk even op de Mtb gestapt! Een ronde in de volle zon over de vaste routes van Margraten en Gulpen. Af en toe veel modder (onderweg van broek gewisseld, van zwart naar Limburgs bruin) maar ook hele droge stukken en een prachtige route. 62 km gereden in bijna 3 uur en echt genieten!
Vandaag was het weer iets minder maar het gezelschap des te leuker! Er stond een afspraak met 4 leden van Team de Viergang die dit weekend Heijenrath onveilig maakten. Nieuwe gezichten op 1 na dacht ik, want de mooie Amber kende ik al. Blijkt teamcaptain Johan een oud klasgenoot te zijn van de H.A.L.O.! Hoezo klein wereldje? Dat was dus even leuk bijkletsen.
Na ook kennis gemaakt te hebben met Rob en Hans moest er natuurlijk nog wel even gefietst worden!
Lekker rondje gereden, voornamelijk op de weg, en een paar pittige heuvels gepakt (o.a. Fromberg en Cauberg). Wat blijkt? Het zijn 4 regelrechte toppers! Het vlees in de kuip bleek gewoon van de keurslager. Kwaliteit. En als de overige teamleden ook zo zijn (waar ik alle vertrouwen in heb) dan is Team de Viergang gewoon een topteam! Ik heb jullie achterkanten al op de foto gezet dus ik dacht ik stop die veren er ook gelijk maar in.
Inclusief koffiestop ruim 3 uur onderweg geweest en als toetje werd ik in mijn laatste soloafdaling nog even getrakteerd op een lekke band. Potverdikkie op exact hetzelfde stuk als waar ik ooit mijn enige (!) eerdere lekke mtb-band kreeg. Toeval? Op deze manier zou je daar haast niet meer in geloven. De binnenbandwissel kostte me een extra 5 minuten (ja Amber, zo snel en makkelijk kan dat!) maar kon absoluut de dikke pret van vandaag niet drukken. Mannen en dame bedankt voor de leuke rit en dit smaakt naar meer! Jullie weer aan het werk (kom, ik wrijf het er nog even in) dan maak ik dit fietsweekje nog even alleen af.
Topdag! Over en sluiten.

Kennismaking

Was ik in mijn atletiekjaren een echte ijzervreter en deed ik veel aan krachttraining, met het fietsen is dat een beetje uit de picture verdwenen. In de winter 2007/2008 ben ik daar weer een beetje mee begonnen en dat resulteerde in goede resultaten en zeker het gewichtsverlies wat in die winter centraal stond is er zeker gunstig door beïnvloed.
Vandaag was het dan ook weer tijd voor de eerste training met het metaal.
Koud en glanzend lag het al weken bij elkaar om gebruikt te worden en vanavond was het de eerste kennismaking met mijn spier"bundels". Na ze aan elkaar te hebben voorgesteld konden ze een uur lang aan elkaar wennen en deed ik voor alle grote spiergroepen 3 series van 20 herhalingen.
De spieren hadden daarna zo het idee van "wat zijn dat voor vreemde snuiters" en "willen wij daar wel vrienden mee worden?". Het zijn wat gevoelige types en dat voelde ik dan ook.
We namen na zo'n 3 kwartier afscheid van de coole guys en sprongen nog even op de Tacx om een uurtje met hoge frequentie te fietsen. Nou dat hoefde ik ze geen 2x te vertellen en ze waren helemaal in hun element! Ze huilden van plezier en de tranen stroomden langs mijn armen en benen.
Ik sprak ze later op de avond nog even en ze hadden genoten. Een lekkere training met een gemiddelde trapfrequentie van 107 en met een gemiddelde belasting van 120 Watt.
We trokken nog even onze agenda's en spraken af voor een volgende keer. Gezellig!

Een leuk rondje

“De reis rond de wereld in 80 dagen” is het bekende boek van Jules Verne, geschreven in 1873. Een boek waarin hij inspeelt op de technologische ontwikkelingen in de 19e eeuw die het mogelijk maakten om steeds sneller te reizen.
Na uitkomst van het boek hebben veel mensen geprobeerd in Phileas Fogg’s voetsporen te treden door de reis zelf te maken. O.a. Michael Palin (van Monthy Python) maakte de reis in 1988 zonder gebruik te maken van vliegtuigen en deed dit in 79 dagen.

De omtrek van de aarde bedraagt 40.074 kilometer en na wat rekenwerk kwam ik er gisteren achter dat ik inclusief woon-werkverkeer de aarde inmiddels heb rondgefietst en wel in iets meer dan 2 en een half jaar tijd. Sinds april 2007 toen ik weer serieus ben gaan fietsen en ook elke gefietste afstand heb bijgehouden heb ik 40.298 kilometer afgelegd!
Ik ben best wel een beetje trots op mezelf hoewel ik ook wel weer kan begrijpen dat er ook veel mensen mij voor gek zullen verklaren. Maar ach, ik kan wel vreemdere hobby’s bedenken.
Ik heb er in ieder geval plezier in en ik ga voor nog een rondje! Volgende update : juni 2012!

In gedachten

Wat een prachtige dag om op de fiets te stappen. Zon, zon, zon! En het verschil met de zaterdag kon haast niet groter. Koud, dat wel, maar met de goede fietskleding was dat "probleem" snel getackeld.

Even voor half 10 vertrok ik voor een ronde via de Hoekse Waard, langs de Binnenmaas en Strijen, via de Kiltunnel langs de Nieuwe Merwede naar de Kop Van Het Land en via Alblasserdam weer terug. Een mooie ronde die heerlijk in een wintertempo werd weggetrapt.

En als je dan in een mooie cadans tussen de kale akkers rijdt dan willen je gedachten nog wel eens afdwalen. In mijn geval is er geen sprake meer van afdwalen omdat er iets is wat constant in mijn kop zit en ik er met geen mogelijkheid meer uitkrijg. Het lijkt alsof ik ben getroffen door de bliksem. Eerst was het een vluchtige damp die ronddwarrelde maar nu is het een dikke stroop die al vaste vormen begint aan te nemen en aan de binnenkant van mijn schedel vastplakt. Alpe d'HuZes.

Volgend jaar fiets ik eens een keer niet voor mezelf maar voor anderen en ik hoop dan ook dat ik mij aan mag sluiten bij Team De Viergang om op 3 juni 2010 de Alpe d'Huez 6x te beklimmen en zoveel mogelijk geld in te zamelen voor het KWF.
Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend dat je gezond bent en de dingen kunt doen die je wilt. Maar als je nog wat verder nadenkt en om je heen kijkt besef je eigenlijk pas hoeveel geluk je hebt om op deze manier van je sport te kunnen genieten. Dan vergeet je of ben je je niet bewust van het feit dat er op dat zelfde moment iemand voor zijn leven vecht omdat hij door kanker getroffen is. Een ziekte die jaarlijks in Nederland bijna 40.000 slachtoffers eist en wereldwijd zo'n 8 miljoen!
Met een kans van 1 op 3 om kanker te krijgen voel ik mij een geluksvogel dat ik zo gezond mag zijn en ben ik bereid om een stukje van dat geluk in te leveren als ik daarmee iemand anders meer kwaliteit van leven kan bezorgen. Dat ik dan even een dag kapot ga op die Alpe neem ik voor lief en 6x op die top komen zal me lukken want opgeven is geen optie!
Zoals gezegd spookt het dus heel de tijd door mijn hoofd en veel van de mooie natuur ging op deze stralende zondag dan ook een beetje aan mij voorbij.
Dat neemt niet weg dat ik na 108km weer met een goed gevoel van de fiets afstapte. Een mooie fietsdag en met een mooie gedachte dat 2010 een goed fietsjaar gaat worden.
Bij voorbaat hoop ik ook dat alle lezers het een nog mooier fietsjaar kunnen maken door met mij de uitdaging van 6x Alpe d'Huez aan te gaan en mij te steunen. Wordt een van mijn sponsors en steun daarmee het KWF! (details volgen nog).

Een berg is een berg

Gisteren voor de 2e keer op de Tacx deze week. Ik besloot om maar eens een keer virtueel de Alpe d'Huez te beklimmen. De outdoorversie heb ik inmiddels diverse keren gedaan en ik was benieuwd of de indoorversie vergelijkbaar zou zijn.

Een aanloopje genomen van ongeveer 20 minuten vanaf Bouge du Chambon en daarna de Alpe op. Bekende percentages, bekende bochten, zwaar, maar toch iets minder dan in het echie!
Op de video was het een mooie warme dag (schijnt gefilmd te zijn op de dag van de Marmotte vóór de meute uit) en ik begon het na de eerste paar bochten ook heel warm te krijgen. Zonder wind (volgende keer simuleer ik dat maar eens met een grote ventilator voor mijn neus) en dus zonder koeling begon het lichaamsvocht zich gestaag naar buiten te werken en veranderde van een paar druppeltjes tot een kabbelend bergbeekje.
Toen ik zo om en nabij bocht 10 naar beneden keek stond er een plas water onder de fiets van zo'n 30 cm doorsnede. Zelfs mijn handdoek kon het tempo van het water niet bijbenen en het woord "afdrogen" had geheel zijn betekenis verloren. Ik keek, net als in het echt, dan ook uit naar het einde voordat ik tot het kookpunt zou stijgen en er op mijn rug een eitje kon worden gebakken.
Tot aan de top deed ik er ongeveer een uurtje over en ik voelde mijn benen best wel. Ik stapte van de fiets alsof ik net een zwemwedstrijd achter de rug had en natte voetstappen op het laminaat achtervolgde mij richting douche.
Even later toen ik weer fris, uitgerust en helder kon denken kwam ik met mijn benen omhoog op de bank tot de conclusie dat het weinig uitmaakt. Uiteraard met enige nuanceverschillen, maar binnen of buiten, het maakt niet uit.
Een berg is een berg (maar dat geldt dan weer niet voor de afdaling!).

Terheijden

Vorige winters was ik vaak met de MTB te vinden op de Utrechtse Heuvelrug maar dit seizoen is de focus echt verschoven richting het mooie Brabant. 5 op een rij alweer, Den Dungen, Eersel, Esbeek, Dongen en vandaag Terheijden.
Paardenhoofden (geen koppen!) keken verbaasd boven de staldeuren uit toen ik vertrok vanaf Stalhouderij Zeggezicht voor een rit van 50 km. Zoveel volk hadden ze nog nooit gezien op een vroege zondagochtend. Ze waren gewend aan moeders en dochters met vlechtjes in hun haren, nu stikte het ineens van allerlei vreemde gasten met helmpjes!
Het was gelukkig droog en het parcours lag er prima bij zoals al weken het geval is. In Brabant kennen ze geen blubber lijkt het wel! De eerste stukken waren tussen weilanden door en nadat we het dorpje Den Hout en het kanaal waren gepasseerd gingen we dan eindelijk het bos in.
Eerst om de zandwinplas heen en daarna over de Vrachelse heide waar overigens geen heideplantje te bekennen is alleen maar bos. Dat zal er vroeger wel hebben gelegen toen ze alle namen hebben uitgedeeld.
Via de Oosterheide ging het richting de bossen bij Dorst en de uitdagende mountainbikeparcoursen die ik al eerder bij de tocht van Dongen had mogen ervaren. Nu geen groentje meer en het ging als een speer door de korte bochten over de heuveltjes en singletracks met sommige stukken door mul zand. Maar niks nie afstappen hoor! Gewoon met veel snelheid en klein verzet er doorheen.
Precies halverwege, ja na exact 25,00 km op mijn tellertie, was de verversingspost. Thee, warme choco, plakjes cake. Geen haute cuisine en het verlangen naar de alom in Brabant aanwezige suikerwafel bleef onbeantwoord. Er was dus geen reden en bovendien geen tijd om uitgebreid te tafelen en ik was na een kop thee met een plak weer onderweg.
Na opnieuw wat technische stukken en singletracks reed ik op een gegeven moment helemaal alleen in het prachtige herfstbos waarvan de stortvloed aan kleuren nog eens werd versterkt door mijn gele brillenglazen. Ik had alles en iedereen uit het wiel gereden, stil laten staan, geparkeerd en als dode vogeltjes tussen de bomen achtergelaten. Dat er een kwartiertje later eentje als een slechtvalk in duikvlucht over mij heenging is een detail wat ik slechts even in de kantlijn wil vermelden. Ik dacht dat ik er zelf toch een lekker tempo in had, maar die ging echt rap!
Via Teteringen en nogmaals de Vrachelse......bossen kwam ik weer uit bij het kanaal wat werd gevolgd terug richting Terheijden. De witte pijlen volgend (die trouwens niet allemaal even duidelijk te zien waren) passeerde ik een heuse rode driehoek die boven het parcours opgehangen was. Een originele Brabantse boerenzakdoek gaf de laatste kilometer aan. Leuk bedacht!
Na 2 uur en 10 minuten was ik weer terug en 52 kilometers waren onder de wielen gepasseerd.
Weer heerlijk gereden en dat ik met een tevreden gevoel weer huiswaarts ging mag duidelijk zijn, of om het in onvervalst Brabants te zeggen : "Dè snapt unnen boer mee éénen errem nog wel!