Bilzen Classic

De naam van de tocht verraad gelijk de startplaats : Bilzen. Zo'n 13km westelijk van Maastricht.
Wederom vroeg op (5.15 uur) om richting het zuiden te trekken en net na 6 uur ging ik op pad (deze keer wel na een goede nachtrust). Na een vlotte rit via Antwerpen kwam ik terecht in het grootste tijdelijke wagenpark van België, vanaf de afrit van de snelweg stond ik al in de rij voor een parkeerplek. Gelukkig was het prima geregeld en werd ik door de mannen met de gele hesjes naar een mooie plaats gedirigeerd, vrij dichtbij de sporthal. Of de bewoners van dit stadje zo blij waren met deze invasie kan ik mij haast niet indenken. Elk stukje vrij gras werd zo'n beetje in beslag genomen door een auto en met ruim 4000 deelnemers dit jaar (een record!) is dat denk ik iets teveel van het goede voor de Bilzenaars.
Na het inschrijven voor de belachelijk lage prijs van 4 euro kon ik om 8.40 uur eindelijk de benen het werk laten doen. Met een strakblauwe lucht, een heerlijk zonnetje en de (stevige) wind in de rug gingen de eerste 50km erg makkelijk in het kielzog van de grote en kleinere pelotonnetjes. Geen noemenswaardige hoogteverschillen in het begin dus was het vooral van het weer en de natuur genieten.
Bij de 1e ravitaillering in Braives (na 53km) reed ik door omdat het er erg druk was en er een rij van zeker 50 meter stond te wachten. De voorraad eten en drinken die ik zelf bij me had was nog amper aangesproken dus de rustpauze kon ik makkelijk uitstellen tot de 2e verversingspost.
Na 74 km verscheen de eerste echte helling ten tonele, de Cote de Bohissau vanuit het dorpje Andenne via de Rue de Perwez omhoog. 1,5km met een gemiddelde stijging van 5,6%, was zwaarder dan gedacht maar ging best goed. Geen superbenen maar reed wel het groepje van 5 waarin ik op dat moment reed 100 meter los. Misschien zijn mijn eigen maatstaven voor "super" wel iets te hoog.
Trouwens een prachtig gebied, het stuk tussen Andenne en Huy, met veel bos, rotspartijen en smalle wegen. En lekker rustig, mooi vakantiegebied, leek wel een klein stukje Frankrijk en het onthouden waard.
Na de Cote de Grand Marchin was het tijd voor de 2e ravitaillering in het dorpje met dezelfde naam. Veel rustiger dan de 1e (niet) pauze en na 93km ging het blikje energiedrank en de suikerwafel er best in! Even een bidon gevuld met water en daarna verder afdalen naar weer zo'n mooi bosgebied richting de Cote de Facqueval. Niet allemaal supermoeilijke hellingen maar prima om een lekker tempo omhoog te fietsen. Een uitzondering daarop was de Cote de La Kérite, gemiddeld 9,2% maar wel een stuk van 400m van 13% en een piek van 16%. Dat was even doorbijten en velen zullen daar het nabijlegen dorp hebben aangeroepen (Amay!).
Niet de moeilijkste wel de mooiste klim vond ik Les Cahottes die gelijk na de laatste ravitaillering, na 136 km, begon. Met een paar echte haarspeldbochten omhoog en bovenop een prachtig uitzicht over het dal. Erg mooi, je zal toch maar vlakbij zoiets wonen, ik zou 'm iedere dag beklimmen!
Het klimmen was hiermee gedaan en de laatste 40km ging tegen de wind in over niet meer dan glooiend terrein terug richting Bilzen. Een 40km waarin ik verrast werd door een tweede adem en de een na de andere uit m'n wiel waaide. Na elk stukje wat een beetje omhoog ging viel er een gaatje en waren ze verdwenen. Grappig, want zoveel hoefde ik er niet voor te doen! Mijn "second wind" won het van de stevige noordoosten bries en na precies 179km rolde ik Bilzen binnen. Net binnen de 6 uur en met een gemiddelde van exactemundo 30 per uur.
Ik had er al over gelezen en er was niets teveel gezegd. Een prachtige tocht, goed verzorgd, duidelijk gepijld en meer dan de moeite waard van de reis (en de file op de terugweg, pfff!).
Volgend jaar op naar de 5000 deelnemers!

Test

Afgelopen woensdag bracht in een bezoekje aan onze hoofdstad voor de jaarlijkse sportkeuring en inspanningstest. Over de keuring is weinig te vertellen, alles OK, zelfs m'n ogen zijn nog steeds prima (terwijl ik zelf toch echt het idee had dat ze wat achteruit gingen, dus voorlopig toch geen brilletje). Na de algemene keuring stond de inspanningstest op het programma. Op een nogal oude fietsergometer, wel met racezadel, klikpedalen (Look) en zelfs een triathlonstuur!

De procedure was iets anders dan vorig jaar bij het SMA in Rotterdam, toen het in stappen van 2 min. ging met een verhoging van steeds 25 Watt. Nu waren het sprongen van 3 min. en ging het steeds omhoog met 0,5W/kg dus steeds ongeveer 35 Watt erbij. Dat kwam uiteindelijk wel tot uitdrukking in het maximale vermogen wat nu iets lager (407) uitkwam dan vorig jaar (412).

Tijdens de fietstest werd ook een ademanalyse gemaakt dus ik werd niet alleen volgehangen met kabels en Polar hartslagmeter maar kreeg ook nog een gezichtsmasker met slang aangemeten. Allemaal niet erg comfortabel maar als je in volle inspanning bent denk je daar niet echt meer aan.

De test ging iets minder geslaagd dan vorig jaar vooral omdat de benen het op het eind een beetje lieten afweten. Toch nog wat restvermoeidheid van afgelopen weekend waardoor ik "cardio-vasculair" gezien niet helemaal tot het gaatje kon gaan. De maximale hartslag kwam dan ook maar tot 178 terwijl dat toch zo rond de 185 zou moeten liggen.

Maar goed. Toch wel genoeg meetgegevens om het een en ander te concluderen wat dan ook na de test werd toegelicht. Zonder teveel op de details in te gaan kwam het er op neer dat de trainingen wat meer variatie mogen hebben, dat de rustige duurtrainingen met een lagere hartslag uitgevoerd moeten worden (RQ is hoog, dus weinig vet- en relatief veel koolhydraatverbranding) en dat er meer rond of boven het omslagpunt getraind moet worden om deze te verhogen.

Het leek wel of tijdens het fietsen van mijn favoriete trainingsrondje gisteravond het lichaam zich al automatisch had aangepast. De hartslag lag al een stuk lager dan normaal!

Het was trouwens weer heerlijk fietsen na 3 dagen zonder, vooral omdat het ook nog eens prachtig weer was. En het wordt zelfs nog wat warmer dus dat wordt een mooi Pinksterweekend!

Ook mooi wandelweer en ik kwam dan ook bij Heinenoord midden in de Avondvierdaagse terecht. Veel kinderen, moeders met kinderwagens, een drukte van jewelste op het fietspad. Gelukkig was het maar een kort stukje dat we moesten delen en ik had al snel weer een volledige vrijheid tot mijn beschikking. Na nog even te hebben "geknald" op de hoogteverschillen van de route was ik na 65km en iets meer dan 2 uur rijden weer thuis.

Morgen de Bilzen Classic, dus dat wordt vroeg op. Geniet allemaal van mooie zonnige dagen en voor de geïnteresseerden onderstaand wat cijfers van de test. Als je behoefte hebt om hierop te reageren met commentaar, tips e.d. dan hou ik mij hiervoor aanbevolen. Reageren? Graag!

Datum : 27-05-2009
Lengte : 182 cm
Gewicht : 74 kg
Vetpercentage : 16,7 %
Maximaal vermogen : 407 Watt (5,5 Watt/kg)
Vermogen bij omslagpunt : 308 Watt (4,2 Watt/kg) = 76% van max.
Maximale hartslag : 178
Hartslag bij omslagpunt : 162 = 91% van max.
RQ : 1,21 max.

Mooi

Deze week een wat rustiger weekje, mooi gepland als je kijkt naar het beestenweer wat over Nederland is getrokken. Bovendien heb ik morgen mijn jaarlijkse inspanningstest en uitgebreide keuring bij het SMA in Amsterdam en Sportadviesbureau Contest. Ik ben benieuwd of het goede gevoel over de conditie ook tot uitdrukking komt in de resultaten van de test.
Donderdag pas weer een fietstraining en dan op naar het Pinksterweekend met op zaterdag de Bilzen Classic (175km) en op maandag de Klimtocht over de Veluwe vanuit Heelsum (140km).
Morgen eerst lekker een beetje uitslapen en dan op naar Amsterdam!

Onderstaand nog een foto genomen tijdens de Shimano Fiets Challenge van 3 mei 2009. Mooi!

Zelfportret

Het leek wel zomer vandaag, wat een lekker weertje! Binnenblijven was geen optie. Na afgelopen donderdag was het gepast om wat mededogen te tonen t.o.v. mijn spieren, dus werd het een mooi rondje door de Alblasserwaard, lekker vlak in een beschaafd tempo.
Eindelijk de hersencellen weer een keer op een rijtje voor de start dus de fotocamera werd niet vergeten en ging mee in de achterzak. Inclusief opgeladen batterij (is ook vrij essentieel als je foto's wil nemen). Er werd een poging ondernomen om al rijdend wat foto's van mijzelf en omgeving te nemen. Het resultaat zie je hieronder :





Wel erg rood allemaal, ik geef het toe, maar ben best redelijk tevreden met het resultaat. Op de laatste zie je mooi de weerspiegeling in het brillenglas.
Een goeie oplossing voor als je, net als ik, niet zo van stoppen houdt. Gewoon lekker doorkarren, de camera laten klikken, een stuk of 10 keer achter elkaar en dan thuis de beste eruit zoeken. Het is gewoon een kwestie van efficiënt met je kostbare tijd omgaan. Time-management.
Trouwens een prachtig rondje, vrij rustig voor zo'n mooie zaterdag en geen last van vermoeide SRC-benen. Het enige minpuntje, en dan een heel kleintje, was dat ik iets te weinig gegeten had en op het eind met een wat lege maag zat. Het voordeel was dan weer dat de snelheid omhoog ging om maar zo snel mogelijk thuis voor de pasta te zitten. Kwam ik uiteindelijk toch nog op een gemiddelde van 32 per uur uit!
Voor een ieder die zich geroepen voelt in mijn wielsporen te treden volgt hierbij de gereden route. Veel plezier. Ciao!

Fiets route 190517 - powered by Bikemap

Steven Rooks Classic

Steven Rooks, de Nederlandse trots uit de jaren 80. Ook hij heeft zijn eigen toertocht/cyclo en de 6e editie ging gisteren vanuit Maastricht van start.
Na een onrustige nacht ging om 5.15 uur de wekker. Alles stond al kant en klaar voor vertrek en na wat laatste spulletjes bij elkaar te hebben gezocht ging ik om 6.10 uur richting Maastricht. Net vóór achten was ik er al en parkeerde mijn auto bij stadion De Geusselt, een mooie plek zo'n 3km van de start. Na mijn spullen (transponder en nummer) te hebben opgehaald sloot ik mij aan bij de grote groep wachtenden waar ik met oranje Boretti-shirt en groene fiets Gert Noordhoek ontdekte. Na even de handen te hebben geschut en een kort praatje te hebben gemaakt kwam de groep in beweging en ging ik met nummer 3982 van start.
De massa perste zich door de smalle limburgse straten en fietspaden en af en toe was het meer stilstaan dan fietsen. Na het laatste grote obstakel, een grote betonnen paal midden op een fietspad, kwam er wat meer ruimte en kon de snelheid wat omhoog.
Hoewel er een tijdregistratie was, had ik geen plannen om zo snel mogelijk de tocht uit te fietsen, maar wel tussen de klimmen door wat meer ontspannen te rijden en alleen op de klimmen gas te geven. Ik was wel benieuwd hoe ik de Redoute en de Drolenval op zou komen waarbij de laatste een geheel nieuwe klim en onbekend voor mij was en mij deed twijfelen aan mijn kleinste verzet van 42x27.
De eerste klim zou uitwijzen hoe de benen er voor stonden en die eerste puist was de Rullen bij St.Martensvoeren. Tussen de weilanden ging het steil omhoog en was het moeilijk passeren door de vele fietsers die zich omhoog zwoegden. Ik ging erg makkelijk omhoog, veel kracht in de bovenbenen, een machtig gevoel. Een goed begin en ik verlangde al naar de volgende klim.
Dat werd de lange gelijkmatige klim naar La Gilleppe waar bovenaan de eerste ravitaillering was. Na een korte sanitaire stop, het bijvullen van een bidon en een foto (gelijk de laatste want de batterij was daarna leeg) ging het verder richting Spa.
Na zo'n 70km waren de duidelijke grote rode pijlen verdwenen en was het even zoeken geblazen naar de juiste route. Die werd uiteindelijk toch gevonden en na de lange Côte de Desnie ging het richting Remouchamps. De klimtijden van de Redoute en de Drolenval zouden worden geregistreerd dus de eerste "klimtijdrit" kon beginnen! Ik begon vrij rustig aan de klim om mijzelf niet gelijk op te blazen, want hoewel het een hele tijd geleden was dat ik hem had beklommen wist ik nog wel dat het steilste gedeelte ongeveer in het midden was. Toen ik daar goed doorheen kwam kon ik nog wat versnellen in het laatste stuk naar boven richting lenzen van foto en videocamera's. Piepend (over de mat) kwam ik op de top waar het druk van uitrustende fietsers was. Na een blikje Aquarius ging ik snel weer verder, het bloed moest blijven stromen.
De klim naar Trasenster kwam vrij snel, een klim met steile stukken en slecht wegdek. Het was hier weer een stuk drukker (de fietsers van de 110km kwamen erbij) en slalommend kwam ik ook hier goed boven. De Drolenval lag niet ver weg al te wachten en even later werd ik door de verkeersregelaars linksaf geleid en kon de tweede klim tegen de klok beginnen. De klim begon gelijk al vrij steil (zo'n 13%) en vooral het middenstuk was zwaar (met een max. van 20%) met een "afvlakkend" einde van 15 naar 12%.
Vooral het tweede deel veel staand op de pedalen ging het erg goed omhoog en draaide ik de 42x27 toch in een mooi tempo rond, maar ik trok hem wel even in de rode cijfers met een max.hartslag van 186 (hoger dan tijdens de inspanningstest van vorig jaar!). Een loodzware klim, ik vond hem zwaarder dan de Redoute, die veel fietsers tot wandelen dwong. Wel een uitdagende klim en een kijkspektakel voor de plaatselijke bevolking, die luid aanmoedigd langs de kant stond.
Ook hier stond weer veel volk boven op de top bij te komen en naar adem te happen, ik fietste echter gelijk door richting Les Waides, de laatste lange klim.
Een klim die rustig begint maar steeds wat zwaarder en steiler wordt met op het laatst een stukje van 14%. Ook deze laatste kuitenbijter was geen probleem voor de fantastische klimbenen die ik deze dag had en bovenop was het genieten van een prachtig uitzicht over de Voerstreek.
Daarna ging het eigenlijk alleen nog maar naar beneden richting Maastricht met na Eijsden het laatste vlakke stuk langs de Maas.
Met 160km op de teller en een netto fietstijd van 5uur 30min. kwam ik over de finish en zat mijn 1e Steven Rooks Classic erop. Een mooie tocht door een prachtige omgeving en zeker voor herhaling vatbaar! Een sleutelhanger met bolletjestrui rijker fietste ik terug naar mijn auto, waar ik mij tegoed deed aan de inhoud van de koelbox. Een half uurtje later liet ik Maastricht met een tevreden gevoel achter en zag ik het langzaam in mijn achteruitkijkspiegel verdwijnen.

Inhaalrace

Door wat problemen met de computer én mijn modem ben ik hopeloos achtergeraakt met het updaten van mijn weblog. Bij deze een korte inhaalrace met een samenvatting van de afgelopen week in de aanloop naar de Steven Rooks Classic die ik vandaag heb gereden (daarover later meer). Oftewel hoe ik op een eiland de wind trotseerde, terecht kwam in een roze picknick en een routineklusje opknapte.
De zaterdag (16/05) stond in het teken van een lange duurtraining. En ondanks de stevige wind besloot ik toch richting Zeeland te rijden. Waarom vermijden? Een berg daar wil je toch ook overheen. Dus met een lange aanloop via Dordrecht en Strijen kwam ik op de Haringvlietbrug terecht, met volle wind op de kop leek het wel een col van de 1e categorie. Ik werd nog net niet het water in geblazen. Overigens het enige stukje waar ik echt de volle laag kreeg. De rest van de rit zat de wind voornamelijk in de zij te prikken.
Na de brug was ik dus op een eiland aanbeland, Goeree-Overflakkee, vlak, weinig bebouwing, landbouwgrond, een puur stukje Nederland. Via Middelharnis ging het naar Stellendam waar ik de Haringvlietdam op vloog (wind in de rug) en in no time weer aan de andere kant was. Via Hellevoetsluis ging het daarna over het lange fietspad richting Spijkenisse en langs de Rhoonse- en Carnissegrienden weer richting Capelle. Na 182km en bijna 6 uur rijden stapte ik de (wind)stilte van mijn woning weer binnen. Mooie rit, lekker gereden.
De zondag (17/05) werd een van-alles-wat-dag. Een beetje spelevaren op de fiets, tempowisselingen, sprintjes bergop, rondje Zuid(elijk van de Maas) en eentje Noord. Al na 2 km rijden vond ik het opmerkelijk dat er zoveel dames op de weg waren. Mandjes, tassen, hoeden, vaantjes, lintjes, van alles aan de fiets. Ik was beland in de roze picknick op de fiets van Leontien's Ladies Ride! Het fietspad was geconfisqueerd door kwebbelende tantes. Ik vluchtte de dijk naast het fietspad op en bekeek de rijdende polonaise van boven.
Bij de Brienenoordbrug was ik van de meute verlost en reed mijn rondje op Zuid. Weer terug op Noord ging het richting de Rottemeren en kwam ik nog een aantal kleine clubjes tegen maar die verdwenen richting hun finish terwijl ik afsloeg naar het kronkelende water waar Rotterdam zijn naam aan heeft te danken. Halverwege verscheen er een donkere vlek in mijn linkerooghoek. Een grote grijze wolk, zwanger van water, probeerde mij in te halen en zo te zien had hij de grote plaat erop staan want 5 minuten later was hij recht boven mij. De ijdele hoop dat ik het droog zou houden was snel vervlogen toen de wolk zijn vracht besloot te lozen. Binnen 5 minuten was ik totaal verzopen, soppende schoenen, water in alle hoeken en gaten.
Dat 10 minuten later de zon weer scheen mag duidelijk zijn, Holland op zijn best!
Uiteindelijk droogde ik nog redelijk op in het vervolg van de rit richting huis. Na 101km en 3u12m fietsen kon ik de wasmachine verblijden met een baaltje vuil goed. Color Reus vloeibaar, 40 graden, draaien maar!
De dinsdag (19/05) was een dinsdag zoals zovele dinsdagen. Een rondje Puttershoek, mijn favoriet, en al vele malen vermeld. Een routinerit, desnoods geblinddoekt af te leggen, waar ook deze avond geen bijzonderheden over te vermelden zijn. De brug, de tunnel, de suikerfabriek, alle ingrediënten in dezelfde volgorde. 66km, deze keer in 2 uur en 2 min. Het blijft een heerlijk rondje, voelt als een warme trui in de winter.
Bij elkaar weer zo'n 350km bijgeschreven en helemaal klaar voor de Steven Rooks Classic!

Ademhappen

Er stond veel wind gisteravond. Vooral bovenop een brug. En als je dan ook nog eens 12 keer bovenop die brug rijdt kan je bedenken dat het geen makkelijke training was.
Na de 2 lange duurtrainingen van afgelopen weekend weer tijd voor wat pittiger werk dus een kracht/interval training, 2 series van 6 x de brug op met redelijk zwaar verzet en daartussen 15 min. rustig doorfietsen. Na 10km warming-up ging de 1e serie vrij goed al was de wind zogezegd stevig en omdat 'ie precies haaks op de brug en de rijrichting stond was het lastig met ademhalen. Af en toe moest ik echt mijn hoofd in de richting van de wind draaien om letterlijk naar adem te happen.
Toch gingen de series vrij regelmatig wat mooi op de grafiek van de hartslag te zien is. De pieken komen tot vrijwel dezelfde hoogte (± 160 bpm) en het herstel (de dalen) is steeds iets minder. Na de eerste herhaling liep het zelfs terug tot 69 bpm, voor de laatste herhaling was dit nog maar tot 90.
De training verloopt eigenlijk precies zoals ik 'm bedoeld heb en dan kan je niet meer dan tevreden zijn. Als cooling down rij ik nog een rondje door het Kralingse Bos voordat ik weer richting Capelle koers.
64km staat er uiteindelijk op de teller en 2 uur en 5 minuten onderweg, waarvan ruim 8km klimmen en 345 hoogtemeters (dus gemiddeld zo'n 4%), en dat in het platte Zuid-Holland!

Groen hart

Het is zondagochtend, wederom prachtig fietsweer en ik kan maar geen beslissing nemen over de te volgen route. Eerst maar eens ontbijten en daarna een kop koffie, misschien dat de hersencellen dan tot een overeenkomst kunnen komen.
De cafeïne begint langzaam te werken en ik bedenk me dat er nog een onvoltooide taak op me ligt te wachten. Ik was ooit begonnen aan een ronde door het Groene Hart die door een zeldzame lekke band voortijdig werd afgebroken. Dat rondje moest ik nu maar eens afmaken.
Om klokslag 11 uur zit ik op de fiets en zet koers naar het westen richting de Broekpolder en Maassluis. Tussen Vlaardingen en Maassluis fiets ik op onbekend terrein langs de spoorlijn in een mooi stukje groen. Mijn besluiteloosheid van de ochtend heeft er voor gezorgd dat het nu al drukker met fietsers is dan ik had verwacht en gewenst. Richting de Krabbeplas draait het kleine fietsbelletje wat vrijwel onzichtbaar onder mijn stuur zit (om de sportieve "look" niet te verpesten) overuren maar met prima resultaat. Er wordt ruimte voor me gemaakt en ik kan dan ook lekker doorfietsen.
Even later kom ik net schuinboven Maasland langs de Foppenplas, de tweede alweer en ik besluit mijn rit van vandaag tot de Plassentocht om te dopen want er zullen er nog meer volgen.
Door het mooie Midden Delfland gaat het richting de Lier en vervolgens naar Schipluiden waar ik het fietspad langs de golfbaan volg. Veel mensen die een balletje aan het slaan zijn met het mooie weer en dus ook balletjes die niet de goede kant opgaan. Zo'n 50 meter voor me zie ik er een het fietspad opstuiteren! Meestal hoor je dan zoiets als "Fore!" te roepen maar ik hoor niks. Men verwacht natuurlijk geen fietsers die iets van golf begrijpen.
Ik ben in ieder geval wederom blij dat ik een helm op heb en weer een reden om 'm ook op te blijven houden!
Nu we het toch over het dragen van een helm hebben begrijp ik niet dat ik er nog steeds zoveel zonder voorbij ziet komen. Je moet toch wel erg weinig goed functionerende hersencellen hebben om er geen een te dragen al begrijp ik tegelijkertijd ook wel weer dat het bij die personen ook geen nut heeft. Als er niks in zit hoeft het niet beschermd te worden ook.
Laat ik er maar over ophouden (of geef me 1 reden om 'm niet op te hebben, wie?), het is al net zo'n zinloze discussie als die met rokers. En daar ben ik ook mee gestopt, met discussiëren dan.
Wel heldhaftig, maar merkwaardig, vind ik de fietser zonder bril. Want ook vandaag zijn de gevleugelde vrienden weer in grote getalen aanwezig en druk bezig met hun vlieglessen. Met bril vind ik het al lastig genoeg laat staan zonder!
Inmiddels ben ik na de Kandelaarbrug te zijn gepasseerd, aangekomen bij de Ackerdijkse Plassen en vervolg de route richting Pijnacker en Nootdorp waar ik langs nummer 4 de Dobbeplas rij (waar Lars Boom altijd de veldrit wint). Even later, na Leidschendam, nog meer water met de Vlietlanden en de Vogelplas. Bij Zoeterwoude-Rijndijk heb ik het noordelijkste punt van de route bereikt en zak ik weer langzaam in zuidelijke richting af via Boskoop en Bodegraven waar ik langs de Reeuwijkse Plassen fiets. Het is hier wel heel druk met wandelaars en fietsers, het is ook een prachtig gebied, en als even verderop ook de weg nog op verschillende plaatsen is opgebroken weet ik dat dit misschien niet zo'n goed idee was.
Maar ik worstel en kom boven met een oververhitte bel en laat de ijsjesetende mensen achter me als ik richting Hekendorp mijn weg vervolg. Bij het altijd volle terras sla ik rechtsaf de dijk op richting Gouda en dan is de laatste 15 km al weer aangebroken richting Capelle.
Een mooie tocht door het groene hart of ook wel de longen van Zuid-Holland. Ik kom uiteindelijk uit op een afstand van 159km waar ik net iets meer dan 5 uur over heb gedaan. Lekker gefietst maar de benen zijn nu toch wel redelijk vermoeid na een weekend van ruim 300km. Er is maar 1 remedie : benen op de bank en naar de Giro kijken. Petacchi verrast Cavendish en wint de eerste etappe.

Capelle-Groene Hart

Share your bike routes @ Bikely.com

Nieuw leven

Prachtig fietsweer vandaag met een lekker zonnetje en niet al teveel wind. Uitgelezen weer voor een lekkere duurtraining. Via Klaaswaal en Nieuw Beijerland naar het Brielse Meer en de Maasvlakte. Via Spijkenisse en de Rhoonse- en Carnissegrienden weer terug, een mooie ronde van 150km precies.
Ondanks dat het zaterdag is, is het lekker rustig op de weg. Veel mensen aan het shoppen waarschijnlijk en die missen al het moois waar ik langs fiets. De natuur is verwikkeld in een ongecontroleerde groeistuip. Alles groeit en bloeit als een bezetene en overal waar je kijkt is er nieuw leven. Tot aan de horizon weilanden met nieuw groen en vol met bloemen.
Waar in de winter de wind, sneeuw en regen nog vrij spel hadden en tussen de bomen door joegen, zijn het nu tunnels van stilte en wordt de wind gestuit door een groene muur van bladeren.
Niet alleen de flora maar ook de fauna is geëxplodeerd, heel veel ganzen die volgens mij familie van de konijnen zijn. Darwin draait zich nu om in zijn graf maar als je de aantallen nakomelingen bekijkt bespeur ik hier toch een missing link!
Nu we het toch over grote aantallen hebben wil ik de groep insecten natuurlijk niet vergeten. Wiens grootste sport het is om zich te vestigen in alle hoeken en gaten van het menselijk lichaam en dan specifiek het hoofd. Allerlei soorten muggen, vliegen en andere insecten bombarderen mijn brillenglazen, landen in mijn oren, mond, neusgaten en sommige stuntvliegers presteren het om toch nog in mijn ogen en keel terecht te komen. Regelmatig ademhalen is een utopie.
Gelukkig is het niet op alle stukken even erg dus heb ik ook nog af en toe goed zicht op de weg.
Misschien heeft dit ook de 2 brommerrijders parten gespeeld die bij de Spijkenissebrug in een bocht vol op elkaar zijn geklapt. Ambulance en politie zijn de ravage aan het opruimen als ik passeer en gezien de puinhoop vrees ik het ergste voor de betrokken personen.
Met de toegenomen bewolking verdwijnt de zon ook nog letterlijk van het toneel en wordt het zelfs een beetje fris op het laatste stuk. Het tempo lijdt er echter in het geheel niet onder en als ik net na 16.00 uur en na 4 uur en 41 minuten fietsen weer in Capelle arriveer staat er toch een mooi gemiddelde van 32,4 op de teller. De benen blijven onveranderd goed en dat is op z'n zachtst gezegd erg prettig.
De muziek op het Stadsplein staat duidelijk niet op z'n zachtst en zelfs in de lift omhoog weten de zware beats die uit de boxen van de Pre-Party komen mij te bereiken.
Dat wordt even doorbijten tot 22.00 uur. Ik hou erg van muziek maar voor dit genre haal ik toch even de oordoppen uit de kast. Ik heb meelij met de politie die, gezien de rellen na de vorige editie, in grote getalen aanwezig is. Je zal toch een liefhebber van klassiek zijn en dan dienst hebben!

Spielberg lacht

De grootste fout die je als filmmaker zo ongeveer kan maken is een fout in de titel. Dat ik niet geboren ben voor het filmvak blijkt uit het feit dat ik de Shimano Fiets Challenge op 4 mei 2009 heb laten plaatsvinden. 4 mei?????
Spielberg ligt in een deuk en hoeft dus niet bang te zijn voor concurrentie. Het zou wat zijn geweest als hij zijn films "Star Wors" had genoemd. Hij zou het waarschijnlijk ook niet ver geschopt hebben.
Laat ik het maar vooral bij fietsen houden!
Vrijwel niemand die het trouwens is opgevallen, de tijd gaat ook zo verschrikkelijk snel, geen mens die meer weet wat voor datum het is. Behalve een zeer oplettende Gert Noordhoek, bedankt voor de tip! De video is inmiddels aangepast en kan ik mij gelukkig weer in het openbaar vertonen.

SFC in beeld

OK, het heeft even wat voeten in de aarde gehad maar de video van de Shimano Fiets Challenge is klaar. Als beginnend video-editor moet ik zeggen dat het best aardig gelukt is. Oordeel zelf (klik op de HQ button voor betere beeldkwaliteit!).



En de finishfoto.

Shimano Fiets Challenge 2009

Wederom een weekend Limburg wat werd afgesloten met de Shimano Fiets Challenge, 2 dagen wielerspektakel voor mountainbikers en racefietsers. Ik deed net als vorig jaar mee met de racecyclo van 150km.
Eerst even klagen (ik ben tenslotte Hollander) : met startnummer 671 stond ik in het 3e startvak terwijl ik toch vorig jaar 120e was in de uitslag. Op de website stond vermeld dat de eerste 200 finishers van 2008 zouden worden "beloond" met een plaats in het 2e startvak. Niet dus en blij gemaakt met een dooie mus zoals dat heet.
Maar ik hou gelijk op met klagen want verder was alles prima georganiseerd en het had toch niet veel uitgemaakt want ik was het eerste uur werkelijk niet vooruit te branden! Zelfs uit het 3e en 4e startvak kwamen ze voorbij stuiven en nergens kon ik aanklampen dus dat was ook zeker niet gelukt bij de snelle mannen uit het 2e vak! Raar hoor als jij wel maar je benen niet willen en dat duurde zeker 1 tot 1,5 uur. Eigenlijk pas na de steile klim van de Kinkenweg waren ze wakker geschud en ging het beter.
Even later kwam ik ook in een goeie groep terecht waar ik eigenlijk de rest van de rit mee in heb gereden. Steeds dezelfde nummers voor of achter me, 666, 971, 975, 1250 zijn er een paar die ik heb onthouden. De gezichten ben ik alweer vergeten.
Het begin, met gelijk de Vaalserberg omhoog, ging zogezegd wat stroef maar werd gelukkig gecompenseerd met een heel goed tweede deel. De benen werden eigenlijk per kilometer beter en zeker het laatste anderhalf uur heb ik aardig aan de kop van de groep kunnen sleuren.
In het rijden van een cyclo t.o.v. een toertocht ben je je wel wat minder bewust van de omgeving en vraag me dus niet welke hellingen er allemaal zijn beklommen. Mijn Polar telde er 16 waarvan ik me er gelukkig nog wel een paar voor de geest kan halen.
De Kinkenweg waar het vooral druk, smal en steil was en waar ook dit jaar weer de video stond te draaien dus waar je vooral net moest doen alsof het fluitje van een cent was. Viel niet mee om overtuigend te acteren.
Dan nog een in België, de naam weet ik niet, net na het oversteken van een voorrangsweg. BAM! Recht omhoog, een procentje of 15. Misschien nog geen 50 meter maar onverwacht en niet klein genoeg geschakeld. Ik kon mij met de enige moeite omhoog werken. Het was kort maar krachtig.
Nog zo'n pittige, na een kilometer of 80 denk ik. Een maxi-Keutenberg of mini-Redoute of iets er tussenin. Wel steil dus maar lang steil en op 42x27 (kleiner wisselgeld had ik niet) kom je dan toch enigszins in een bepaald (langzaam) ritme.
De Koning van Spanje, bij Gulpen, herinner ik me ook nog goed. Niet omdat 'ie zo'n enorme indruk op me maakte of dat 'ie zo bijzonder was, maar omdat ik daar al zo vaak omhoog ben gefietst tijdens Limburg-vakanties. Had ik die niet herkend of herinnerd dan was ik toch echt wat te diep gegaan!
Na de afdaling uit het Vijlenerbos richting Vaals en op het klimmetje van de Schuttebergsweg kwam er een Belg naast me rijden die vroeg of het de laatste klim was. Ik moest hem teleurstellen. Ook op de Gemmenicherweg, kort daarna, perste hij de vraag tussen zijn lippen door. Wederom kon ik zijn vraag niet bevestigen. Na de laatste afdaling sloegen we linksaf en zagen we de uitkijktoren van het drielandenpunt. Ik was zijn vraag voor, wees naar het eindpunt en zei : "Dát is de laatste!"
Het was alsof ik de code had uitgesproken voor het inschakelen van zijn turbo. Ik had het uitroepteken nog niet uitgesproken of weg was 'ie. Met superbenen had ik in zijn wiel gesprongen maar ik voelde de 148km (er waren nog 2 kilometer te klimmen) toch wel zitten en moest passen.
Toch ging het laatste stuk nog goed omhoog, zelfs beter dan vorig jaar. Een laatste eindsprintje en ik was boven bij de finish, de muziek, klappende mensen, fotograaf, even lachen, de klus was geklaard. De 150 kilometer had ik in 4 uur en 53 minuten volbracht en met een 192e plaats overall als klassering was ik uiteindelijk best tevreden.
Nog wat feitjes : 30,7 km/uur gemiddeld, gemiddelde hartslag van 145 (met aardig wat piekjes in de rode zone!), 2345 hoogtemeters, maximale stijging 19%.
Nog wat nutteloze feitjes: maximale snelheid 131,1 km/uur (grapje van mijn Polar!, in werkelijkheid 67,3 km/uur), aantal hartslagen 42533 (een aantal waar je eigenlijk nooit bij stilstaat) en de 2e verversingspost hield 2000 bananen over (schuld van de Belgische gendarmerie, bedankt voor de info Gert!)
Eindconclusie : het was weer een mooie fietshappening, goed georganiseerd, veel sfeer en wederom voor herhaling vatbaar. Twijfel niet en doe ook mee met de SFC 2010!
P.S.
Foto's en filmpje(s) volgen later.